Në një dokumentar të transmetuar këtë muaj për të shënuar 30-vjetorin e rënies së Bashkimit Sovjetik, Vladimir Putin u tha intervistuesve se gjatë kaosit të mëvonshëm ekonomik, atij iu desh të plotësonte të ardhurat e tij nga KGB-ja duke ndriçuar hënën si shofer taksie.
Përpjekjet personale të presidentit rus në vitet 1990 u ofruan si një skicë prekëse, duke simbolizuar pasojat poshtëruese të asaj që Putin e ka quajtur “katastrofa më e madhe gjeopolitike e shekullit të 20-të”.
Në rrethana të ndryshme, liderët perëndimorë mund të tundohen të rrotullojnë sytë ndaj pretendimeve të një prej ngacmuesve më të fuqishëm në botë për viktima.
Por kujtimet e 30-vjetorit të Putinit ishin një pjesë me një humor agresiv revanshist në Moskë, ndërsa tensionet në kufirin e Rusisë me Ukrainën vazhdojnë të rriten.
Rreth 100,000 trupa ruse mbeten të grumbulluara afër Ukrainës lindore, së bashku me armatimin e rëndë dhe pajisje të tjera të transportuara në mijëra milje.
Zyrtarët e inteligjencës perëndimore besojnë se Kremlini nuk është marrë një vendim përfundimtar nëse do të nisë një operacion ushtarak, pasi ka mbështetur rebelët separatistë pro-rusë në rajonin e Donbass që nga viti 2014.
Por duket e qartë se goditjet e shpatës pasqyrojnë një vendosmëri të re për të ripohuar autoritetin e gërryer të Moskës në atë që zoti Putin e konsideron “sferën e influencës” legjitime të Rusisë.
Të premten, Kremlini bëri një sërë kërkesash për Uashingtonin dhe NATO-n që në fakt do të rishkruanin marrëveshjen e sigurisë që është shfaqur në territoret ish-sovjetike dhe shtetet satelitore.
Së bashku me një garanci se Ukraina nuk do të bëhej kurrë një anëtare e NATO-s, Rusia kërkoi largimin e trupave dhe armëve të NATO-s nga vendet e Evropës Lindore që i janë bashkuar aleancës që nga viti 1997.
Gjasat që Moskës t’i jepet një veto efektive mbi dislokimin e trupave të NATO-s dhe raketat në vende të tilla si Polonia dhe Rumania janë zero, dhe presidenti ukrainas, Volodymyr Zelenskiy, është siguruar nga NATO se rruga për anëtarësimin e Kievit mbetet e hapur (megjithëse nuk ka një afat kohor).
Por kombinimi i trupave të grumbulluara në kufirin ukrainas dhe gatishmëria e Putinit për të kërkuar publikisht të pamundurën duket jashtëzakonisht ogurzi.
Këtë javë, Kremlini e ngriti edhe më tej anten, duke kërkuar një përgjigje “urgjente” nga Uashingtoni dhe NATO ndaj kërkesave të saj.
Përballë një loje kufiri që po përshkallëzohet javë pas jave, perëndimi ka pak mundësi veçse të demonstrojë dëshirën për të vazhduar të flasë dhe t’ia bëjë të qartë Putinit se një çmim i rëndë në sanksione do të paguhet në rast të një inkursioni ushtarak rus.
Solidariteti perëndimor me Ukrainën është forcuar nga gatishmëria e qeverisë së re gjermane për të bllokuar përfundimin e gazsjellësit Nord Stream 2, ndërsa javën e kaluar u raportua se administrata Biden po konsideronte dërgimin e helikopterëve ushtarakë të destinuar fillimisht për Afganistanin.
Mund të ketë gjithashtu hapësirë për negociata për çështjet që lidhen me stërvitjet ushtarake të NATO-s dhe vendosjen e raketave, nëse Moska ofron lëshime përkatëse.
Megjithatë, në fund të fundit, Ukraina dhe aleatët e saj perëndimorë janë në pozitën e pakëndshme të pritjes për të zbuluar se cilat janë qëllimet e vërteta të Kremlinit.
Pasi ka ushqyer një ndjenjë pakënaqësie të thellë prej dekadash për rënien e ndikimit dhe autoritetit rajonal rus, zoti Putin ka vendosur të detyrojë një krizë.
Duhet të shpresohet se ai mund të jetë i bindur se veprimi ushtarak do të sillte një izolim dhe dëm ekonomik të tillë që do të ishte krejtësisht kundërproduktiv.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
