Më 1 maj 2003, Presidenti George W. Bush (ish-pilot në Gardën Kombëtare) veshi një kostum fluturimi dhe hipi në sediljen e dytë të një avioni luftarak në kuvertën e një aeroplanmbajtëse me energji bërthamore, ku shpalli fitoren në Lufta në Irak nën një pankartë masive ku shkruhej: “Misioni u krye”.
Lufta në Irak, natyrisht, nuk kishte mbaruar. Misioni nuk ishte kryer – misioni nuk ishte përcaktuar kurrë plotësisht. Dhe fotografia nuk ishte thjesht e turpshme. Ajo theksonte tendencën e Bushit për të premtuar dhe mos përmubushur.
Pak presidentë i kanë premtuar botës më shumë liri dhe më shumë demokraci.
Duke paraqitur Doktrinën e tij Bush në vitin 2002, ai deklaroi: “Shekulli i 20-të përfundoi me një model të vetëm, bazuar në kërkesat e panegociueshme të dinjitetit njerëzor, sundimit të ligjit, kufijve të fuqisë së shtetit, respektit. për gratë dhe pronën private dhe fjalën e lirë dhe drejtësinë e barabartë dhe tolerancën fetare.
Amerika nuk mund ta imponojë këtë vizion – megjithatë ne mund të mbështesim dhe shpërblejmë qeveritë që bëjnë zgjedhjet e duhura për popullin e tyre.”
Gati 20 vjet më vonë, e vetmja pjesë e atij premtimi madhështor që është shlyer është ajo që Shtetet e Bashkuara nuk janë në gjendje të imponojnë vizionin e tyre. Rusia nuk është miku që Bush përshkroi në atë fjalim, as Kina nuk po hapet siç teorizoi ai, as ne kemi ushqyer shoqëri të lira dhe të begata në Irak dhe Afganistan.
Tani fatura po vjen në datën e fundit të premtimeve të tepërta të Bushit.
Në muajt e fundit të presidencës së tij, ai hodhi poshtë këshilltarët dhe aleatët më të kujdesshëm për të ofruar një premtim të paqartë për anëtarësimin në NATO për ish-republikat sovjetike të Gjeorgjisë dhe Ukrainës.
Megjithëse premtimi ishte karakteristik i palidhur me ndonjë hap konkret drejt anëtarësimit, ai u mor si një kërcënim ekzistencial nga presidenti rus Vladimir Putin, i cili sot, në mënyrë kërcënuese, ka grumbulluar mijëra trupa në kufirin me Ukrainën.
Ashtu si në Afganistan, dështimi për të përmbushur premtimet e Doktrinës Bush po vjen gjatë mandatit të Presidentit Biden dhe ne mund të shpresojmë vetëm se mësimet e nxjerra këtë verë të kaluar mund të përmirësojnë performancën në këtë krizë.
Historikisht, Biden ka një pjesë të tendencës së Bushit për të bërë premtime që ai nuk ka plan të detajuar për t’i përmbushur, nga fundi i pandemisë deri te kalimi i Build Back Better.
Lajmi i mirë këtu – ose ajo që kalon si lajm i mirë në një situatë shumë të trazuar – është se një terren i mesëm potencialisht ekziston.
Mund të jetë e mundur t’i jepet Putinit një pjesë të asaj që ai dëshiron pa ndryshuar në thelb pozicionin e SHBA-së, dhe kështu të qetësohet një situatë e rrezikshme.
Ukraina nuk është as Perëndim as Lindje. Ky është mallkimi i kësaj toke të brutalizuar.
Ndërmjet viteve 1940 dhe 1945, kur ishte pjesë e Bashkimit Sovjetik, Ukraina ishte ndër fushat e betejës më të përgjakshme të Luftës së Dytë Botërore për shkak të pozicionit të saj gjeografik midis Hitlerit dhe Stalinit. Historia e saj më parë dhe që atëherë është përkeqësuar nga dhuna, uria dhe korrupsioni.
Duhet të jetë e mundur të thuhet drejtpërdrejt ajo që të gjithë në Perëndim e dinë se është e vërtetë: NATO nuk ka asnjë plan, afatshkurtër apo afatgjatë, për të sjellë Ukrainën dhe Gjeorgjinë në aleancë. Bush nuk kishte një plan në vitin 2008 dhe asnjë administratë nuk e ka zhvilluar një plan të tillë në vitet që pasuan.
Nëse Putini ka nevojë për siguri se një plan i tillë nuk ekziston, cili është dëmi që t’i jepet atij?
Në të njëjtën kohë, ndërsa Perëndimi nuk ka ndërmend t’i pretendojë këto toka, ne nuk do t’i dorëzojmë as ato. Perëndimi ka pikërisht të njëjtin interes për Ukrainën që ka Rusia. Është një vend kufitar që ne ndajmë.
Biden ka të drejtë që kërcënon me pasoja të rënda ekonomike për Rusinë nëse Putin pushton më tej Ukrainën. (Ai e ka aneksuar tashmë Krimenë dhe po bën një luftë në Donbas.) Kjo duhet të përfshijë një premtim për të rritur prodhimin e gazit natyror në SHBA për të furnizuar nevojat e Evropës dhe për të nxitur ekonominë e Rusisë që eksporton gaz. Dhe duhet të përfshijë një kërcënim të besueshëm për të kapur miliardat e vlerësuara të Putinit në Perëndim.
Në të njëjtën kohë, Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj duhet të njohin interesin e Rusisë për një Ukrainë neutrale. Duhet të krijohet një mekanizëm bisedimesh formale dhe joformale për të ndjekur interesat e përbashkëta të Lindjes dhe Perëndimit në një kufi të qëndrueshëm dhe neutral.
Ndonjëherë, diplomacia përfshin anashkalimin e së vërtetës. Por në këtë rast, e vërteta mund të jetë një mjet i fuqishëm. Putini udhëheq një komb në rënie ekonomike, demografike dhe kulturore, dhe nuk ka as kapacitetin dhe as oreksin për të sunduar Ukrainën kundër dëshirave të ukrainasve.
Kjo është e vërtetë. Është gjithashtu e vërtetë se Perëndimi nuk ka ndërmend t’i japë premtimin e NATO-s për mbrojtjen e ndërsjellë fushës së vjetër të betejës të Ukrainës.
Një Ukrainë e qëndrueshme dhe neutrale i shërben interesit të të gjithëve. Pra, pse të mos e tregoni ashtu siç është.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Diktatori i fundit” kundërshtoi Putinin dhe tani…
“Bjellorusët i zgjidhin vetë punët, pa ndërhyrje të jashtme”
