Një pushtim i gjithanshëm ushtarak rus në Ukrainën fqinje do të kishte “pasoja të gjera dhe afatgjata” është vlerësimi i nënvlerësuar i Sekretarit të Shtetit Antony Blinken të mërkurën.
Dhe asnjë prej tyre nuk është i mirë. Përveç gjakderdhjes së pashmangshme, një sulm rus mund të destabilizojë të gjithë Evropën dhe potencialisht të tërheqë fqinjët e Ukrainës.
Nëse është i suksesshëm, një kapje ruse e Ukrainës, të cilën ajo e konsideron si territor rus, mund të inkurajojë një veprim të ngjashëm kinez kundër Tajvanit.
Megjithatë, agresioni në shkallë të plotë ndaj Ukrainës është pikërisht ajo që Presidenti Vladimir Putin ka përgatitur forcat e tij të armatosura për të kryer, sipas Shteteve të Bashkuara dhe qeverive evropiane, të cilat thonë se janë afërsisht 90,000 trupa ruse të dislokuara në kufijtë me Ukrainën.
Rusia ka militarizuar gjithashtu Krimenë, gadishullin ukrainas në Detin e Zi që Putin aneksoi në vitin 2014. Shteti klient de facto i Moskës, Bjellorusia, e cila kufizohet gjithashtu me Ukrainën, thuhet se po i jep hua territorin e saj ushtrisë ruse.
Shefi i inteligjencës ushtarake të Ukrainës, Brig. Gjenerali Kyrylo Budanov, ka paraqitur një skenar sipas të cilit trupat ruse mund të pushtojnë në fund të janarit, nga të gjitha drejtimet, duke përfshirë zbarkimet amfibe në portet e Detit të Zi.
Si gjithmonë me Putin, ekziston mundësia që ai të mos synojë një pushtim aktual, por një tjetër në një seri të gjatë taktikash presioni për të testuar qëndrueshmërinë dhe kohezionin e qeverisë së brishtë demokratike të Ukrainës – dhe aleancës perëndimore – duke shpresuar për të marrë lëshime përmes konstante stresi. Në masën që ai po zgjedh ta bëjë këtë tani, është e mundur që ai ndjen se Shtetet e Bashkuara dhe demokracitë e tjera janë të shpërqendruara ose të cenueshme për shkak të pandemisë dhe mosmarrëveshjeve të brendshme politike.
Administrata Biden është përpjekur me të drejtë të binde Putin se Shtetet e Bashkuara janë të përgatitura dhe vigjilente – pjesërisht duke dërguar drejtorin e CIA-s, William J. Burns, për të dhënë pikërisht këtë mesazh muajin e kaluar.
Blinken kërcënoi gjithashtu “masa ekonomike me ndikim të lartë” të paspecifikuara, ndoshta një referencë për ndërprerjen e aksesit të Rusisë në sistemin global të transaksioneve financiare të dominuar nga SHBA, i njohur si SWIFT.
Megjithëse Rusia i ka hequr sanksionet e mëparshme ekonomike të SHBA-së dhe Evropës, mohimi i SWIFT-it do të ishte vërtet një masë e fortë për një ekonomi ruse që varet nga eksportet e naftës, me çmim në dollarë.
Disa vlerësime thonë se kjo do të rrëzonte disa pikë përqindjeje nga prodhimi ekonomik i Rusisë, të paktën fillimisht.
Duke pasur parasysh pasojat e mundshme në jetët e humbura dhe rritjen ekonomike, pushtimi i Ukrainës nuk është një ide që duhet të kalojë një analizë racionale kosto-përfitim. Fatkeqësisht, ka shenja se Putin nuk e sheh këtë çështje në këto terma, por më tepër si një çështje e rikthimit të Rusisë në lavdinë e saj të mëparshme dhe kthimit të shpërbërjes sovjetike, të cilën ai e ka quajtur një “katastrofë gjeopolitike”.
Në korrik, ai botoi një artikull të gjatë dhe tendencioz duke argumentuar – në mënyrë ogurzezë – se Ukraina nuk është një shtet legjitim i pavarur, por, historikisht, një pjesë integrale e Rusisë, pa identitet të vërtetë etnik, kulturë, fe apo gjuhë të sajën.
Mund të ketë ende kohë për të bindur zotin Putin se shpresa e tij më e mirë qëndron në një zgjidhje diplomatike, siç propozoi përsëri Blinken në një takim me homologun e tij rus të enjten.
Megjithatë, që diplomacia amerikane të ketë sukses, ajo duhet të mbështetet me forcë politike, ekonomike dhe ushtarake.
Përkthye dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
