Nga Conrad Black, The National Post
Tensionet në rritje në marrëdhëniet e fuqive të mëdha post-Trump ilustrohet më së miri nga kërcënimi rus kundër Ukrainës dhe kërcënimi kinez kundër Tajvanit. Së shpejti do të kërkohet një rivlerësim i thellë i aleancës perëndimore. Europa Perëndimore është në një rrëmujë të madhe, e përfaqësuar më saktë nga gjendja e Gjermanisë, e cila ende po përpiqet të krijojë një qeveri pothuajse dy muaj pas zgjedhjeve të fundit.
Përveç disa prej vendeve të emancipuara kohët e fundit nga lumturia e dominimit rus të Luftës së Ftohtë, në Europë, Britania dhe Franca janë të vetmet vende që veprojnë si fuqi serioze. Në këtë gjendje konfuzioni, dikush mund të shpresonte për një udhëheqje shembullore nga Kanadaja, e cila, nëse do të vepronte si një vend serioz, do të mund të ushtronte njëfarë ndikimi, siç bëri në kohën e Mackenzie King, Louis St. Laurent, Pierre Trudeau, Brian Mulroney dhe Stephen Harper.
Por është e qartë se pavarësisht nga mbështetja e admirueshme e Chrystia Freeland për Ukrainën në të kaluarën, nuk ka asnjë prirje nga qeveria Trudeau për të bërë diçka, përveçse të vazhdojë të shpalosë mbi botën pikëpamjet e zbrazëta për vëllazërinë botërore kundër klimës, raporton abcnews.al
I vetmi problem serioz që Rusia mund t’i parashtrojë Perëndimit është pikërisht ai që kanë krijuar demokratët amerikanë: në vend që të tejkalojnë Kinën për vullnetin e mirë të Rusisë (pa iu dorëzuar ambicieve ekspansioniste të presidentit rus Vladimir Putin), demonizimi i vazhdueshëm i Rusisë nga e majta amerikane, madje edhe disa republikanë, po e shtyjnë atë në krahët e Kinës.
Kjo do t’i mundësojë Kinës të kompensojë boshllëkun e burimeve dhe të ri pozicionojë një pjesë të popullsisë së saj të tepërt duke e lejuar atë të shfrytëzojë disa nga burimet e Siberisë, gjë që, përveç naftës, rusët në përgjithësi nuk kanë arritur ta bëjnë. Kjo do ta vendoste pjesën më të madhe të tokës euroaziatike në duart e një aleance armiqësore anti-perëndimore.
Demokratët amerikanë, të cilët manifestuan mashtrimin e plotë të marrëveshjes së fshehtë midis Presidentit Donald Trump dhe Rusisë në zgjedhjet e 2016-ës, pothuajse kanë arritur suksesin e mahnitshëm të bashkimit të dy rivalëve dhe armiqve të lashtë, Kinës dhe Rusisë, së bashku.
Nuk ka pasur asnjë deklaratë të qartë nga NATO apo Shtetet e Bashkuara apo ndonjë burim serioz se çfarë pritet të ndodhë për të drejtuar agresionin rus kundër Ukrainës, apo agresionin kinez kundër Tajvanit.
Në komunikatën e Shangait në kohën e vizitës së Presidentit të SHBA-së Richard Nixon në Kinë në 1972, Kina mori përsipër të mos sulmonte Tajvanin për sa kohë që Shtetet e Bashkuara pranonin konceptin e ribashkimit përfundimtar të Kinës.
Rezultatet e shkeljes së asaj marrëveshje nuk janë specifikuar kurrë. Me administratën aktuale të të pavendosur të SHBA-së, e cila nuk hezitoi të prishë një traktat zyrtar me Mbretërinë e Bashkuar për Hong Kongun, nuk pritet t’i përmbahet Komunikatës së Shangait.
Kremlini nuk e ka pranuar kurrë zyrtarisht të drejtën e ish-republikave sovjetike për t’u shkëputur nga BRSS dhe ka pakica të konsiderueshme ruse në shumicën e ish-republikave që Kremlini po përpiqet t’i agjitojë. Ukraina ishte më e madhja nga këto republika dhe Rusia tashmë e ka “pushtuar” Krimenë, por ajo ishte vetëm pjesë e Ukrainës pas vitit 1954. Ukraina nuk e ka zotëruar me shumë sukses vetëqeverisjen në 30 vitet e fundit, por është një vend me mbi 41 milionë banorë dhe megjithëse nuk është në NATO, nëse Rusia do ta pushtonte atë, Perëndimi do të duhej të merrte masa serioze, raporton abcnews.al
Normalisht, me një paralizë dhe dobësi të tillë në aleancën perëndimore, Kanadaja mund të luajë një rol të rëndësishëm. Por ne kemi qenë ndoshta dembelët më të mëdhenj në të gjithë NATO-n, nuk kemi asnjë politikë të jashtme përveç naivitetit post-kombëtar dhe një magjepsjeje absurde me çështjen e keqinterpretuar për ndryshimin e klimës.
Kur Lufta e Ftohtë po përfundonte, Perëndimi udhëhiqej nga Ronald Reagan, Margaret Thatcher, Helmut Kohl, François Mitterrand dhe Brian Mulroney (dhe Shën Gjon Pali II). Kryeministri britanik Boris Johnson dhe presidenti francez Emmanuel Macron kanë mbështetësit e tyre, por ata kanë nevojë edhe për ndihmën amerikane.
Jemi të zhytur në mediokritet dhe pothuajse askush, qeveri apo opozitë, është duke bërë apo duke thënë diçka të arsyeshme.
