Nga Nanjala Nyabola, Aljazeera
2021 ishte viti i lidershipit politik, ose më e rëndësishmja, mungesa e lidershipit politik dhe një ftesë për të reflektuar mbi pasojat sociale të dështimeve të udhëheqjes. Për shumicën, ishte viti që dukej sikur koha kishte ndaluar pasi ato dymbëdhjetë muaj përfshinë bllokime, mandate, shtetrrethim, dhe shkatërrim.
Në këtë vit, në të cilin miliona njerëz humbën gjithçka, kujtojmë se qëllimi i lidershipit shkon përtej asaj që njerëzit bëjnë. Që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, mendimi për shkencën politike ishte se ne të gjithë ishim të mbërthyer në një betejë për ide, se ideologjia ishte gjëja më e rëndësishme për të diskutuar. Komunizmi kundër kapitalizmit ishte kryesorja, pa marrë parasysh dhunën që ithtarët e të dy ideologjive ushtruan në mbarë botën në emër të ideologjisë.
Qeveritë kapitaliste vranë liderët komunistë në vendet e varfra dhe financuan luftëra në hije duke injoruar boshllëqet e lidershipit që krijuan, ndërsa qeveritë komuniste sponsorizuan konflikte të pafundme duke zbritur koston e tyre njerëzore.
2021 na ka kujtuar se qeverisja e udhëhequr vetëm nga ideologjia pa asnjë shqetësim për rezultatet morale është një kurth i rrezikshëm dhe vdekjeprurës. Në mbarë botën, vendet me bindje të ndryshme politike po tallen me pretendimin se ideologjia mund të jetë një parashikues i saktë se si do të reagojë një vend në mes të një krize, raporton abcnews.al
Sfida kryesore është sigurisht pandemia e COVID-19, që vazhdon të shkaktojë trazira në të gjithë botën. Deri më tani, janë regjistruar 280 milionë raste dhe 5.4 milionë viktima që nga fillimi i pandemisë.
Me variantin Omicron, vende si Franca dhe Shtetet e Bashkuara kanë raportuar numrin më të madh të rasteve që nga fillimi i pandemisë, pavarësisht se kanë vaksina. Në të njëjtën kohë, ekziston një makth i vërtetë në vendet që u është mohuar qasja në vaksina përmes bashkëpunimit të kombeve më të pasura të botës.
Por nuk është vetëm COVID-19 që ka zbuluar mungesën e lidershipit moral në botë. Kriza globale e refugjatëve dhe emigrantëve vazhdon ende, me një numër në rritje njerëzish që janë zhvendosur në të gjithë botën për shkak të konfliktit, kolapsit ekonomik dhe ndryshimeve klimatike.
Marrja e pushtetit nga talebanët në Afganistan la qindra mijëra afganë të pashpresë, shumica dërrmuese u zhvendosën në vendet fqinje si Pakistani dhe Irani. Në Mianmar, pakicat e persekutuara nga junta po zhvendosen në Bangladesh dhe Tajlandë, ndërsa kolapsi i ngadaltë i disa kombeve të Amerikës Qendrore në pasiguri politike dhe dhunë nga bandat vazhdon të dërgojë emigrantë drejt kufirit SHBA-Meksikë.
Deti Mesdhe mbetet një varr për mijëra njerëz të cilëve iu janë mohuar rrugët e sigurta për azil ose migrim, ndërsa Kanali anglez dhe kufiri Bjellorusi-Polak janë kthyer në fronte të reja ku vendet europiane mund të bëjnë lojëra politikë me jetët e njerëzve vulnerabël.
Ujgurët ende po lëngojnë në kampet e paraburgimit në Kinë dhe lufta në Jemen po vazhdon, e shtyrë nga vendet e Gjirit. 2021 ishte gjithashtu viti i krizës klimatike. Shirat përmbytën dhe shkatërruan qytete në vende si Gjermania, Filipinet, Australia, Indonezia dhe Brazili.
Në vitin 2021, temperaturat në Arktik arritën kulmin, ndërsa shkencëtarët paralajmëruan se Akullnaja e Doomsday në Antarktidë mund të shkrijë në tre vitet e ardhshme dhe niveli i detit mund të rritet me më shumë se gjysmë metër duke dëmtuar qytetet bregdetare si Nju Jorku, Mumbai, dhe Mombasa.
2021 është një ftesë për të rishqyrtuar ideologjinë dhe për të gjetur mënyrën mënyrën se si po funksionojnë qeveritë. Kapitalizmi i Shteteve të Bashkuara nuk ka arritur të japë një përgjigje kuptimplotë ndaj pandemisë COVID-19; vendi ka siguruar një sërë vaksinash, por ka dështuar në krijimin e një sistemi funksional testimi për COVID-19 ose mbështetjen e stafit mjekësor, pasi shumë mjekë dhe infermierë kanë hequr dorë nga profesioni për shkak të mungesës së mbështetjes.
Ndërkohë Kuba komuniste ka zhvilluar vaksinën e saj, ka vaksinuar plotësisht 85 përqind të popullsisë së saj dhe ka ruajtur një shkallë të ulët vdekshmërie prej 0.9 përqind në krahasim me 1.6 përqind të SHBA-së. Kanadaja, e cilësuar shpesh si një shembull i demokracisë dhe përparimit, ka qenë një nga vendet që ka shkelur më shumë rregullat në lidhje me grumbullimin e vaksinave dhe marrjen e veprimeve diskriminuese politike, duke përfshirë ndalimet raciste ndaj vendeve të Afrikës Jugore për shenjëzimin e përhapjes së variantit të ri.
Rusia kërkon të pushtojë Ukrainën dhe pse shkalla e vdekshmërisë nga COVID-19 është 2.9 përqind. E kundërta ka qenë udhëheqja e kryeministres Jacinda Adern në Zelandën e Re, e cila vazhdon të vendosë një standard të ri global për mënyrën se si të mbajë në kontroll koronavirusin.
Të gjitha këto kontradikta dhe disa të tjera janë një ftesë për të menduar përtej ideologjisë si një kornizë e thjeshtë referimi. 2021 na ka kujtuar se ekziston një zbrazëti pas narrativave të thjeshta “ne kundër atyre” që aktualisht dominojnë mendimin dhe praktikën politike.
Këto janë qasje ndaj politikës që përqendrohen në konkurrencë dhe jo në bashkëpunim, dhe nacionalizëm xhingoist që privilegjon mbijetesën politike të disave mbi mirëqenien kolektive të shumë njerëzve.
2021 ishte viti që na kujtoi se duhet të mendojmë fillimisht si një shoqëri dhe sigurohemi që të gjithë jemi mirë dhe të mos ndjekim triumfe boshe ideologjike në kurriz të të tjerëve.
Udhëheqësit politikë duhet të përpiqen që 2022 të jetë një vit më i mirë.
