Ndryshimet e së majtës franceze thekson se si do të luftohet dhe fitohet nga e djathta fushata për presidencën përpara zgjedhjeve të prillit.
Mezi pesë vjet që kur François Hollande u përkul si kreu socialist i shtetit të Francës, kandidatja e partisë Anne Hidalgo ka rënë deri në 3 për qind në një sondazh të fundit të opinionit. Apeli i fundit i Hidalgos për pretendentët e shumtë të majtë të qendrës për t’iu nënshtruar një gare parësore deri më tani është refuzuar nga shumica e tyre.
Tani Christiane Taubira, një politikane veterane nga Karaibet franceze, po shqyrton një përpjekje për të shpëtuar nderin e së majtës.
Taubira, një ish-ministër drejtësie, është një figurë e respektuar. Por nëse ajo mund të unifikojë votën e majtë, përfshirë të gjelbërt, është e dyshimtë.
Mbështetja e raundit të parë për të gjithë kandidatët e majtë të qendrës arrin në vetëm 24 për qind. Të majtës i mungojnë liderët bindës dhe idetë e freskëta. Qendra politike e gravitetit të Francës është zhvendosur djathtas vitet e fundit, me krimin, imigracionin dhe identitetin kombëtar që po ngrihen në axhendë, edhe nëse standardet e jetesës dhe Covid-19 janë rikthyer kohët e fundit në plan të parë.
Zgjedhjet po formohen si një betejë mes katër kandidatëve për votuesit e djathtë të qendrës.
Risia ishte ngritja mahnitëse e Eric Zemmour, polemistit të së djathtës ekstreme, përparimi i të cilit në votime ka ardhur kryesisht në kurriz të Marine Le Pen, duke luftuar fushatën e saj të tretë presidenciale.
Më pas erdhi fitorja befasuese e Valérie Pécresse, për republikanët e qendrës së djathtë.
Që atëherë, ajo ka renditur dy kandidatët e ekstremit të djathtë në vendin e dytë në sondazhet pas Emmanuel Macron.
Në librin e tij La Droite en France, botuar në 1954 dhe përditësuar në 1982, historiani René Rémond hartoi një tipologji të bazuar në paraardhësit e së djathtës post-revolucionare, e cila, nëse është e pasaktë në kategorizimet e saj, mbetet jashtëzakonisht e rëndësishme sot.
Ajo është e ndarë në tre rryma, shkruan Rémond: legjitimistët (ose kundër-revolucionarët), orleanistët dhe bonapartistët.
Zemmour dhe Le Pen janë legjitimistë ose reaksionarë anti-liberalë. Golistët, me besimin e tyre te lideri karizmatik, janë bonapartistë. Macron është një liberal orleanist, siç është edhe Pécresse më konservator.
Periodikisht, ideologët e djathtë ëndërrojnë të bashkojnë të tre rrymat.
Nicolas Sarkozy iu afrua më së shumti kohët e fundit, duke marrë votat e ekstremit të djathtë dhe liberal për të fituar në 2007.
Presidenca e tij ishte jokoherente dhe e çrregullt.
Zemmour, një eseist dhe historian, aspiron të bashkojë legjitimistët dhe bonapartistët. Për të, kjo do të thotë t’i bëjë homazh Charles de Gaulle-it, ndërkohë që minimizon krimet e kundërshtarit të tij të Luftës së Dytë Botërore, Philippe Pétain dhe regjimit të tij kolaboracionist.
Ai gjithashtu lulëzon me bujën që krijon revizionizmi i tij.
Macron, i cili gjithashtu feston De Golin, ka çdo interes për ta mbajtur gjallë këtë përçarje. Ai vuri në dukje vizitën e Vichy, selia e qeverisë së Pétain-it gjatë kohës së luftës, në fillim të këtij muaji, ku paralajmëroi kundër “manipulimit” të historisë.
Macron shkoi përtej të majtës dhe të djathtës, por ai ka qeverisur si një konservator liberal. Ndërsa vota e tij kryesore përfshin socialdemokratët dhe centristët, pjesa më e madhe e mbështetësve të tij janë të qendrës së djathtë.
Sipas një sondazhi të Ipsos Sopra-Steria, 50 për qind e tyre do të mbështesnin Pécresse si një zgjedhje të dytë në raundin e parë të zgjedhjeve. Pécresse duhet t’i fitojë ata duke e mbajtur krahun e djathtë të partisë së saj nga dezertimi në Zemmour.
Macron do të preferonte një revansh kundër Le Pen ose, edhe më mirë, një balotazh të lehtë me Zemmour. Ai mund të paraqitet edhe një herë si një ledh kundër ekstremit të djathtë.
Por francezët duket se kanë pak oreks për një zgjedhje manikeane.
Kandidatja e parë konservatore presidenciale femër i paraqet Macron një sfidë të re. Do të forconte legjitimitetin e Macron nëse ai fitonte. Është mirë për demokracinë franceze.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
