Përpjekja e dështuar e partive politike të Italisë për të emëruar një president të ri është një bekim i maskuar. Vendimi i Sergio Mattarella për të pranuar një mandat të dytë shtatëvjeçar si kreu i shtetit ishte rezultati më i mirë për një vend që ka shumë nevojë për stabilitet politik dhe një shkallë konsensusi për të përfituar nga fondet e BE-së dhe për të krijuar një rinovim ekonomik të vonuar prej kohësh. Askush nuk mendoi se ishte e mundur sepse Mattarella e kishte bërë të qartë skepticizmin e tij rreth presidencave dy-mandate. U deshën tetë raunde votimi dhe një shfaqje e papërshtatshme e paaftësisë dhe dyfytyrësisë nga politikanët italianë për ta bindur atë të kundërtën.
Për fat të mirë, kjo do të thotë që Mario Draghi mund të qëndrojë si kryeministër deri në zgjedhjet e ardhshme parlamentare, që do të mbahen në 2023, duke ndërmjetësuar marrëveshje mes partive për reforma ekonomike dhe administrative dhe duke kapërcyer rezistencën nga burokracia e rëndë e vendit. Qeveria e unitetit kombëtar të Draghit vitin e kaluar bëri një fillim të denjë për zbatimin e premtimeve të reformës të rënë dakord sipas planit të rimëkëmbjes së BE-së të Italisë, edhe nëse disa masa u zbutën.
Por viti 2022 ka të ngjarë të jetë më kërkues. Italia duhet të përmbushë 100 “detyra” për të marrë pjesët e ardhshme të parave të BE-së. Reformat në sistemin tatimor, prokurimin publik dhe shërbimin civil do të tendosin unitetin e qeverisë.
Por një mandat i dytë për Mattarella, i cili ka dëshmuar një forcë drejtuese të shkathët si president, ishte ajo që Draghi dhe shumica e të tjerëve dëshironin fillimisht. Partitë politike që mbështesin qeverinë e tij dalin nga ky proces i dhimbshëm duke u dukur të dobëta dhe të ndara, gjë që mund t’i japë Draghit një dorë më të fortë për të kaluar nëpër zgjedhje të vështira. Me zgjedhjen e presidencës, ai mund të jetë më pak i përshtatshëm për liderët e partive.
Është gabim të presësh mrekulli nga ish-presidenti i Bankës Qendrore Evropiane. Problemet e Italisë janë shumë të rrënjosura. Disiplina politike në mënyrë të pashmangshme do të prishet me afrimin e zgjedhjeve. Por është e vështirë të imagjinohet dikush në gjendje më të mirë që të përpiqet të shfrytëzojë sa më shumë atë që është ende një mundësi një herë në një brez për Italinë për të rritur potencialin e saj të rritjes, megjithëse vetëm pak.
Është e vështirë të shihet se si partitë e djathta ose ato të majta mund të formojnë një bllok qeverisës.
Udhëheqësi i Pesë Yjeve, Giuseppe Conte shkoi pas krahëve të qendrës së majtë për të arritur një marrëveshje me Ligën nacionaliste të Matteo Salvinit. Salvini në fund e mbështeti Mattarella-n pa u konsultuar me Vëllezërit e ekstremit të djathtë të Italisë. Partitë qeverisëse janë gjithashtu të ndara ashpër, me interesa fraksionale dhe personale që kanë në pushtet.
Partitë qeverisëse të Italisë janë aq jofunksionale sa është e vështirë të imagjinohet se si mund ta shohin kontratën pesëvjeçare që nënshkruan me BE-në për të kaluar reformat në këmbim të 191 miliardë eurosh investime. Një tjetër qeveri e unitetit kombëtar mund të jetë e nevojshme. Por kontraktimi i lidershipit politik tek teknokratët e pazgjedhur nuk është një zgjidhje e mirë afatgjatë për një demokraci moderne.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
