Vendet e Azisë Lindore dhe Juglindore janë të njohura, madje për tu pasur zili, për riformësimin e zinxhirëve të furnizimit global. Më pak e vlerësuar është shkalla në të cilën ata kanë rivizatuar hartën e flukseve globale të kapitalit. Pas një zbavitjeje blerjeje gjatë dekadës së fundit apo më shumë, dhjetë ekonomitë më të mëdha të rajonit tani mbajnë gati 28 trilion dollarë në asete të huaja financiare, tre herë më shumë se shuma në vitin 2005 dhe ekuivalente me një të pestën e aseteve globale të mbajtura nga të huajt. Institucionet e dikurshme që janë pak të njohura në Perëndim, nga bankat e panjohura japoneze dhe siguruesit tajvanezë deri te fondet e pensioneve të Koresë së Jugut, tani kanë një peshë të madhe në tregje për asete që variojnë nga detyrimet e kredisë së kolateralizuar (CLOs) në Amerikë deri te linjat hekurudhore të shpejtësisë së lartë ne Britani.
Azia Lindore është njohur prej kohësh si një kontribues në “mbushjen e kursimeve” globale, një koncept i popullarizuar nga Ben Bernanke, atëherë guvernator në Rezervën Federale, në vitin 2005. Shkalla e zotërimeve të huaja të Azisë është rritur vetëm që atëherë, ashtu siç është bërë rajoni bëhen më të pasur dhe më të vjetër. The Economist ka shikuar shifrat për aktivet e huaja bruto financiare për dhjetë ekonomi të Azisë Lindore dhe Juglindore. Ne i përkufizojmë këto si aktive të huaja totale bruto, duke përjashtuar investimet e huaja direkte nga shumëkombëshe; masa jonë përfshin, ndër të tjera, portofolet e investimeve dhe huadhënien bankare. Asetet e kombinuara financiare të huaja të dhjetë vendeve tona u rritën nga rreth 8 trilion dollarë në 2005 në gati 28 trilionë dollarë në 2020, duke rritur pjesën e rajonit në asetet financiare të huaja globale me pesë pikë përqindjeje.
Përbërja e depove të kursimeve të Azisë ka ndryshuar gjithashtu, në mënyrë të habitshme në disa vende. Kur zoti Bernanke kreu analizën e tij, rezervat e këmbimit valutor të mbajtura nga qeveritë dhe bankat qendrore në grupin tonë prej dhjetë ekonomish përbënin mesatarisht rreth gjysmën e aktiveve financiare të huaja të një vendi. Këto ishin grumbulluar pas krizës financiare aziatike të viteve 1997-98 si një mburojë kundër kolapsit të monedhës në të ardhmen dhe u mbajtën në aktive të sigurta likuide. Pjesa mesatare e rezervave tani ka rënë në afërsisht një të tretën. Ndërkohë, dy të tretat e stokut tani pasqyrojnë një shpërthim në portofol dhe flukse të tjera financiare, pasi investitorët institucionalë në rajon kanë kërkuar yield-in
Ndryshimi po tërheq vëmendjen e mbikëqyrësve financiarë. Në dhjetor, Banka për Shlyerjet Ndërkombëtare (BIS), një klub i bankave qendrore, arriti në përfundimin se investitorët institucionalë aziatikë kishin kontribuar në stresin e financimit të dollarit në mars 2020, pasi Covid-19 fillimisht filloi të përhapej dhe tregjet u kapën. Megjithatë, shumë për këto ndërlidhje financiare dhe rreziqet që lidhen me to, ende nuk kuptohen mirë.
Mostra jonë e vendeve mund të ndahet në tre kampe. Grupet më të pasura, Hong Kongu, Japonia dhe Singapori, mbajnë rezerva të konsiderueshme të këmbimit valutor, por rezervat e tyre të aseteve të tjera financiare janë pesë deri në tetë herë më të mëdha. Zonat e tyre tani janë të pjekura dhe janë më të ngadalta në rritje sipas standardeve rajonale.
Një ndryshim më i madh ka ndodhur në Korenë e Jugut dhe Tajvan. Në vitin 2005 pothuajse gjysma e aseteve financiare të huaja të Tajvanit dhe dy të tretat e Koresë së Jugut morën formën e rezervave. Megjithëse rezervat e rezervave janë dyfishuar që atëherë për të dy vendet, portofoli dhe aktivet e tjera janë zgjeruar me një rritje shumë më të shpejtë. Koreja e Jugut dhe Tajvani tani zotërojnë përkatësisht 1.5 trilionë dhe 2.1 trilionë dollarë aktive financiare të huaja, më pak se një e treta e të cilave mbahen në rezerva. Në Malajzi, gjithashtu, aktivet financiare pa rezervë tani peshojnë më shumë se rezervat dy me një. Në të kundërt, për një grup të tretë vendesh, që përfshin Kinën, Indonezinë, Filipinet dhe Tajlandën, rezervat ende mbajnë një pjesë të madhe.
Rritja e zotërimeve të huaja financiare ka ecur paralelisht me transformimin e investitorëve institucionalë konservatorë në lojtarë të mëdhenj në qoshet e largëta të tregjeve financiare. Një shembull kryesor është Norinchukin Bank, një kooperativë bujqësore me bazë në Japoni. Ajo mban rreth 4.8 trilionë ¥ (42 miliardë dollarë) në CLO, letra me vlerë të përbëra nga një portofol kredish, shumica e të cilave janë të shprehura në dollarë. Përpara se të ngadalësonte blerjet në vitin 2019, ajo konsiderohej gjerësisht si blerësi më i madh i CLO-ve në Amerikë.
Siguruesit e Tajvanit, si Cathay Life Insurance dhe Fubon Life Insurance, janë bërë institucione me ndikim në një sërë tregjesh ndërkombëtare. Asetet e tyre totale janë trefishuar pothuajse gjatë dekadës së fundit. Dhe shumë prej tyre tani mbahen jashtë shtetit. Deri në fund të vitit 2020, pothuajse 60% e aseteve të tyre përbënin investime të huaja, nga 30% në vitin 2010.
Një investim i tillë institucional është tani aq i përhapur sa obligacionet Formosa, obligacione në valutë të huaj të emetuara në Tajvan nga një sërë firmash dhe qeverish globale, kanë shpërthyer që kur letrat me vlerë u përcaktuan si borxh i brendshëm dhe jo i huaj, duke i lejuar siguruesit të anashkalojnë kufijtë rregullatorë për të huajt. pronësia e sigurisë. Deri në fund të vitit 2021, vlera e papaguar e vetëm bonove Formosa në dollarë ishte 195 miliardë dollarë, krahasuar me 84 miliardë dollarë gjashtë vjet më parë.
Shërbimi Kombëtar i Pensioneve të Koresë së Jugut gjithashtu ka kërkuar më shumë ekspozim jashtë shtetit, duke njoftuar një mori sipërmarrjesh globale. Mjetet e huaja përbënin 37% të fondit të pensioneve vitin e kaluar, gati dyfishi i peshës në vitin 2013 dhe firma synon ta rrisë atë në 50% deri në vitin 2024. Strategjia është të ndjekë kthimet jo vetëm jashtë vendit, por edhe në klasat e aktiveve më pak likuide , përpara se pagesat e përfitimeve të fondit të fillojnë të rriten në fillim të viteve 2040 dhe suficiti i të ardhurave të tij të kthehet në një deficit.
Fondi i Sigurimit të Punonjësve të Malajzisë (EPF), i cili menaxhon investimet e detyrueshme të pensioneve për punonjësit e sektorit privat të vendit, ofron një ilustrim tjetër të shtrirjes së jashtme të institucioneve aziatike. Vitin e kaluar ajo lançoi atë që e quajti fondin më të madh të kapitalit privat të sheriatit në botë, me BlackRock, HarbourVest Partners dhe Partners Group secili që menaxhon një të tretën e 600 milionë dollarëve të akorduara. Mjetet e huaja të EPF janë rritur gjithashtu nga 29% e totalit në mesin e 2017 në 37% në mesin e 2021.
Rezultati i gjithë këtij aktiviteti është se investitorët institucionalë aziatikë janë bërë blerës të mëdhenj luhatës në tregje të caktuara. “Ato janë në mënyrë disproporcionale të mëdha në Australi,” thotë Martin Whetton nga Commonwealth Bank of Australia. Vendi, thotë ai, është vendi i tretë më i madh i aseteve për siguruesit japonezë të jetës dhe tenton të përbëjë rreth 10-15% të portofolit të tyre. Z. Whetton thekson se blerjet e aktiveve të dollarit australian në Azinë Veriore janë mjaft të mëdha për të zhvendosur bazën e monedhës ndër-valutore të vendit (tregtarët premium paguajnë për të shkëmbyer përkohësisht monedhat).
Disa institucione kanë bërë premtime për pagesa të garantuara për klientët dhe, meqenëse normat e interesit janë ulur në nivelet më të ulëta, nuk kanë pasur mundësi tjetër veçse të kërkojnë rendiment në klasat e aktiveve më pak të vlerësuara ose më shumë jolikuide. Individët e industrisë vërejnë se siguruesit në rajon kanë lëvizur gjithnjë e më shumë drejt borxhit të tregjeve në zhvillim dhe obligacioneve aziatike me rendiment më të lartë. Asetet private dhe jolikuide janë bërë gjithashtu më të njohura. Investitorët aziatikë janë tërhequr prej kohësh nga kapitali dhe prona private, thotë Anish Butani i bfinance, një konsulencë investimesh. Tani “ne vërtet po shohim një rritje të aktivitetit në infrastrukturë dhe borxhin privat”.
Për vëzhgues të tillë si BIS dhe FMN, e gjithë kjo nënkupton rreziqe më të mëdha financiare sesa kur më shumë zotërime morën formën e aktiveve rezervë të sigurta dhe shumë likuide. Flukset financiare ndërkufitare mund të jenë të paqëndrueshme dhe të paqëndrueshme, duke transmetuar stres nga një pjesë e botës në tjetrën dhe duke paraqitur rreziqe si për blerësit ashtu edhe për tregjet në të cilat ata marrin pjesë. Megjithëse shumë institucione duhet t’i paguajnë klientët në monedhat e tyre vendase, pak duket se mbrojnë të gjithë ekspozimin e tyre ndaj valutës së huaj. Asetet private janë më të vështira për t’u shitur shpejt me çmime të besueshme, duke paraqitur potencialisht probleme likuiditeti nëse investitorët duhet të tërhiqen. Shifrat e sakta dhe koherente mbi përbërjen, rrezikshmërinë dhe likuiditetin e zotërimeve janë ende të vështira për t’u kuptuar, duke e bërë të vështirë vlerësimin e tablosë së përgjithshme.
Por të kuptuarit e asaj që po ndodh mund të bëhet më e rëndësishme, nëse Kina ndjek rrugën e ekonomive të Azisë Lindore. Rezervat e saj prej më shumë se 3 trilion dollarësh i zbehin zotërimet e tjera financiare. Një ndryshim i përbërjes së aktiveve të huaja nuk është çështje fati dhe do të kërkonte një lehtësim të kontrollit të kapitalit të Kinës. Por edhe një lëvizje margjinale drejt më shumë investimeve të portofolit mund të prodhojë flukse të mëdha kapitali. “Siguruesit kinezë kanë shumë interes për të investuar jashtë shtetit”, thotë Rick Wei nga JPMorgan Asset Management. “Ata duan të diversifikojnë zotërimet e tyre, të rrisin kthimet dhe të përputhen me detyrimet e tyre me aktivet afatgjata.” Edhe pas më shumë se një dekade rritjeje të shfrenuar në asetet e huaja private të Azisë, mund të ketë akoma më shumë për të ardhur.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga The Economist
