Mario Draghi do të mbetet kryeministër i Italisë. Parlamentarët e vendit – në një votim të fshehtë, – vendosën të mos e bëjnë atë president, në vend të kësaj të mbështesin një mandat të dytë për kreun e shtetit në largim Sergio Mattarella. Ndonëse mund të jetë një goditje personale për Draghin, i cili dihej se ishte i etur pas rolit edhe nëse nuk bëri fushatë hapur për këtë detyrë, është një lajm i mirë për Italinë dhe Evropën.
Marrëveshja e Mattarellës për të shtyrë daljen në pension e mban Draghin në krye të qeverisë. Dyshja kanë mbikëqyrur një periudhë të rrallë, gati njëvjeçare, uniteti dhe qeverisje efektive dhe ata do të qëndrojnë në detyrë të paktën deri në fund të legjislaturës në pranverën e 2023. Kjo është një garanci e mirëpritur e stabilitetit politik dhe vendimtare për Italinë dhe Evropën. Vendi po merr pjesën më të madhe të fondeve të bllokut pas pandemisë, të cilat duhet të shpenzohen mirë për të nxitur rritjen e përgjithshme evropiane.
Megjithatë, gjashtë ditët e kaosit dhe ngërçit procedural nënvizuan paqeverisjen pak nën sipërfaqen e ekonomisë së tretë më të madhe të eurozonës.
Në momente, u propozuan disa kompromise që do të kishin vënë një figurë më të lidhur me të djathtën ekstreme në pallatin presidencial. Në të vërtetë, më shumë se një duzinë kandidatësh presidencialë u diskutuan, por asnjë nuk mori vota ose mbështetje të mjaftueshme. Fakti që Mattarella, 80 vjeç, pranoi të qëndrojë është ngushëlles. Draghi mbetet në krye të qeverisë.
Rritja pothuajse e ndenjur e vendit për më shumë se dy dekada ka qenë një frenim për ekonominë e të gjithë BE-së.
Por në 11 muajt e tij si kryeministër, ish-shefi i Bankës Qendrore Evropiane ka kthyer imazhin e Italisë në rënie të pashmangshme.
Rritja e saj e parashikuar e prodhimit të brendshëm bruto vitin e kaluar ishte 6.4%; në të kundërt, Gjermania është vetëm 2.7%.
Ndërsa ka disa arsye për pabarazinë, kjo është një shenjë se ekonomia e Italisë ka filluar të performojë më mirë.
Disa nga mbështetësit e Draghit shpresojnë se ai mund të ketë një shans tjetër për t’u ngjitur në presidencë brenda një viti apo më shumë, nëse Mattarella vendos të mos shërbejë të gjithë mandatin e tij të dytë. Por në politikën italiane, kjo është një jetë larg.
Humbja e presidencës mund të njollosë autoritetin e Draghit – por vetëm shkurtimisht. Ai mund të përfitojë nga rrëmuja në të djathtën italiane.
Ribashkimi i qeverisë ndërpartiake dhe unitetit do të jetë sfida e parë e Draghit. Por ai tani ka më shumë kohë për të manovruar kundër të djathtës ngjitëse, por të thyer.
Ishte një shekull më parë këtë vit që elita e Italisë nuk arriti të dëgjonte pakënaqësinë popullore që lejoi diktatorin fashist Benito Musolini të merrte pushtetin.
Italia nuk rrezikon një grusht shteti në ditët e sotme, por do të ishte një katastrofë për Italinë dhe Evropën nëse mësimet e historisë do të shkonin pa u vënë re.
Rritja ekonomike dhe kohezioni më i madh është mënyra më e mirë për të zbehur momentin populist.
Draghi – si kryeministër, jo president – është në vendin më të mirë për ta bërë këtë.
Burimi: Bloomberg
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
