Rexhep Tajip Erdogan, presidenti perandor i Turqisë, sillet më shumë se kurrë sikur nuk ka kufij për pushtetin e tij – dhe pikërisht në momentin që ai po duket më i cenueshëm pas dy dekadash në politikën turke.
Kështu, kur inflacioni nga viti në vit arriti afër 50 për qind muajin e kaluar, më i larti i epokës së Erdoganit, ai shkarkoi kreun e Institutit të Statistikave Turke. Çmimet e larta të ushqimit dhe energjisë, të cilat po ndihmojnë në fundosjen e partisë së tij në pushtet për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) në sondazhe, nuk reaguan.
Fuqia e Erdoganit është e pakufishme, që kur ai zëvendësoi demokracinë parlamentare të Turqisë me një presidencë të stilit rus.
Por imponimi i sundimit të një njeriu e ka inkurajuar atë të bëjë gabime të pamatura në gjykim.
Në tetor, ai urdhëroi dëbimin e 10 ambasadorëve perëndimorë, përfshirë nga SHBA-të.
Por ai duket i paaftë të tërhiqet nga politika e tij shkatërruese ekonomike, veçanërisht nga besimi se rritja e normave të interesit shkakton më shumë sesa frenon inflacionin. Ai ka goditur bankën qendrore për të ulur normat e interesit, duke e çuar lirën në rënie (44 për qind poshtë vitin e kaluar kundrejt dollarit) dhe duke nxitur inflacionin.
Etja e Erdoganit për rritjen ekonomike që i mundësoi atij të përhapë prosperitetin, arsimin dhe kujdesin shëndetësor në zemrën konservatore të Anadollit gjatë dekadës së tij të parë në pushtet, bazohej në kreditë e lira, konsumin dhe ndërtimin e shfrenuar. Kjo mori fund shumë përpara pandemisë.
Dështimi i tij për të mbrojtur lirën, pavarësisht djegies së mbi 100 miliardë dollarëve në rezerva, i lë investitorët me pikëpyetje.
Ai ka sterilizuar parlamentin, ka armatosur gjyqësorin, ka mbushur pothuajse të gjitha mediat me punonjës të vetët. Ai ka burgosur udhëheqjen e HDP-së së majtë, pro-kurde, e cila i privoi AKP-së shumicën e saj parlamentare në 2015 – Erdogan e ridrejtoi garën në një atmosferë febrile të luftës së ringjallur me kryengritësit kurdë dhe një valë mizorish xhihadiste.
Megjithatë, Erdogan ka zbrazur gjithashtu udhëheqjen e AKP-së – një nga partitë më të suksesshme qeverisëse të kohëve moderne.
Pyetja, pra, është nëse opozita mund të bashkohet pas një kandidati të qëndrueshëm dhe të ndezë një valë elektorale që ai nuk do të jetë në gjendje t’i rezistojë.
Shumë analistë politikë besojnë se mundet. “Ne jemi në fund të një cikli të madh historik në Turqi,” thotë njëri.
Opozita rritet në besimin se mund të rrëzojë Erdoganin dhe të shkatërrojë sundimin e tij të vetëm.
Është e vështirë të manipulosh zgjedhjet në Turqi. Më pak për të gjetur një pretekst për një gjendje të jashtëzakonshme ose një provokim: siç është shpallja e fesë zyrtare të shtetit zyrtarisht laik është Islami, me shpresën e ndarjes së opozitës.
Kjo mund të bëhet e shëmtuar.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Turqia nuk është trajtuar siç duhet”
“Turqia – druni ka dalë nga xheneti”
