Ne e njohim mentalitetin e njëri-tjetrit. Ne kuptojmë gjuhët e njëri-tjetrit. Ne ndajmë një të kaluar sovjetike. E megjithatë kjo ndjenjë thekson po ashtu se sa të ndryshëm janë dy vendet tona.
Ne kemi parë presidentin rus Vladimir Putin duke mbajtur një fjalim të zemëruar dhe urrejtjeje duke mohuar ekzistencën tonë si vend. Ne kemi parë gjithashtu presidentin ukrainas Volodymyr Zelensky duke iu drejtuar rusëve në gjuhën e tyre, duke u shpjeguar njerëzve përtej kufirit se nuk kemi asnjë grindje me ta, duke shprehur gatishmërinë për të zgjidhur mosmarrëveshjet tona dhe për t’i dhënë fund frikës ruse.
Edhe pse raketat ruse goditën qytetet e Ukrainës, ai nuk ka shprehur urrejtje, përkundrazi u ka bërë thirrje qytetarëve rusë të dalin në rrugë për të protestuar kundër luftës.
Kontrasti nuk mund të ishte më i fortë.
Këtu në Kiev, ne mund të shikojmë televizionin rus, duke na lejuar të shohim versionin e ngjarjeve të Moskës.
Për momentin, mediat ruse lejohen ta përshkruajnë pushtimin vetëm si “një operacion special ushtarak në Donbas” – gjuhë orwelliane e diktuar me sa duket nga vetë Putini.
(Ky hezitim për të përdorur fjalën “luftë” tregon se autoritetet e kuptojnë se sulmi mund të mos jetë i popullarizuar nga njerëzit e zakonshëm.)
Ukrainasit mund të gjurmojnë fushatat e dezinformimit të Kremlinit dhe t’i krahasojnë ato me realitetin që shohim në terren.
TV rus, për shembull, transmeton histori të ushtarëve të rremë ukrainas që u dorëzuan forcave të Moskës – edhe pse ne të gjithë e dimë drejtpërdrejt se ushtarët tanë kanë rezistuar.
Kolegët rusë më kanë kërkuar falje për veprimet e qeverisë së tyre.
Por shumica prej tyre nuk mund ta thonë këtë publikisht – sepse e dinë se do të arrestohen, si ata që u arrestuan nga policia kur u përpoqën të protestonin kundër luftës në qendër të Moskës.
Disa rusë kanë arritur të tregojnë kundërshtimin e tyre, duke demonstruar në rrugët e Shën Petersburgut. Personat e famshëm kanë kritikuar. Disa prej nesh kanë të afërm në Rusi, të cilët janë paralajmëruar nga autoritetet që të mos shprehin pikëpamjet e tyre për luftën – ashtu si në kohët sovjetike.
Këtu në shtëpi, përkundrazi, është inkurajuese të shohësh sesi njerëzit po marrin përgjegjësinë për mbrojtjen e vendit tonë. Njerëzit po bëjnë çmos për të mbështetur njëri-tjetrin, për të ndihmuar.
Dyqanet janë të hapura. Spitalet po punojnë, duke u kujdesur për të plagosurit. Zjarrfikësit po qëndrojnë në detyrë pavarësisht rrezikut të rënies së bombave.
Sistemi kombëtar postar po ruan shërbimin. Hekurudhat ukrainase kanë evakuuar mijëra njerëz nga qytetet e vijës së parë në lindje, duke shtuar rrugë dhe trena të rinj në perëndim.
Bankat po bëjnë çmos për të vazhduar me gjithë sulmet kibernetike intensive (me sa duket ruse).
Qytetet në Ukrainën perëndimore po ofrojnë strehim për të zhvendosurit.
Ukrainasit kanë një traditë të gjatë mosrespektimi ndaj qeverisë. Kritikat ndaj autoriteteve na janë në gjak.
Tani, njerëzit po e lënë mënjanë këtë. Para pushtimit, Presidenti Volodymyr Zelensky u takua me krerët e fraksioneve politike, të cilët janë zotuar të punojnë së bashku. Udhëheqësit kryesorë të biznesit janë mbledhur rreth shtetit.
Kremlini është i etur për të përçarë dhe pushtuar, për të destabilizuar vendin. Por sa më shumë Putin shtyn, aq më i bashkuar bëhet vendi.
Ne duhet të bëjmë gjithçka që mundemi për të rezistuar.
Askush nuk më thotë mua dhe kolegëve të mi gazetarë se çfarë të raportojmë. Ne thjesht po bëjmë punët tona. Kolegët e mi po bëjnë raporte të drejtpërdrejta nga çdo kryeqytet rajonal, duke raportuar për viktimat, duke ofruar këshilla dhe duke paralajmëruar për pranimin me sy të keq të informacionit të keq. Nuk kemi nevojë të na thuhet se çfarë të themi.
Mos më keqkuptoni: Njerëzit kanë frikë. Kjo është një luftë e egër dhe ne nuk e kemi parë akoma më të keqen. Shumë po përpiqen të zhvendosin familjet e tyre nga Kievi në vende më të sigurta në pjesën perëndimore të vendit. Unë nuk i fajësoj fare për këtë. Rusët kanë treguar tashmë se nuk u interesojnë viktimat civile.
E gjithë ideja pas pushtimit të Putinit është t’i privojmë popullit ukrainas të drejtën tonë për të zgjedhur – qeverinë tonë, aleatët tanë, mediat tona, të ardhmen tonë. Ai nuk ia ka dalë.
Ukrainasit po bëjnë atë që munden – si ushtarë, si zjarrfikës, si mjekë ose thjesht si njerëz që duan të hapin dyert e tyre për ata që nuk i njohin.
Është gjithashtu një mënyrë për të treguar se ne nuk jemi gati të pranojmë një botë të nxitur nga çmenduria, urrejtja dhe forca ushtarake.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
