Agresioni hutues i Vladimir Putinit ndaj Ukrainës mori një kthesë ogurzezë të hënën kur ai njohu pavarësinë e dy enklavave të shkëputura ukrainase dhe urdhëroi trupat ruse të hynin në to si “paqeruajtëse”.
Veprimet u shoqëruan nga një vrull i ri i historisë që përshkruan Ukrainën si një krijesë tërësisht të bolshevikëve që ishin të dëshpëruar për të mbështetur kauzën e tyre.
Presidenti Biden dënoi menjëherë veprimet dhe urdhëroi sanksione kundër dy rajoneve separatiste.
Mundësia e frenimit të kërcënimit të pushtimit të plotë përmes diplomacisë thjesht nuk mund të braktiset për sa kohë që ka shansin më të vogël.
Megjithëse skifterët si senatori Lindsey Graham po kërkojnë sanksione dënimi i fuqishëm i kërcënuar nga Shtetet e Bashkuara dhe NATO – i cili ka të ngjarë të përfshijë kufizimin e rëndë të transaksioneve financiare me bankat kryesore ruse; kufizimi i shitjes së teknologjive të nevojshme nga industritë ruse; mbyllja e gazsjellësit Nord Stream 2; dhe sanksionet personale ndaj Putin dhe miqve të tij, do të bëheshin të padobishme si një pengesë pasi të urdhërohej një pushtim i plotë.
Njohja e separatistëve në “republikat popullore” të Donetskut dhe Luhanskut nuk është e barabartë me atë pushtim. Separatistët kontrollojnë vetëm zona të pjesshme të provincave që pretendojnë dhe enklavat e tyre kanë qenë nën kontrollin efektiv rus që nga shpërthimi i konfliktit me intensitet të ulët në 2014.
Megjithatë, spektakli që Putin organizoi me fjalimin e tij, ishin veprime që synonin qartësisht të bindnin rusët se po tërhiqeshin në një konflikt të imponuar nga nacionalistët ukrainas dhe të manipuluar nga Shtetet e Bashkuara dhe NATO.
Sado me të meta leksioni i historisë i zotit Putin, ai shtoi edhe një shkallë tjetër kërcënimi për rreth 190,000 trupat e përgatitura për veprim në dhe rreth kufijve të Ukrainës. Dhe nëse Putin do të pretendonte se të gjitha rajonet ose provincat e Donetskut dhe Luhanskut i përkasin “republikave popullore”, dhe jo vetëm enklavave të kontrolluara tani nga separatistët, ai do të hiqte efektivisht një zonë të madhe dhe strategjike nga Ukraina, duke përfshirë portin e rëndësishëm të Mariupolit në Detin Azov.
Që nga fillimi i ngritjes ushtarake rreth Ukrainës, Putin ka patur një sërë ankesash dhe kërkesash, duke pretenduar në mënyrë efektive se Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj refuzuan premtimin për të mos zgjeruar NATO-n në kufijtë e Rusisë dhe duke kërkuar që aleanca të qëndrojë jashtë Ukrainës dhe të tërhiqet nga Evropa Lindore.
Ka fusha në të cilat Perëndimi mund ta qetësojë Putin. Por asgjë nuk e justifikon pushtimin.
Putin, megjithatë, i ka hedhur poshtë këto përpjekje dhe ka vazhduar të rrisë tensionet
Fakti që e gjithë kjo po ndodh në Evropë në vitin 2022, gati tetë dekada që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore dhe më shumë se tre dekada nga rënia e Bashkimit Sovjetik, është befasuese.
Megjithëse ishte e pashmangshme.
Megjithatë, gjatë viteve të tij të shumta në Kremlin, Putin dukej se ushqeu një ankesë gjithnjë e më të fortë për trajtimin e Rusisë në Perëndim. Dhe në një moment të vitit të kaluar, me Shtetet e Bashkuara të ndara dhe të lodhura në dukje nga luftërat e huaja, me NATO-n në mosmarrëveshje, Putin me sa duket vendosi se ishte koha.
Por pavarësisht nga historia e tyre me Rusinë, ukrainasit nuk kanë treguar interes për t’u futur sërish nën çatinë e Moskës.
Dhe sa më shumë që Putin i ngacmon ata, aq më shumë ukrainasit identifikohen si ukrainas.
Putin dukej gjithashtu se nuk e kishte vënë re faktin se demokracitë perëndimore dhe aleanca perëndimore, pavarësisht nga problemet e tyre, mbetën të afta për t’u bashkuar kundër një kërcënimi të përbashkët dhe për t’u bashkuar për të kërcënuar atë dhe vendin e tij me dëme dobësuese ekonomike dhe sociale.
Shtëpia e Bardhë ka bërë gjithashtu një punë të mirë për të zbuluar atë që zbulimi i saj po mbledh në lidhje me taktikat dhe synimet e Rusisë, duke nënvizuar vazhdimisht cinizmin e pretendimeve të Rusisë.
ZBiden dhe aleatët dhe partnerët e tij kanë pasur të drejtë që nuk reaguan tepër dhe i ofruan vazhdimisht Putin një strategji largimi.
Një durim i kujdesshëm në këtë pikë nuk është i njëjtë me qetësimin, për të cilin presidenti ukrainas, Volodymyr Zelensky, akuzoi Perëndimin.
Cilado qoftë loja përfundimtare ePutin, lëvizjet e tij tani për tani synojnë të nxisin dhe provokojnë Ukrainën dhe miqtë e saj perëndimorë në llojin e reagimit të tepërt që mbrojnë skifterët.
E gjithë situata, në rast të një pushtimi të plotë, kërkon t’i japë diplomacisë një shans.
Burimi: New York Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Zëri i Amerikës”: Çfarë fshihet pas tensioneve Rusi-Ukrainë?
