Nga Carl Bildt, The Washington Post
Ne kemi parë një transformim më të shpejtë të peizazhit gjeopolitik të Evropës gjatë javës së kaluar se në çdo kohë që nga rënia e Murit të Berlinit dhe Bashkimit Sovjetik.
Pas pushtimit rus të Ukrainës, vendet evropiane – dhe Shtetet e Bashkuara – kanë kufizuar aksesin e Rusisë në sistemin bankar SWIFT, Gjermania ka rritur ndjeshëm buxhetin e saj të mbrojtjes dhe Parlamenti Evropian ka thënë se do të peshojë peticionin e Ukrainës për t’u bashkuar me Bashkimin Evropian.
Edhe më dramatike, Gjermania njoftoi se do t’i sigurojë Ukrainës 1000 armë antitank, Suedia planifikon të dërgojë 5000 armë antitank dhe Finlanda dhe të tjerët planifikojnë të dërgojnë gjithashtu armë.
Vetë Bashkimi Evropian, përveç sanksioneve të rënda, ndaloi fluturimet ruse nga hapësira e tij ajrore dhe zgjodhi të ndihmojë në financimin e përpjekjeve të mbrojtjes ukrainase.
Asnjë nga këto nuk ishte e mundur as nga distanca një javë më parë.
Pjesërisht, ky ishte rezultat i veprimit të Vladimir Putin shumë më agresiv dhe më të rrezikshëm nga sa e kishin pritur shumë. Por lidershipi politik vendimtar në Bruksel dhe kryeqytetet kryesore evropiane luajti gjithashtu një rol.
Ne kemi parë që e paimagjinueshmja më parë të bëhet me shpejtësi politikisht e nevojshme në të gjithë Evropën. Këto janë ditë historike.
Fatkeqësisht, ka pak shenja se udhëheqësit e Kremlinit kanë vendosur ndonjë kufizim në atë që ata janë të përgatitur të bëjnë për të realizuar qëllimet e tyre. Ata flasin për “çmilitarizimin dhe denazifikimin”, që është mënyra e tyre për të kërkuar sigurinë totale dhe kontrollin politik të Ukrainës, dhe ka të ngjarë të përshkallëzohen ushtarakisht për sa kohë që ata kuptojnë se këto synime janë ende të arritshme.
Sipas të gjitha gjasave, llogaritjet e Rusisë nuk kanë marrë parasysh mundësinë e dështimit.
Rreziku është se dëshpërimi i pastër do të shoqëronte çdo pranim në Kremlin të mundësisë së humbjes.
Dhe megjithëse Evropa nuk i ka shpallur luftë Rusisë dhe as nuk ka ndërmend, kjo nuk do të thotë se Kremlini e sheh atë në këtë mënyrë.
Perspektivat për një zgjidhje politike duken të zymta për momentin dhe ekziston një mundësi reale e një lufte të zgjatur midis forcave ukrainase të furnizuara dhe të mbështetura nga Perëndimi dhe ushtrisë së madhe ruse.
Dhe kjo luftë mund të mos kufizohet brenda kufijve të Ukrainës.
Nëse raportet për një sulm në bazën ajrore ruse në Millerovo më 25 shkurt janë të vërteta, të paktën disa forca ukrainase kanë treguar se mund të jenë gati për ta çuar luftën në vetë Rusi. Është e vështirë t’i fajësosh ata.
Ndërkohë, udhëheqësit e Kremlinit mund të mos jenë të përgatitur thjesht të pranojnë mbështetjen dhe furnizimet e vendeve evropiane për Ukrainën.
Sulmet kibernetike mund të jenë vetëm fillimi, operacionet nga organizatat speciale ruse të sigurisë që bien në një zonë gri të konfliktit mund të pasojnë, dhe veprimi i drejtpërdrejtë kinetik rus mbetet një mundësi ndërsa konfrontimi përshkallëzohet.
Polonia, e cila tani është në fokus të përforcimeve ushtarake amerikane, është më e ekspozuar. Por edhe vendet jo anëtare të NATO-s si Suedia dhe Finlanda do të shihen në Kremlin si pjesë e luftës.
Udhëheqësit evropianë duhet të jenë të përgatitur për të forcuar më tej lidhjet e tyre për të përballuar një kërcënim që do të drejtohet edhe në Evropë.
Disa vëzhgues po flasin për perspektivën e një lufte të re të ftohtë të thellë me Rusinë. Kjo është një pikëpamje shumë optimiste.
Evropa ka ndryshuar si rezultat i agresionit të Putinit dhe një konfrontim i gjatë, i cili mund të jetë më shumë i nxehtë se i ftohtë, është përpara.
Implikimet e situatës së re janë thelbësore. Koordinimi përtej Atlantikut ka qenë i fortë në përpjekjet për të parandaluar këtë luftë – do të duhet të jetë edhe më i fortë pasi lufta vazhdon për javë, muaj dhe ndoshta vite.
Nëse Putin ia del mbanë, ai ka të ngjarë të kërkojë hakmarrje ndaj të gjithë atyre që janë përpjekur ta bllokojnë dhe evropianët kudo që janë do të jenë në rrezik.
Nëse ai dështon, ai mund të bjerë, dhe po ashtu mund të bjerë i gjithë regjimi që ai ka ndërtuar.
Sido që të jetë, e ardhmja e Evropës dhe e BE-së duket shumë më ndryshe sot se sa vetëm një javë më parë.
Mund të mos kemi paqe të vërtetë në Evropë derisa Putin të largohet nga Kremlini. Por atëherë ne duhet të rifillojmë përpjekjet tona për të ndërtuar një Evropë të plotë dhe të lirë. Është shumë herët për të menduar në këto kushte, por një NATO që ndoshta ka edhe Suedinë dhe Finlandën si anëtarë, duhet të jetë gati të ftojë si Ukrainën ashtu edhe Rusinë për t’u bashkuar.
Por, para se të arrijmë atje, do të ndodhin shumë, pak nga të cilat ne mund të parashikojmë sot.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Nëse Putin do ishte në pushtet, s’do lejonte NATO-n të…”
“Duhet të lini menjëherë Ukrainën!”
“Hiq dorë nga lufta me Ukrainën”, rusët thirrje Putin
