Ajo u konsidetua si gruaja më e fuqishme në botë, liderja de fakto e Evropës dhe, për një kohë, e botës së lirë.
Për 16 vjet, popullariteti i Angela Merkelit në Gjermaninë e saj të lindjes nuk ra kurrë nën 50 për qind. Për ata që besojnë në BE, ajo nuk mund të bënte asnjë gabim.
Më pas, kur tanket ruse u futën në Ukrainë, reputacioni i saj u shkatërrua. Tani trashëgimia e saj është në gërmadha.
Është mjaft e vështirë të gjesh një politikan perëndimor, statusi i të cilit ka rënë nga një shkëmb si ai i Merkelit.
Ukrainasit e fajësojnë atë për qetësimin e Putinit dhe për t’i lënë ata në mëshirën e tij. Ata kujtojnë samitin e Bukureshtit të vitit 2008, kur George W. Bush donte t’i ofronte Ukrainës anëtarësimin në NATO, por gjermanët dhe francezët vendosën veton ndaj saj.
Teksa u shfaq tmerri i plotë i pushtimit rus, Volodymyr Zelensky nuk mundi ta përmbajë zemërimin e tij: “Ftoj Merkel dhe Sarkozy të vizitojnë Bucha, për të parë se çfarë ka sjellë politika e 14 viteve lëshime. Presidenti ukrainas i bëri thirrje asaj dhe ish-presidentit francez “të shohin me sytë e tyre burrat dhe gratë e torturuara ukrainase”.
Edhe tani, Angela Merkel mesa duket nuk është penduar.
Zyra e saj lëshoi një deklaratë të shkurtër. Pra, ajo refuzon të kërkojë falje për ndonjë nga politikat që e kanë çuar Gjermaninë dhe Evropën në katastrofë. Në vend të kësaj, Merkel po shkruan kujtimet e saj, e bindur se historia do ta shfajësojë disi.
Dikur ishte në modë ta krahasoje atë me Margaret Thatcher. Megjithatë, qasja e saj ishte e kundërta e Zonjës së Hekurt. Aty ku zonja Thatcher iu kundërvu tiranëve, Merkel u përpoq të negocionte me ta, me besimin naiv se prosperiteti do të çlironte Rusinë dhe Kinën nga regjimet e tyre autoritare.
Gjermanët e quanin atë Mutti (“Mummy”). Jo më.
Zonja Merkel është ajo lloj nëne që, kur fëmija i saj ngacmohet dhe rrihet në shkollë, refuzon të përballet me mësuesit dhe fajëson viktimën.
Admiruesit e saj mburreshin se ajo gëzonte një marrëdhënie unike të sinqertë me Putinin, sepse ajo mund të fliste sinqerisht me diktatorin rus në gjuhën e tij. Megjithatë, e vërteta është se Merkel, ish-Gjermanja Lindore, i frikësohej ish-banditit të KGB-së – dhe ai ndjeu frikën e saj.
Që në fillim, kishte diçka sadomazokiste në lidhjen e tyre. Kur ajo ishte e ftuara e tij në vitin 2007, Putin solli në një nga takimet e tyre labradorin Connie, duke e ditur se ajo kishte frikë nga qentë.
Megjithatë, ajo ra në të gjitha kurthet gjeopolitike që ai kishte ngritur për të.
Më i madhi nga këto kurthe ishte vendimi i saj për të lejuar Gjermaninë të bëhej gjithnjë e më e varur nga energjia ruse. Në kohën kur ajo la detyrën vitin e kaluar, Gjermania importonte 55 për qind të gazit të saj, 34 për qind të naftës dhe 52 për qind të qymyrit të saj nga Rusia.
Më e keqja nga të gjitha ishte mbështetja kokëfortë e Merkel për gazsjellësin Nordstream, i cili u përball me paralajmërimet anglo-amerikane dhe lutjet e dëshpëruara nga Ukraina.
Ajo mbylli një sy ndaj faktit se kryetari i Nordstream – paraardhësi i saj si Kancelar, Gerhard Schröder – financohej nga energjia ruse.
Nordstream kishte të gjitha shenjat dalluese të ndërhyrjes politike, por ajo këmbënguli se ishte thjesht komerciale.
Merkel këmbënguli në “ndërtimin e urave” me Rusinë deri në ditën që la postin dhjetorin e kaluar.
Kolegët e saj më të vjetër, si ish-ministri i financave Wolfgang Schäuble dhe ish-ministri i Jashtëm, tani president, Frank-Walter Steinmeier, kanë pranuar se ishte një gabim fatal t’i besohej presidentit rus.
Megjithatë, jo Merkel.
Ajo, arkitektja kryesore e politikave evropiane që i dha Putinit dritën jeshile për të shkaktuar krime lufte në Ukrainë, nuk ka treguar ende asnjë shenjë pendimi.
Ka ardhur koha që Angela Merkel t’i kërkojë falje Ukrainës, Evropës dhe botës së lirë. Ajo na ka borxh të gjithëve një kërkesë falje.
