Edhe pse i përçarë, “fronti republikan” i Francës e bëri punën e tij edhe një herë në balotazhin e zgjedhjeve presidenciale të së dielës.
Përballë perspektivës së marrjes së Elysee nga e djathta ekstreme, një numër i mjaftueshëm votuesish lanë mënjanë rezervat e tyre në lidhje me Emmanuel Macron dhe e bënë atë presidentin e parë që fitoi një mandat të dytë në detyrë për 20 vjet.
Në fund, fitorja e Macron ndaj Marine Le Pen ishte shumë më e bindshme nga sa dukej e mundshme disa javë më parë.
Për Francën – dhe pjesën tjetër të Evropës – rezultati alternativ do të kishte qenë katastrofik dhe destabilizues.
Vizioni autoritar, nacionalist dhe ksenofobik i zonjës Le Pen do të kishte çuar në konflikte civile brenda vendit dhe do të dëmtonte solidaritetin midis demokracive perëndimore në një kohë delikate.
Fakti që Macron shmangi me sukses këtë skenar të rastit më të keq, është arsye për festë.
Por siç e pohoi në heshtje fjalimi i tij i fitores të së dielës mbrëma, një zgjedhje e fituar me ndihmën e faktorit të frikës ka sjellë një mandat jashtëzakonisht të brishtë.
Duke e përshkruar Francën si të përçarë nga dyshimi dhe ndarja, Macron u zotua të jetë “jo kandidat i një kampi, por president i të gjithëve ne”.
Garanci të tilla janë të zakonshme nga udhëheqësit politikë fitimtarë, por është e nevojshme që zoti Macron t’i bëjë mirë ato gjatë një mandati të dytë, i cili duket sfidues.
Franca është e ndarë në mënyrë të rrezikshme.
Shumica e punëtorëve – dhe më shumë se katër në 10 votues në përgjithësi – zgjodhën zonjën Le Pen.
Ky, rezultati më i mirë në historinë e ekstremit të djathtë francez, i lejoi Le Pen të konsideronte pjesën e saj të votave një “fitore në vetvete”. Në mënyrë shqetësuese, kjo tregon se normalizimi i lëvizjes së saj është i plotë.
Në të kundërt, votat për Macron erdhën nga njerëz të pasur të biznesit, profesionistë të klasës së mesme dhe njerëz në pension. Votuesit më të rinj, të arsimuar mirë, por ekonomikisht të pasigurt mbështetën kandidatin e majtë radikal, Jean-Luc Mélenchon, në raundin e parë.
Duke reflektuar zhgënjimin, veçanërisht në mesin e të rinjve, shkalla e abstenimit ishte më e larta për zgjedhjet presidenciale që nga viti 1969.
Ndër votuesit nën moshën 25 vjeç, më shumë se 40% nuk arritën të votonin. Mjaft votues në të majtë i dhanë mbështetjen e tyre Macron për të mbajtur të djathtën ekstreme jashtë pushtetit, por në numër më të vogël se në vitin 2017.
Armiqësitë në të djathtë dhe të majtë do të rifillojnë tani përpara zgjedhjeve parlamentare në qershor.
Nëse ai do t’ia dalë me sukses në këtë peizazh të paqëndrueshëm politik, Macron do të duhet të jetë ndryshe nga pesë vitet e tij të para në Elysée.
Gjatë asaj kohe, ai fitoi një reputacion si “presidenti i të pasurve” pasi hoqi një taksë mbi pasurinë, duke bërë reformat jopopullore të pensioneve dhe duke vendosur një taksë karburanti që shkaktoi protestat e jelekverdhëve.
Për të përmbushur aspiratat e tij, Macron do të duhet të bëjë shumë më tepër për shqetësime dhe pasiguri të tilla.
Teksa kriza e kostos së jetesës vazhdon, në një situatë ende aspak të mirë pas Covid-it, Macron duhet të pranojë gjithashtu se duhet bërë më shumë për të mbrojtur dhe përmirësuar standardet e jetesës së punëtorëve dhe të rinjve.
Teksa mendon edhe për pesë vite të tjera në detyrë, Macron duhet të kuptojë se atij i është dhënë jo vetëm një mandat, por edhe një shans tjetër.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Lubonja: Me Macron, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut mund të futen më shpejt në BE
DW: Pse fitoi sërish Macron?
Macron fitoi, francezët mund të marrin frymë lirshëm!
