Teksa Ukraina ka zmbrapsur në mënyrë të jashtëzakonshme përpjekjen e Rusisë për të marrë Kievin, Putini nuk do të ndalet përfundimisht derisa Evropa t’i japë fund varësisë së saj energjetike.
Që do të thotë se Gjermania – liderët politikë dhe të biznesit të së cilës këmbëngulin se nuk mund të bëjnë pa gazin natyror rus, edhe pse shumë nga ekonomistët e saj nuk janë dakord – në fakt janë bërë mundësia kryesore e Putinit.
Kjo është e turpshme; është gjithashtu tepër hipokrit duke pasur parasysh historinë e fundit gjermane.
Sfondi: Gjermania është paralajmëruar për dekada për rreziqet e varësisë nga gazi rus. Por drejtuesit e saj, të fokusuar në përfitimet afatshkurtra të energjisë së lirë, i injoruan ato paralajmërime. Në prag të luftës në Ukrainë, 55 për qind e gazit gjerman vinte nga Rusia.
Nuk ka dyshim se ndërprerja e shpejtë, apo edhe reduktimi i madh i kësaj rryme gazi do të ishte i dhimbshëm. Por analizat e shumta ekonomike – nga Instituti Bruegel me bazë në Bruksel, Agjencia Ndërkombëtare e Energjisë dhe ECONtribute, një institut kërkimor i sponsorizuar nga Universitetet e Bonit dhe Këlnit – kanë zbuluar se efektet e reduktimit drastik të importeve të gazit nga Rusia nuk do të ishin katastrofike për të.
Siç tha një anëtar i Këshillit Gjerman të Ekspertëve Ekonomikë, i cili luan një rol disi të ngjashëm me atë të Këshillit të Këshilltarëve Ekonomikë të SHBA-së, një embargo ndaj gazit rus do të ishte e vështirë, por “e realizueshme”.
Tani, industrialistët gjermanë refuzojnë të pranojnë vlerësimet e ekonomistëve, duke këmbëngulur se një embargo e gazit do të ishte vërtet katastrofike.
Udhëheqësit industrialë kudo pretendojnë gjithmonë se çdo kufizim i propozuar për aktivitetet e tyre do të ishte një fatkeqësi ekonomike.
Për shembull, në vitin 1990 grupet e industrisë amerikane bënë paralajmërime të tmerrshme, duke këmbëngulur se ato do të çonin në “shkatërrimin e mundshëm të ekonomisë së Midwest”. Asnjë nga këto nuk ndodhi; në fakt, rregullat e reja sollën përfitime të mëdha shëndetësore publike me kosto modeste financiare.
Fatkeqësisht, liderët politikë të Gjermanisë, përfshirë kancelarin Olaf Scholz, kanë marrë anën e frikacakëve.
Zbulimet e mizorive ruse në Ukrainë kanë çuar në pranime të pakënaqësisë se diçka duhet bërë, por ende jo shumë me urgjence.
Ajo që më bën përshtypje është kontrasti midis ngurrimit aktual të Gjermanisë për të bërë sakrifica të moderuara, madje edhe përballë krimeve të tmerrshme të luftës, dhe sakrificave të jashtëzakonshme që Gjermania u kërkoi vendeve të tjera gjatë krizes evropiane te borxhit një dekadë më parë.
Në fillim të dekadës së kaluar, pjesa më e madhe e Evropës Jugore u përball me një krizë, duke çuar në rritje normat e interesit të borxhit të qeverisë. Zyrtarët gjermanë nxituan t’i fajësonin këto vende për gjendjen e tyre të vështirë, duke këmbëngulur, se ata ishin në telashe sepse kishin qenë të papërgjegjshëm fiskalisht dhe tani duhej të paguanin çmimin.
Siç rezulton, kjo diagnozë ishte kryesisht e gabuar.
Pjesa më e madhe e rritjes së normave të interesit të Evropës Jugore pasqyroi një panik tregu më shumë sesa bazat; Kostot e huamarrjes ranë, edhe për Greqinë, pasi presidenti i Bankës Qendrore Evropiane tha tre fjalë – “çfarëdo që të duhet” – duke sugjeruar që banka, nëse është e nevojshme, do të ndërhynte për borxhin e ekonomive të dobëta.
Por teksa Gjermania ishte e gatshme të impononte katastrofë ekonomike dhe sociale mbi vendet që pretendonte se kishin qenë të papërgjegjshme në huamarrjen e tyre, ajo nuk ka qenë e gatshme t’i impononte vetes kosto shumë më të vogla pavarësisht papërgjegjshmërisë së pamohueshme të politikave të saj të kaluara energjetike.
Nuk jam i sigurt se si ta përcaktoj sasinë e kësaj, por ndjenja ime është se Gjermania mori një paralajmërim shumë më të qartë dhe më të qartë në lidhje me varësinë e saj të pandërprerë në gazin rus sesa Greqia për huamarrjen e saj para krizës.
Megjithatë, duket sikur dëshira e famshme e Gjermanisë për ta trajtuar politikën ekonomike si një lojë morali vlen vetëm për vendet e tjera.
Ndoshta, ndoshta, të kuptuarit se refuzimi për të mbyllur tubacionet e gazit rus e bën Gjermaninë de facto bashkëpunëtore në vrasje masive, më në fund do të mjaftojë për të nxitur veprime reale.
Por derisa kjo të ndodhë ose nëse kjo nuk ndodh, Gjermania do të vazhdojë, turpësisht, të jetë më e dobëta në përgjigjen e botës demokratike ndaj agresionit rus.
Paul Krugman ka qenë kolumnist i New York Times që nga viti 2000 dhe është gjithashtu një profesor në Qendrën e Diplomimit të Universitetit të Qytetit të Nju Jorkut. Ai fitoi Çmimin Nobel Memorial në 2008 në Shkencat Ekonomike për punën e tij në tregtinë ndërkombëtare dhe gjeografinë ekonomike.
Burimi: New York Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“DW”: Ukraina do të mbijetojë, por Perëndimit duhet t’i vijë turp
