Gjermania ka negociuar dërgesat e gazit natyror të lëngshëm me Katarin, si pjesë e planeve për të hequr qafe gazin rus, nga i cili është shumë e varur. Negociatat, thuhet se hasën një pengesë këtë javë. Dhe kjo pengesë mund të jetë e njëjta që qëndron në rrugën e blerësve të tjerë të gazit të BE-së gjithashtu. Sipas burimeve të paidentifikuara të cituara nga Reuters, Gjermania dhe Katari kanë dallime serioze për çështje të tilla si kohëzgjatja e kontratës dhe nëse Gjermania mund të rishiste apo jo gazin në vendet e tjera evropiane pasi të ishte marrë.
Pala e Katarit kërkon një angazhim minimal 20-vjeçar nga Gjermania. Gjermania, megjithatë, duket se heziton ta japë atë. Kjo nuk është aspak befasuese duke pasur parasysh faktin se qeveria gjermane është një koalicion me një prani të fortë nga partia e Gjelbër.
Nën këtë qeveri, ekonomia më e madhe e BE-së është dyfishuar në planet e tranzicionit të energjisë së rinovueshme dhe 20+ vite angazhime për importin e gazit nuk ka gjasa të ulen mirë me votuesit që e vendosën atë qeveri në pushtet. Gjithashtu, Gjermania dëshiron të ulë emetimet e saj me 88 për qind deri në vitin 2040, gjë që vështirë se do të ishte e mundur me vazhdimin e importit të gazit në shkallën aktuale.
Katari, nga ana tjetër, dëshiron të njëjtat angazhime afatgjata që kërkon çdo eksportues i madh, përfshirë prodhuesit e LNG-së në SHBA. Për shkak të ndryshimit midis interesave të importuesve dhe eksportuesve të gazit, planet e zëvendësimit të BE-së mund të rezultojnë të jenë më të vështira për t’u kthyer në realitet sesa pritej.
Në pamje të parë, siç e paraqitën Brukseli dhe disa qeveri evropiane, zëvendësimi i gazit rus do të ishte relativisht i lehtë. Importuesit thjesht do të kalonin nga importet e gazsjellësit në importet e GNL-së nëpërmjet terminaleve ekzistuese dhe atyre të reja, ende për t’u ndërtuar, shumë prej tyre terminale lundrues sepse janë më të shpejtë për t’u vënë në punë.
Gjermania, për të vazhduar shembullin, tashmë ka siguruar katër terminale lundrues LNG për t’u instaluar në portet e saj. Vetëm një prej tyre do të jetë gati deri në fund të vitit, me kapacitetin për të trajtuar 5 miliardë metra kub në vit, që nuk është shumë për një vend me madhësinë e Gjermanisë, por autoritetet duken të guximshme për lëvizjen e zëvendësimit të gazit.
Më pas, Gjermania do të duhet të sigurojë LNG-në dhe këtu negociatat e Katarit e hedhin situatën në një dritë shqetësuese. Tregu global i gazit, deri vonë, ishte një treg blerësish. Ai kaloi në një treg të shitësve aq shpejt sa është e mundur që disa blerës të mos e vunë re se po ndodhte.
Tani për tani, Katari, SHBA dhe Australia janë ata që zgjedhin kujt t’ia shesin LNG-në e tyre. Kjo do të thotë se nëse Gjermania nuk merr një angazhim afatgjatë, Katari mund të refuzojë lehtësisht t’i shesë LNG-në. Ka dhjetëra klientë të tjerë të etur për të siguruar karburantin për sezonin e ardhshëm dimëror.
Ajo që i bën gjërat më keq për Gjermaninë dhe BE-në në rolin e tyre si blerës të LNG-së është se prodhuesit amerikanë ka shumë të ngjarë të këmbëngulin në angazhime të ngjashme afatgjata. Arsyeja: Prodhuesit amerikanë duhet të ndërtojnë kapacitet shtesë LNG për të qenë në gjendje të furnizojnë mallrat e tepërta të ftohta sa do t’i duhej BE-së nëse dëshiron të heqë dorë nga gazi rus.
Për të ndërtuar këtë kapacitet, këto kompani kanë nevojë për kredi. Bankat do t’i jepnin këto kredi vetëm nëse do të kishte angazhime afatgjata nga blerësit për të garantuar qëndrueshmërinë tregtare të këtyre projekteve. Asnjë bankë nuk do të siguronte disa miliardë të nevojshme për të ndërtuar një objekt të ri LNG pa garanci të tilla.
Të thuash se Bashkimi Evropian e ka vënë veten në një pozitë të vështirë do të ishte një nënvlerësim i madh. Bashkimi Evropian, ashtu si administrata e Biden-it, është në pozitën e vështirë të përpjekjes për të pajtuar dy rrugë politikash: sigurinë e energjisë përmes lëndëve djegëse fosile dhe një zhvendosje në energjinë e rinovueshme në kurriz të të njëjtave lëndë djegëse fosile.
Nga njëra anë, BE-ja dëshiron të zvogëlojë ndjeshëm gjurmën e emetimit të karbonit gjatë dy dekadave të ardhshme. Nga ana tjetër, ajo dëshiron të ketë fuqi të besueshme dhe të përballueshme tani, fuqi që nuk vjen nga Rusia. Eksportuesit e LNG do ta bëjnë të qartë se nuk funksionon kështu. Nëse prodhuesit do të angazhohen për zgjerimin e kapaciteteve, Katari tashmë ka, ata do të kenë nevojë për garanci për kërkesën afatgjatë për produktin e tyre.
Shitësit gjithashtu do të kenë nevojë për garanci që blerësi nuk do ta shesë produktin e tyre, siç sugjerohet nga kushti i Katarit që nëse Gjermania blen LNG-në e saj, do të ishte e vetmja që do ta përdorte atë. Kjo bie ndesh me idenë e BE-së për të mandatuar që shtetet anëtare me akses në gaz ta ndajnë atë me më pak me fat në bashkim. Duket se Gjermania dhe BE-ja do të duhet të riorganizojnë prioritetet e tyre në mënyrë që të sigurojnë energjinë që u nevojitet dëshpërimisht.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga OilPrice.com
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Ku po kërkon Evropa Juglindore për gaz?
