Më 20 prill 1939, ditëlindja e 50-të e Hitlerit u festua me një paradë ushtarake prej 50,000 trupash gjermane që marshonin nëpër rrugët e Berlinit. Spektakli katërorësh ishte shumë më tepër sesa shënimi i ditëlindjes së Führer-it.
Ai kishte për qëllim të paralajmëronte fuqitë perëndimore për fuqinë ushtarake të Gjermanisë, për ta lënë atë të lirë të zgjeronte Rajhun sipas nevojës.
Parada e Ditës së Fitores në Moskë nuk ishte një festë ditëlindjeje – ajo përkujton humbjen e Gjermanisë në Luftën e Dytë Botërore.
Por qëllimi ishte saktësisht i njëjtë si në Berlin në 1939 – për të paralajmëruar Perëndimin për fuqinë ushtarake të Rusisë.
Pushtimi i Ukrainës, natyrisht, ka pasur efektin e kundërt. Putin priste që luftimet të përfundonin brenda disa ditësh. Megjithatë, muaj më pas, ajo është kthyer në një makth për të, edhe sepse ka ekspozuar si një mit fuqinë e ushtrisë ruse.
Por parada sigurisht që na ka kujtuar atë që kemi kundër: një fashist. Dikush mund të thotë se tani jemi në versionin e ri të vitit 1938 kur Hitleri mori nën kontroll Sudetenland.
Përgjigja jonë atëherë ishte Marrëveshja e Mynihut. Hitleri pa një Perëndim të dobët dhe pushtoi pjesën tjetër të Çekosllovakisë dhe më pas Poloninë në 1939.
Qëllimi sot është të shmanget një version modern i vitit 1939, me Putinin që beson se Ukraina mund të jetë vetëm fillimi i aventurave të tij ushtarake.
Dobësia e mëparshme perëndimore, kur Putini pushtoi Krimenë në vitin 2014 dhe mbi mbështetjen e tij për krimet e luftës të Asadit në Siri, dërgoi një mesazh të qartë se ne ishim vërtet shumë të dobët për t’i rezistuar.
Sanksionet perëndimore do ta kenë befasuar atë, por vetëm sanksionet nuk do të mjaftonin kurrë për ta larguar Putinin nga Ukraina.
Është e admirueshme kur njerëz si Jill Biden dhe Bono vizitojnë Kievin për të treguar mbështetje, pas të tjerëve si Boris Johnson dhe Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së António Guterres. Por Ukrainës nuk i duhen vizita: i duhen armë.
Në këtë drejtim, Britania e Madhe dhe SHBA-ja kanë bërë diçka.
Por ka shumë më tepër për të bërë – një mësim që duhet të mësojë kancelari gjerman Olaf Scholz. Gjermania e ka turpëruar veten
Në këtë kontekst, tentativa e “diplomacisë” së presidentit francez Emmanuel Macron me Putinin është shqetësuese, me idenë e nënkuptuar se mund të bëhet një marrëveshje që nuk kërkon një tërheqje të plotë ruse.
Roli i Perëndimit – detyra e tij – duhet të jetë të mbështesë Ukrainën ushtarakisht dhe diplomatikisht derisa ajo të vendosë se çfarë dëshiron.
Putini nuk është një aktor racional me të cilin ne mund ose duhet të negociojmë.
Ai është një kriminel lufte, i cili duhet të mposhtet – ose, nëse është e nevojshme, të “ngecë” në një luftë që nuk mund ta fitojë.
Është një tragjedi që Evropa është sërish në luftë.
Por ishte dobësia jonë për t’i bërë ballë tiranisë që na solli këtu. Tani duhet të qëndrojmë të vendosur.
Burimi: Express UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Demokracia e madhe”, Gérard Depardieu lë Putinin
