Feyenoord ka luajtur edhe më parë në Shqipëri. Në vitin 1991 zbriste në fushë kundër Partizanit në Kupën e Kupave. Dueli luhej në “Qemal Stafa”, tani “Arena Kombëtare” moderne që pret finalen e parë të Conference League. Në fushë në atë ndeshje ishte edhe Artur Lekbello, i cili, sot edhe i ka takuar hollandezët në kryeqytet, ndërkohë që “Trouë.nl” ka publikuar edhe një speciale, pjesë të së cilës janë botuar edhe nga “Panorama Sport”.
“Në atë kohë, lojtarët e Fejnordit ishin të tronditur nga varfëria në Shqipëri. Portieri Artur Lekbello ruan veçanërisht kujtimet e ngrohta të takimeve me Fejnordin. Artur Lekbello, kulti i dikurshëm, pret vizitorin nga Hollanda në një restorant luksoz peshku, që mban emrin e tij të parë, në kryeqytetin e Shqipërisë.
Ish-portieri 64-vjeçar i Partizanit, ka mbresa të pashlyeshme kundër Fejnordit, nga ajo mbrëmje tetori e vitit 1991. Në atë duel europian, Lekbello zhvilloi ndeshjen e jetës. Vetëm falë tij skuadra e Roterdamit u kualifikua me vetëm një gol në dy ndeshje. Në Roterdam ai, portieri me pamjen e një shitësi fshesash me korrent, duhej të kapitullonte pas një gjuajtjeje nga distanca nga Peter Bosh.
Disa minuta më vonë, turma e tregoi atë me entuziazëm të madh dhe portieri i Fejnordit, Ed de Goij, i ngriti krahun në ajër në mënyrë kolegjiale. Kur përballemi me Lekbellon me atë moment përmes një fotoje, nikoqiri ynë përpiqet të zbulojë herë pas here sponsorin e fanellës së Partizanit.
‘Çfarë thua?’ Ai përpiqet të imitojë tingujt që çojnë te ‘Bakker Klootëijk’. Ka qenë një pastiçier vendas që sponsorizoi 5000 dollarë përmes fanellës së kuqe të Partizanit. Ato para nevojiteshin për të paguar qëndrimin e delegacionit shqiptar në hotelin ‘Atlanta’ në Kulsingel në Roterdam.
Fejnordi rikthehet në Tiranë, për finalen e Ligës së Konferencës kundër Romës, por rrethanat do të jenë krejtësisht të ndryshme nga viti 1991. Tani është një vend në ndërtim, që kërkon t’i bashkohet Bashkimit Europian, tridhjetë vjet më parë ishte krejtësisht ndryshe. Dekadat nën diktaturën staliniste dhe më vonë maoiste të Enver Hoxhës e kishin lënë vendin në një gjendje të shkretë dhe pa para.
‘Koreja e Veriut e Europës’ po vuante nga uria. Popullsisë i mungonin edhe komoditetet më elementare. Kur lojtarët e Fejnordit zbarkuan atje pak para ndeshjes së parë të Kupës së Kupave, ata nuk e dinin se çfarë po përjetonin. Imazhet e varfërisë janë ende të djegura në retinën e disave.
Ed de Goij kujton: ‘Ne ishim të mahnitur. Autobusi që na çoi nga aeroporti në hotelin tonë kishte vrima në dysheme. Kur u shpërndamë në disa bare në hotel, njerëzit pothuajse u shkelën. Fëmijë të vegjël, të veshur rreckosur, duke lypur për ushqim. E gjithë kjo bëri një përshtypje të thellë’. Në atë mjedis degradues, ishte e vështirë për njerëzit e Roterdamit të fokusoheshin në një lojë futbolli.
Ndeshja e vështirë ngritëse përfundoi me rezultatin 0-0, edhe sepse Fejnordi refuzoi të bënte vërtet përpjekje kundër një kundërshtari që tashmë ishte i lumtur që kishte mjaft këpucë futbolli. ‘Këto ishin vite të mjerueshme’, thotë Lekbello, i cili vijon: ‘Të gjithë ishin të shqetësuar vetëm për një gjë: mbijetesën, ndërtimin e ekzistencës së diçkaje. Futbolli ishte sigurisht një mendim i mëvonshëm, ne mund të përpiqeshim vetëm t’i jepnim popullatës diçka krenarie dhe kënaqësie. Ai 0-0 kundër Fejnordit të madh u festua si një fitore e madhe”.
Dy javë më vonë ishte ndeshja e kthimit. Shqetësimi për atë që kishin gjetur në vendin ballkanik nuk ishte shuar ende mes lojtarëve të Fejnordit. Mbledhja e fondeve u mbajt në mënyrë spontane për të mbështetur vizitorët. Vetë Lekbellos iu dha një veshje portieri, e kompletuar me një sërë dorezash, në dyqanin sportiv të ish-portierit të Fejnordit, Edi Pieters Grafland, një ditë para ndeshjes.
Në atë moment, skuadra e Partizanit tashmë ishte rralluar mjaft, pasi disa lojtarë kishin ikur pas zbarkimit në Dyseldorf, të impresionuar nga prosperiteti që nuk e kishin njohur kurrë. “Kanë qenë kryesisht lojtarë të rinj, nuk i kam fajësuar, – tha Lekbello, i cili vetë nuk shfaqi asnjë sjellje arratisjeje. – Isha pak më i madh, po kisha grua dhe fëmijë në Tiranë, nuk do t’i kisha braktisur kurrë.
E nisëm ndeshjen me një zëvendësues, në fund ishte mirë që topi fluturoi pak para përfundimit të lojës, sepse nuk do të kishim zgjatur kurrë. Ishte një mrekulli që ne ishim ende në këmbë në fazën finale”. Në anën tjetër të fushës, Ed de Goij shikonte me një përzierje befasie dhe admirimi veprimet e kolegut të tij. “Saktësisht e mbajti të pastër portën e tij, ndoshta nuk e dinte as vetë. Ai kishte një stil portier jo të zakonshëm, por funksionoi. Ai i vuri të gjitha gjymtyrët e tij në përleshje”, kujton de Goiji.
Mes pjatave të shijshme të peshkut, Lekbello tregon në telefonin e tij fragmente nga ndeshja, të cilat i dhanë atij një ovacion të madh. “Kur rishikoj karrierën time, kjo ndeshje shfaqet gjithmonë. Dikur mbajta portën e pastër në ‘Camp Nou’ kundër Barcelonës, por ndryshimi ishte në reagimet e publikut të Roterdamit.
Një lojtar kundërshtar, nuk pranohet kurrë kaq ngrohtë. Unë u jam përjetësisht mirënjohës, atyre për këtë”. Dëshira e tij e madhe është të jetë si vizitor në një ndeshje në stadiumin “De Kuip”. “Sigurisht që jam për Fejnordin në finalen e Tiranës. Dhe nëse më kërkohet, do të bëj foto me çdo fans”, u shpreh ish-portieri i Partizanit, Artur Lekbello.
