Shtëpia e Bardhë njofton periodikisht se do t’i dërgojë Ukrainës njëpjesë të një sistemi armësh, disa të tjerë të atij sistemi, e kështu me radhë.
Izolacionistët këmbëngulin se po bëjmë shumë; Ukrainasit e shqetësuar që shikojnë popullin e tyre duke u masakruar thonë se kanë nevojë për shumë më tepër.
Qëllimi ynë duhet të jetë që të lejojmë ukrainasit të rimarrin tokat e tyre dhe të mbrojnë popullin e tyre sa më shpejt që të jetë e mundur. Kjo do të shpëtojë jetë – si ukrainase ashtu edhe ruse – si dhe do të minimizojë dobësimin e ekonomisë botërore dhe do të kontrollojë urinë e afërt të krijuar nga bllokada e Rusisë ndaj eksporteve të grurit ukrainas.
Dhe e vetmja mënyrë për të arritur këtë qëllim është të forcohen ukrainasit.
Sanksionet janë të rëndësishme për dobësimin e Rusisë, por ato nuk do ta detyrojnë Putinin t’i japë fund pushtimit të tij.
Putin nuk do të braktisë një luftë në të cilën ai ka luftuar aq shumë.
Sanksionet ekonomike premtojnë më shumë. Ato mund të funksiononin në mënyra të ndryshme.
Në teori, ata mund ta privojnë Putinin nga paratë e nevojshme për të vazhduar luftën.
Kjo ishte shpresa pas ngrirjes së rezervave ruse të mbajtura jashtë shtetit nga qeveritë perëndimore. Në fakt, blerjet e vazhdueshme të mëdha të naftës dhe gazit rus nga Evropa i kanë dërguar Putinit fonde të vazhdueshme.
Ndërprerja e blerjeve të gazit rus do të shkaktonte dislokim ekonomik që Evropa deri më sot nuk ka qenë e gatshme ta pranojë.
Një grup tjetër sanksionesh e pengojnë Rusinë të blejë pjesë kritike. Përfundimisht, mungesa e mikroçipëve dhe pjesëve rezervë për pajisjet e prodhimit perëndimor do t’i bëjë dëm të rëndë ekonomisë ruse. Në mënyrë të ngjashme, përjashtimi i disa bankave ruse nga sistemi financiar ndërkombëtar po izolon gradualisht ekonominë ruse.
Këto efekte afatgjata, megjithatë, nuk do të ndikojnë në angazhimin e Putinit për një luftë në të cilën ai ka vënë në rrezik mbijetesën e tij politike.
As nuk mund të llogarisim në një humbje të shpejtë ushtarake të Putinit. Një numër i madh ushtarësh rusë po vdesin, por Putinit duket se nuk i intereson.
Asnjë nga këto humbje nuk ndikon aspak në stabilitetin politik të regjimit.
Në mënyrë të ngjashme, megjithëse suksesi ukrainas po e detyron gjithnjë e më shumë Rusinë të mbështetet në tanket e kohës së Luftës së Ftohtë, këto tanke ende mund të shkaktojnë dëme të mëdha. Ata konsiderohen të vjetëruar për shkak të cenueshmërisë së tyre, por përsëri Putinit nuk i intereson se sa anëtarë të grupit të pakicës vdesin në tanket e tij.
Rusia e ka bërë këtë në Lindje, duke arritur përfitime reale por modeste me kosto të lartë. Ukraina është më pak e gatshme të sakrifikojë ushtarët e saj, por ka rimarrë tokë të konsiderueshme në Jug.
Furnizimi i kursyer i Ukrainës rrezikon ta lërë këtë konflikt të zgjidhet në një luftë të zgjatur, e cila do të rezultojë në më shumë qytete të pluhurosura, jetë të humbura pa nevojë dhe një humbje të mundshme të solidaritetit evropian nëse Rusia kërcënon furnizimet e saj me gaz natyror kur të nisë dimri.
Luftërat e zgjatura favorizojnë diktatorët, fuqia e të cilëve nuk varet nga mbështetja popullore, mbi demokracitë, votuesit e të cilëve lodhen.
Në të njëjtën frymë – për shkak se ne nuk mund ta dimë saktësisht se sa armatime u duhen ukrainasve për të mbizotëruar – ne duhet t’u dërgojmë ukrainasve çdo gjë që mund t’i ndihmojë ata të sigurojnë një avantazh.
Koha dhe jetët humbasin nëse nuk i marrim të gjitha masat dhe më pas presim të vlerësojmë rezultatet.
Ne nuk duhet të shqetësohemi për varfërimin e arsenalit tonë ose të vendeve të tjera perëndimore.
Askund tjetër në botë nuk ka gjasa të përballemi me një betejë të stërzgjatur tokësore si ajo që po zhvillohet në Evropë.
Çdo betejë mbi Tajvanin do të zhvillohet kryesisht në ajër dhe në det. Koreja e Veriut mund të pushtojë Korenë e Jugut nga toka, por përgjigja jonë e planifikuar ka varur gjithmonë në masë të madhe nga fuqia ajrore dhe detare.
Rusia është kundërshtari ynë i vetëm i besueshëm që varet shumë nga tanket dhe artileria.
Ne gjithashtu duhet të ndalojmë së lidhuri duart e ukrainasve pas shpine.
Ukraina ka mohuar në mënyrë të përsëritur dhe bindëse çdo interes për marrjen e territorit rus, por ne nuk duhet t’u kërkojmë ukrainasve të heqin dorë nga sulmet ndaj objektivave ushtarake ruse që i kërcënojnë ata kudo që të jenë.
Disa qytete të Ukrainës, duke përfshirë Kharkivin, janë aq afër kufirit saqë qytetarët e tyre nuk mund të jenë kurrë të sigurt nëse Ukraina nuk mund të largojë artilerinë ruse dhe raketat përtej kufirit.
Rreziqet – për Ukrainën, për Evropën, për paqen dhe prosperitetin botëror dhe për vetë ekonominë tonë – për t’u dhënë ukrainasve shumë pak janë shumë më të mëdha se rreziqet për t’u dhënë atyre shumë.
Koha e duhur është tani.
Burimi: The Hill
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
