Imagjinoni se jeni një politikëbërës i Evropës Perëndimore në Paris, Berlin ose Romë.
Jeni të tmerruar nga pushtimi i Ukrainës nga Rusia. Ndryshe nga sa dyshojnë shumë europiano-lindorë, ju nuk jeni naiv në lidhje me Vladimir Putin: pas gjithë këtyre viteve, ju e dini se çfarë kërkon ai dhe shpresoni që ai të mos fitojë.Jeni krenar që vendi juaj po ndihmon të pranojë refugjatët e paktë ukrainas. Ju e dënoni luftën.
Por ju nuk mendoni se është problemi i Evropës Perëndimore.
Ju thjesht dëshironi që lufta të përfundojë, ndoshta me ndonjë armëpushim që de facto do t’i japë Rusisë territorin e pushtuar. Më pas, kriza e kostos së jetesës mund të zhduket, së bashku me rrezikun e një luftë bërthamore dhe nevojën që ju dhe qeveritë e tjera të Evropës Perëndimore të shpenzoni kohën tuaj në pushtet duke luftuar kundër armikut të një lagjeje tjetër.
Nuk do ta thoni kurrë me zë të lartë, por nuk ju intereson aq shumë Ukraina.
Unë e kundërshtoj këtë pikëpamje cinike. Unë dua që këto qeveri të mbështesin Ukrainën. Unë thjesht po përpiqem të shpjegoj mendimin e tyre, siç e kam kuptuar nga bisedat me politikëbërësit dhe nga leximi i mediave.
Fjalimi për “Evropën e bashkuar” injoron faktin se gjithmonë ka shumë Evropa.
Për shekuj me radhë, një lloj perde ka ndarë perëndimin më të pasur të kontinentit dhe lindjen më të varfër. Kërcënimi i Putinit është ekzistencial për evropianët lindorë, një kategori që papritmas përfshin Finlandën dhe Suedinë.
Por në historinë e Evropës Perëndimore, Rusia nuk është armiku kryesor, vetëm një personazh. Pothuajse gjithmonë e kemi lënë Moskën të ketë ndikim në lindje, veçanërisht nga viti 1944 deri në 1989, ndërkohë që ne po festonim.
Kur Franca dhe Britania u përfshinë në mënyrë të panevojshme në një konflikt lindor në vitin 1914, lufta botërore që pasoi e ndryshoi rrjedhën.
Dhe kështu, pasi Rusia pushtoi Gjeorgjinë në 2008 dhe Donbasin në 2014, Franca në veçanti nxitoi të ndërmjetësonte armëpushimet që shpërblenin Putinin. Emmanuel Macron më pas kaloi vite duke krijuar një rend të ri evropian të sigurisë që do të përfshinte Moskën. Shumë europiano-lindorë e quajnë këtë zbutje “naive” që ushqeu oreksin e Putinit.
Realistët perëndimorë mund të përgjigjen se kjo vetëm ushqeu oreksin e tij për më shumë pjesë të Evropës Lindore.
Evropianët perëndimorë kanë përfituar nga Rusia e Putinit. Për shumë politikëbërës perëndimorë, energjia e lirë ruse dhe eksporti i pjesës më të madhe të pasurisë familjare të vendit, veçanërisht në Londër, kompensuan vrasjet e mërgimtarëve rusë dhe ndërhyrjen në zgjedhje.
Për momentin, evropianët perëndimorë, nën presionin e SHBA-së dhe Evropës Lindore, po mbështesin Ukrainën.
Të enjten Macron, Olaf Scholz dhe Mario Draghi vizituan me vonesë Kievin së bashku. Ata po i dërgojnë Ukrainës armë – megjithëse ngadalë, dhe jo mjaftueshëm, dhe jo shumë të rënda, sepse kanë frikë të zgjasin luftën ose të inkurajojnë ushtrinë e Ukrainës për të hyrë në Rusi.
Por evropianët perëndimorë e dinë se amerikanët emocionohen për luftërat dhe më pas humbasin interesin (shih Irakun dhe Afganistanin).
Gjithsesi, nëse Donald Trump kthehet në vitin 2024, aleanca perëndimore mund të jetë në telashe.
Kështu që ata më mirë do të përqendroheshin në problemet e tyre. Figura kryesore në partitë më të mëdha të Italisë, Pesë Yjet dhe Lidhja, duan që Ukraina të bëjë kompromis. Ministria e Mbrojtjes e Francës shqetësohet për xhihadistët e Afrikës Perëndimore. Madridi është 3,440 km nga Moska, por vetëm 714 km nga Algjeria,’kryeqyteti i dhimbjes së kokës’. Pak përpara se Putini të pushtonte, politikëbërësit spanjollë që përgatitnin samitin e NATO-s të këtij muaji në Madrid shpresonin të përqendroheshin në sigurinë kibernetike, xhihadistët e Sahelit dhe ndryshimet klimatike, në vend të Rusisë.
Miku më i mirë i Ukrainës në Evropën Perëndimore është ndoshta Britania e Madhe, por Britania ka një traditë ushtarake, një parti në pushtet, votuesit e së cilës historikisht i pëlqejnë të gjitha luftërat dhe një kryeministër pa politika të tjera serioze, arsyetimi kryesor i të cilit për të mbajtur postin është se Ukraina ka nevojë për të. .
Kryeqytetet e tjera të Evropës Perëndimore po presin me durim që vetë Kievi të vendosë se dëshiron një armëpushim.
Çdo marrëveshje do t’i jepte Rusisë kontroll efektiv, por jo formal të territorit të pushtuar. Evropianët perëndimorë do të siguroheshin që Ukraina të mbante disa porte të Detit të Zi në mënyrë që Putini të mos mund të ndalonte furnizimin global të grurit.
Po, kjo do të nënkuptonte shpërblimin e një diktatori gjakatar, por këto janë marrëdhëniet ndërkombëtare – shihni gjithashtu vizitën e planifikuar të Joe Biden në Arabinë Saudite.
“Askush nuk është i sigurt derisa të gjithë të jenë të sigurt” është një klishe e kohës sonë.
Nuk ka qenë e vërtetë as në pandemi dhe as në Ukrainë. Evropa Perëndimore ka mësuar se mund të jetojë mirë pa Evropën Lindore.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“DW”: Ukraina do të mbijetojë, por Perëndimit duhet t’i vijë turp
