Pushkini, ati i gjuhës dhe letërsisë bashkohore ruse, lindi në Moskë, më 6 qershor 1799.
Autori shumë frytdhënës me ese, prozë, drama dhe vargje, Pushkin na ofron sugjerime të mrekullueshme për refleksione dhe faqe të mrekullueshme, që nuk pushojnë së qeni aktuale. Me rastin e përvjetorit të lindjes së Pushkinit, kujtojmë këtë njeri të rëndësishëm të letrave ruse, me poezinë e tij kushtuar një dashurie të paharruar: “Kujtoj me mall një çast magjik”./Konica.al
Një dashuri “magjike”
“Kujtoj me mall një çast magjik” është një poezi që spikat për ëmbëlsinë e saj. Imagjinoni se, sa e fortë është dashuria që ndjen Pushkini për gruan, që është protagoniste e poemës, një grua që është “gjeni i bukurisë së kulluar”, e mrekullueshme, me bukuri të pashoqe. Një grua që është e aftë t’ia bëjë poetit jetën më të bukur, që me praninë e saj arrin të zbusë çdo mundim. Në të vërtetë, poema e Pushkinit ndahet në dy momente të dallueshme: në momentet kur është i pranishëm vizioni i gruas së dashur, sikur kjo rrezaton ekzistencën e unit lirik me dritë dhe bukuri; në momentet kur gruaja mungon, bota kthehet në një zbrazëti të përhime, nga e cila poeti do të donte të arratisej.
Mungesa e gruas përcakton ndjesitë negative, mes të gjithave apatinë: protagonisti është i heshtur, i “burgosur në zbrazëtinë e zymtë”, pa lumturi, por edhe pa asnjë ndjenjë tjetër. A nuk është e njëjta gjë, për secilin prej nesh? Në thelb, në këtë poezi të bukur, Pushkini përshkruan me aftësitë e tij mjeshtërore diçka që i përket ndjenjës së secilit prej nesh, sepse është e sigurt, që, të paktën një herë në jetë, të gjithë jemi ndjerë kështu, aq të lumtur sa mund të arrijmë edhe qiellin dhe plot frymëzim me dashurinë tonë pranë, njëherazi me një jetë të zbrazët, edhe nga kuptimi, nëse nuk kemi dashurinë./Konica.al
Kujtoj më mall një çast gëzimi
Përpara sysh m’u shfaqe ti
Si vezullim i një vegimi
Si engjëll plot me bukuri.
N’andralla jete zhurmëkote
Me dhimbje brengash e mërzi
Me grishtë larg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.
Nga shqote e kohërave që shkuan
Kështjell’ e ëndrrave m’u shemb
Më mjegull vitet ma mbuluan
Fytyrën tënde, zërin tënd.
C’i ngrysa ditët gjithë brengë
I zymtë dhe në shkretëti
Pa perëndi, pa shpresë e këngë
Pa lotë, jetë e dashuri.
Por ja! Më shkrepi prapë agimi
Se përsëri u shfaqe ti
Si vezullim i një vegimi
Si ëngjëll plot me bukuri
Dhe rreh me gaz kjo zemra ime
Sepse ju kthyen përsëri
Dhe perëndi, dhe frymëzime
Dhe lotë, e jetë, e dashuri.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Gëte, lindja e poetit universal
Balzaku është po ai madhështor, ne jemi po ata personazhe
