Qeveria e Italisë, e 69-ta në 77 vjet që nga Lufta e Dytë Botërore, ka rënë.
Për studiuesit e jashtëm, është joshëse të kërcënojnë paqëndrueshmërinë stereotipike të vendit të Evropës Jugore. Megjithatë dorëheqja e kryeministrit Mario Draghi të enjten, pas 18 muajsh në detyrë, nuk është për të qeshur.
Qeveria e Draghi ishte qeveria më kompetente dhe më premtuese e Italisë në shumë vite.
Rrëzimi i saj – që do të pasohet nga një zgjedhje e re në vjeshtë – i paraqet Evropës një krizë të re kur ajo tashmë ka mjaftueshëm, me sigurimin e furnizimeve me energji, stabilizimin e monedhës së saj dhe, mbi të gjitha, përballjen e agresionit rus.
Vladimir Putin mund ta shfrytëzojë situatën.
Një i pavarur politik, performanca e mëparshme e të cilit si president i Bankës Qendrore Evropiane është merita për shpëtimin e monedhës së përbashkët evropiane – euron – 74-vjeçari Draghi zotëron njohuri të pazakonta teknike dhe besueshmëri personale.
Kjo është arsyeja pse një masë kritike e partive politike të përçarë të Italisë u bashkuan pas tij në radhë të parë në një qeveri të unitetit kombëtar.
Kjo është arsyeja pse Bashkimi Evropian i besoi atij për të shtyrë reformat e vonuara ekonomike në këmbim të 200 miliardë eurove të financimit të rimëkëmbjes së pandemisë.
Dhe kjo është arsyeja pse Draghi e kishte ndihmuar Italinë të rifitonte ndikimin në BE, diplomacia – ndikimi që ai përdori për të ndihmuar në krijimin e frontit të bashkuar të Evropës për mbështetjen e Ukrainës, pavarësisht varësisë së Italisë nga gazi rus.
Shkaku më i dukshëm i rënies së Draghi është ngritja e shpejtë e Vëllezërit të Italisë, një parti opozitare e ekstremit të djathtë.
Mbështetja për Vëllezërit e Italisë, si në sondazhe ashtu edhe në rezultatet e zgjedhjeve të fundit lokale, partitë populiste të krahut të djathtë dhe të majtë që kishin mbështetur qeverinë e unitetit kombëtar të Draghi dezertuan, duke menduar se kishin një shans më të mirë për t’u kapur në pushtet nëse zgjedhjet kombëtare u zhvendosën nga data e planifikuar më parë e qershorit 2023.
Ngritja e Vëllezërit është shqetësuese në vetvete. Udhëheqësja e partisë Giorgia Meloni nxjerr retorikë kundër emigrantëve dhe anti-LGBTQ.
Megjithatë, edhe më shqetësuese është se partia e saj mund të marrë shumicën e votave në vjeshtë dhe të formojë një qeveri populiste të krahut të djathtë në koalicion me ish-mbështetësit konservatorë të Draghi.
Pavarësisht disa deklaratave pro Putinit në të kaluarën e afërt, Meloni e ka dënuar më së fundmi luftën e tij dhe ka mbështetur armatosjen e Ukrainës – politikën e Draghi.
Në të vërtetë, ajo e ka mbështetur këtë politikë më shumë se disa nga politikanët që rrëzuan qeverinë e Draghi dhe mund të hyjnë në koalicion me të pas zgjedhjeve të reja.
Qëndrimi përfundimtar i qeverisë së ardhshme italiane – për Ukrainën dhe çështje të tjera – prandaj nuk është e lehtë të parashikohet.
Edhe nëse prirja e së djathtës italiane për një ndjenjë të hapur pro-Putin nuk është në fund të fundit, pasiguria në javët e ardhshme – me betejat vendimtare që priten në Ukrainë – paraqet ende një problem.
Putin preferon të përballet me një Evropë që lufton për të vepruar kolektivisht.
Me të paktën boshllëqe të përkohshme të lidershipit në dispozicion si në Britani ashtu edhe në Itali, dhe me shumicën parlamentare të presidentit francez Emmanuel Macron të reduktuar rishtas, lideri rus me siguri do të shfrytëzojë mundësinë.
Nëpërmjet votave të tyre këtë vjeshtë, italianët mund dhe duhet ta mohojnë atë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A do të jetë Mario Draghi lideri i ri i Evropës?
A do të bëhet Berlusconi President?
