Plazhi i Venecias. Vjeshta e kaluar. Flladi i oqeanit. Një mikeshë nga Britania është duke u mërzitur për Nadine Dorries, një nga ata ekscentriket e padëmshme që enden rrëzë kodrave të politikës në atë mbretëri të trazuar. Ajo vazhdon e vazhdon, derisa e pyes pse po lejon që një reality-show t’i prishë ditën.
“Xhanan, ajo është në qeveri.”
Oh. Me fat, po shohim fundin e populizmit të valës së parë: populizmi si farsë.
Boris Johnson dhe bashkëpunëtorët e tij më pak të talentuar po ikin.
Donald Trump nuk është më në Shtëpinë e Bardhë. Jair Bolsonaro duket se do të humbë rizgjedhjen si president i Brazilit në tetor. Showmen-ët që erdhën në pushtet në gjysmën e dytë të dekadës së fundit nuk kanë marrë postevtë larta.
Kjo mund të mos jetë e vërtetë për trashëgimtarët e tyre. Ka një gjë më të keqe se populizmi i paaftë, dhe ai është populizmi kompetent.
Udhëheqësi shakatar Ron DeSantis, qeveris Floridian, po. Mike Pompeo, i cili ka qenë kryespiuni dhe kryediplomati i vendit, po ashtu.
Britania mund të jetë më e ekspozuar ndaj populizmit të valës së dytë sesa Amerika.
Jo të gjithë kandidatët për të zëvendësuar Johnson si kryeministër propozojnë një shkëputje nga politikat e tij, në kundërshtim me stilin e çrregullt, të qeverisë së tij.
Hungaria e ka njohur populizmin nën drejtimin e Viktor Orban dhe Polonia nën drejtimin e Partisë Ligj dhe Drejtësi. Xi Jinping e ka praktikuar atë në një shkallë të tmerrshme për një dekadë.
Demokracitë më të vjetra kanë qenë në gjendje të ushqejnë shpresën se, nëse je një populist, duhet të jesh gjithashtu shumë i guximshëm ose i paaftë për të qëndruar në detyrë.
Trump dhe Johnson ishin konsekuent. Por trashëgimia kryesore e secilit (një Gjykatë e Lartë konservatore dhe një Brexit i vështirë) erdhi pak a shumë automatikisht nga shumica e tyre legjislative.
Pasi shifrat u vendosën përkatësisht në Senat dhe parlament, këto reforma të mëdha ishin çështje kohe.
Shumica e qeverisë nuk është kështu. Është punë e vështirë dhe e paparë: ngjallja e një ideje nga konceptimi deri në ekzekutim, zotërimi i aparatit shtetëror. Kjo është arsyeja pse nuk ka mur përgjatë gjithë kufirit SHBA-Meksikë. Kjo është arsyeja pse ëndrra konservatore nuk u realizua kurrë.
Mos mendoni që ky të jetë rasti i kryeministres Liz Truss ose presidentit DeSantis.
Deri më tani, përgjigja e historisë ndaj showman-it populist – të jesh tërësisht hegelian në lidhje me të – nuk është një kthim tek teknokrati liberal, por një sintezë e të dyjave.
Dhe shprehjen e saj e gjen te guvernatori i Floridës. Ai mund të jetë një politikan i vështirë për t’u shpjeguar, por imagjinoni sikur Emmanuel Macron të shtrëngonte rregullat e votimit në Francë dhe t’u referohej armiqve si “të financuar nga Soros”.
Po, shkëputja e tij mund ta pengojë atë në gjurmët e fushatës. Dhe, nëse ai përballet me Trump, nuk dimë ç’do të ndodhë.
Megjithatë, nëse ai arrin në Shtëpinë e Bardhë, liberalizmi do të përballet me një njeri me vetëkontroll pothuajse të tepruar. Ndërkohë. populizmi ngurtësohet dhe maturohet. Mund të na mungojë cirku.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është Boris Johnson në telashe?!
