Vladimir Putin kishte shpresuar për një fitore të shpejtë dhe dërrmuese, kapjen e Kievit dhe gjymtimin e Ukrainës si një shtet funksional. Por gjashtë muaj pasi tanket e tij kaluan kufirin, lufta nuk ka qenë as e shpejtë dhe as vendimtare dhe ai e armiqtë e tij po vendosen për një kohë të gjatë, me kosto dhe rreziqe që nuk shihen në Evropë për një brez.
Mjegulla e kuqe ka zbritur në të dyja anët: asnjëri nuk ka gjasa të dorëzohet. Një luftë e gjatë do të thotë kosto dhe rreziqe që nuk shihen në Evropë prej një brezi.
Çfarë vjen më pas? A mund të ketë sukses një kundërsulm ukrainas në jug? Një ofensivë dhe mobilizim më i gjerë ukrainas që pritet në pranverën e ardhshme mund të çojë në suksese në fushën e betejës dhe çlirimin e tokës së kapur nga Rusia. Kjo mund të krijojë rreziqe të tjera. Nëse Putin ndjen humbjen, a do të tundohet ai të përdorë armë bërthamore taktike për të ndryshuar realitetin në fushën e betejës?
Rruga e gjatë përpara
Muajin e ardhshëm, Rusia pritet të aneksojë zyrtarisht territorin e pushtuar në Donbas. Kjo do të sinjalizojë vendosmërinë e forcave të saj për të qëndruar në vend. Ajo gjithashtu do të dyfishojë vendosmërinë e Ukrainës dhe mbështetësve të saj për t’i dëbuar ato, duke siguruar që kjo luftë të vazhdojë me shumë vite.
Ofensiva u pengua keq në fazat e hershme, por Rusia mund të përpiqet përsëri të marrë Kievin vitin e ardhshëm. Ky duhet të jetë një nga mësimet themelore të nxjerra nga aneksimi i Krimesë në vitin 2014. Nuk do të mjaftojë të dëshirojmë që luftimet të ndalen për arsye humanitare ose ekonomike.
Kundërsulmi i Ukrainës rreth Khersonit po bën që Rusia të reduktojë burimet në Donbas, ndoshta duke ngadalësuar përparimin e saj atje. Objektivi i Ukrainës është të kthejë rusët në anën lindore të lumit Dnieper.
Kjo do të zvogëlonte rrezikun ushtarak për Odesën dhe do të krijonte një linjë më të vështirë mbrojtëse të Ukrainës për dimrin e ardhshëm. Ai rrezikon kontrollin e furnizimit me ujë të ëmbël në Krime dhe kërcënon sigurinë e linjave ruse të furnizimit. Mbi të gjitha, megjithatë, ofensiva ukrainase synon të mbështesë shpresën mes njerëzve dhe të dërgojë një mesazh jetik për mbështetësit ndërkombëtarë të Ukrainës se kjo luftë një ditë do të fitohet dhe nuk do të vazhdojë përgjithmonë.
Një ofensivë më e gjerë
Megjithatë, një kundërsulm i suksesshëm nuk është i njëjtë me ofensivën strategjike mbarëkombëtare përgjatë 1000 miljeve të vijës së frontit të nevojshme për të nxjerrë Rusinë nga Ukraina.
Për ta bërë këtë, Ukraina flet për krijimin e një ushtrie deri në një milion. Rusia ka të ngjarë të ketë rreth 100,000 personel të angazhuar në Ukrainë, me shumë më tepër mbështetje në Rusi. Një ofensivë e suksesshme ukrainase do të kërkojë raporte forcash prej rreth pesë me një në pikat kyçe të sulmit dhe aftësinë për të mbështetur operacionet.
Vendimi se çfarë terreni duhet të përpiqet të ripushtojë Ukraina do të jetë i ndërlikuar: ka zona të pushtuara jetike për të ardhmen e saj, të tjera të banuara kryesisht nga njerëz që mbështesin Rusinë. Disa pjesë fitohen vetëm me një kosto që mund të tejkalojë çdo vlerë objektive. Ukraina do të vendosë dhe do të presë që mbështetësit e saj të bien dakord, por debati do të jetë i ashpër.
Ndërtimi i një ushtrie
Krijimi i një ushtrie milionash do të thotë më shumë sesa mobilizimi i shoqërisë civile ukrainase: ka vetëm dështim dhe pikëllim në ushqimin e vullnetarëve të gatshëm, por të trajnuar dhe të pajisur mjaftueshëm për artilerinë ruse.
Çdo ushtar i ri do të ketë nevojë për bazat: uniformë, armaturë, një armë dhe municion. Ata gjithashtu do të kenë nevojë për pajisje të tjera për të qenë pjesë efektive e një force sulmuese: avionë, raketa, tanke, transportues të personelit të blinduar, mitralozë, mortaja, artileri, radio, pajisje për shikim natën dhe shumë të tjera – veçanërisht mijëra tonë municione.
Pastaj është mbështetja logjistike dhe e mirëmbajtjes që atyre do t’u duhet për të mbajtur luftimet gjatë muajve, si dhe një sistem mjekësor për të menaxhuar viktima mesatarisht të paktën 100 në ditë dhe të plagosur rëndë që numërojnë trefishin e tyre. Viktimat prej 10% në një ushtri milionëshe barazohen me madhësinë e ushtrisë britanike.
Fillimi i dimrit do të ngadalësojë ndjeshëm operacionet ushtarake. Ka të ngjarë që të jetë gati deri në pranverën e ardhshme sa më shpejt që të jetë gati, megjithëse lufta do të vazhdojë përgjatë vijës së frontit ndërsa të dyja palët përpiqen të krijojnë avantazhe. Po afrohet një dimër i gjatë dhe i hidhur.
Për mbështetësit e Ukrainës në Perëndim, kërkesa e madhe tani është kalimi nga ofrimi i mbështetjes te inventari i forcave tona të armatosura dhe industrisë në mobilizimin industrial (përfshirë Ukrainën) që nevojitet për të prodhuar vëllimin e pajisjeve dhe municioneve që do të kërkojnë operacionet sulmuese. Kjo do të jetë një faturë e rëndësishme për taksapaguesit.
Ukraina kërkon rreth 5 miliardë paundë në muaj për të mbajtur veten tani dhe riarmatimi që i nevojitet do të jetë mbi këtë. Koha do të jetë një faktor i madh. Kjo pasi, për disa nga periudhat industriale për të prodhuar armë dhe municione të reja nga e para do të marrin dorëzimet do të zgjasin deri në vitin 2024.
Logjistika do të drejtojë strategjinë. Pika jetike këtu është se Perëndimi po përballet me një zgjedhje vendimtare. Ose të sigurojë para dhe material që të përputhet me fuqinë punëtore të Ukrainës për të krijuar fuqinë ushtarake sulmuese që e kthen Rusinë prapa, ose të lëkundet dhe kështu t’i japë fund luftës me aneksimin rus dhe perspektivën e mëtejshme, raundet e agresionit kundër Ukrainës dhe gjetkë.
Përkundër një sfondi të tmerrshëm ekonomik, ky nuk është një pozicion në të cilin dikush donte të ishte, por është vendi ku jemi. Mundësimi i Ukrainës për të luftuar Rusinë është ende një kërkesë shumë më e mirë më e vogël, më e arsyeshme sesa mobilizimi i NATO-s në një luftë të përgjithshme me Rusinë.
Një kërcënim për katastrofë
Luftërat duhet të mendohen deri në fund. Kur luftimet ndalojnë, ka gjithmonë pasoja të mëdha për t’u përballur. Gjeografia nuk ndryshon. Perëndimi duhet të mendojë për formën që mund të marrin tani luftimet dhe të përfshijë në të perspektivën e suksesit katastrofik për Ukrainën. Nëse Rusia kthehet prapa në masën që Putini ndjen humbjen strategjike, ai ka të ngjarë të përdorë armë taktike bërthamore.
Mendimi bërthamor rus pranon përdorimin e armëve të vogla bërthamore për të imponuar dëme të papranueshme ndaj një kundërshtari si një mjet shtrëngimi, veçanërisht në rrethanat kur ekzistenca e shtetit është në pikëpyetje. Deri në fund të këtij viti, Rusia do t’i shpallë zonat e Ukrainës së pushtuar pjesë të shtetit rus. Pra, nëse një ofensivë ukrainase kalon mbi këtë kufi të ri të vetëshpallur, përdorimi i armëve bërthamore për të shkatërruar sulmin do të jetë në tryezë. Kjo nuk është e paimagjinueshme – është vetëm e papëlqyeshme.
Ne duhet të jemi të qartë se çfarë lloj arme bërthamore ka në mendje Putini. Nuk është bomba prej 1000 kilotonësh që mund të synohet në Uashington ose Londër, duke rezultuar në shkatërrim total. Hiroshima pa deri në 146,000 viktima nga një armë prej 15 kilotonësh. Raketa ruse “Iskander”, e përdorur në Ukrainë ka një rreze veprimi prej 300 miljesh dhe mund të japë një kokë luftarake konvencionale ose bërthamore me një rendiment të përzgjedhshëm.
Një kokë bërthamore mund të bëhet që të shpërthejë në tokë (që rezulton në rrezik më të madh nga rrezatimi bërthamor) ose – më shumë gjasa – në ajër. Për të dhënë një shembull, duke përdorur mjete online si Nukemap, një kokë lufte 10 kilotonëshe e shpërthyer 670.56 metër mbi një qytet me madhësinë e Kramatorsk në Donbas do të prodhonte një top zjarri me një rreze prej rreth 152 metër dhe një dozë rrezatimi fatale deri në rreth 0.6 milje. Dëme nga shpërthimi janë të mjaftueshme për të shembur ndërtesa dhe për të shkaktuar djegie të shkallës së tretë një milje larg. Gjithashtu, do të thyente dritaret 2.6 milje larg.
I shpërthyer mbi një brigadë ukrainase që përparon në një qytet kyç, sigurisht që do të shkatërronte sulmin dhe do të krijonte një ndjenjë të madhe rreziku atje dhe në mbarë botën. Por ai nuk do të prekte fizikisht zonat përtej kufijve të Ukrainës. Do të ishte përdorimi i parë i armëve bërthamore për 77 vjet, duke thyer një tabu të madhe, por kjo nuk është e paimagjinueshme për rusët nëse qëllimet e justifikojnë atë në sytë e tyre.
Këto armë ekzistojnë vetëm për rrethanat në të cilat mund të çojë lufta në Ukrainë, kështu që askush nuk duhet të pretendojë surprizë totale nëse ato përdoren. Ngjarjet që nga viti 2014 kanë vërtetuar se as shpresa dhe as mohimi nuk janë qasje të shëndosha për t’u marrë me Rusinë sot.
Si duhet të përgjigjet Perëndimi ndaj përdorimit të një arme bërthamore taktike? A do të nënkuptonte një përdorim i tillë që largimi i Putinit dhe rrethit të tij të ngushtë do të shndërrohej në një çështje të sigurisë jetike perëndimore – dhe nëse po, si do të realizohej kjo?
Një ofensivë e NATO-s? Së paku kjo duhet të nënkuptojë që Rusia të izolohet nga Perëndimi, pavarësisht nga kostoja e furnizimit me energji – por çfarë do të bënin Kina dhe India? Përgjigja mund të jetë jo shumë. A do të thotë që Ukraina t’i bashkohet NATO-s menjëherë sipas nenit 5 dhe ombrellës bërthamore të aleancës? Më gjerësisht, do të duket e pamundur të çojë domosdoshmërisht në luftë strategjike bërthamore. Por kjo do të ndryshonte mënyrën se si armët bërthamore shihen në konfrontime të tjera si ajo midis Indisë dhe Pakistanit.
Pak nga këto pyetje duhet të lihen për t’u përgjigjur në vapën e momentit. Ata kërkojnë gjykim dhe komunikim të kujdesshëm për të eliminuar potencialin për llogaritje të gabuara katastrofike – ndoshta në pranverën e ardhshme.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është lufta e Putinit, që po i rrit çmimet?!
A është çmendur vërtet Vladimir Putin?
