Psikologët na thonë se qeniet njerëzore janë të lidhur me një “paragjykim negativiteti” – që do të thotë se ne jemi tepër të ndjeshëm ndaj lajmeve të këqija.
Dhe ka shumë prej tyre këto ditë: lufta në Ukrainë, vështirësitë demokratike në Shtetet e Bashkuara, përmbytjet në Pakistan, thatësira në Kinë (ndër histori të tjera të zymta). Por shpesh na mungon lajmi i mirë, veçanërisht nëse nuk vjen në formën e një ngjarjeje të vetme.
Një nga tendencat pozitive më të habitshme në botë këto ditë mund të gjendet në forcën demokratike, karakterin dhe udhëheqjen e Gjermanisë.
Kjo më erdhi në mendje ndërsa po lexoja fjalimin e kancelarit gjerman Olaf Scholz këtë javë në Pragë, në të cilin ai premtoi se vendi i tij do të mbështeste Ukrainën “me besueshmëri dhe për aq kohë sa të duhej”. Ai shpjegoi se Gjermania kishte “pësuar një ndryshim thelbësor” në ofrimin e ndihmës ushtarake për Ukrainën. Ai pohoi mbështetjen e Gjermanisë për një Evropë më të fortë dhe më të integruar – një Evropë që do të mirëpriste anëtarët e rinj që aspirojnë vlerat dhe idealet demokratike të Evropës.
E gjithë kjo është pjesë e asaj që ai e quan Zeitenwende në politikën e jashtme gjermane, një “kthesë e kohës”.
Në një nivel, ky është me të vërtetë një ndryshim dramatik. Megjithatë, është gjithashtu vazhdimi i një qëndrimi jashtëzakonisht të qëndrueshëm gjerman ndaj Evropës dhe botës që nga viti 1945.
Mendoni se sa ndryshe do të dukej bota nëse ne nuk do të kishim, në qendër të Evropës, kombin e saj më të fuqishëm – vendin që është kontribuesi më i madh neto në BE. — plotësisht të përkushtuar ndaj vlerave demokratike dhe liberale dhe të gatshëm për të bërë sakrifica për to. Gjermania sot është shkëmbi mbi të cilin po ndërtohet një Evropë e re.
Dhe sakrificat janë reale.
Çmimet e gazit natyror janë dhjetëfishuar në Evropë krahasuar me vitin e kaluar. Çmimi i energjisë elektrike për vitin 2023 është më shumë se 15 herë më i lartë se sa ka qenë në vitet e fundit. Vladimir Putin po rrit presionin duke ngadalësuar dhe madje duke ndaluar eksportet e gazit në Gjermani, një vend që ai mendon se e njeh shumë mirë për shkak të viteve të tij të shërbimit atje në KGB.
Por Gjermania nuk është dorëzuar.
Përballë këtyre sfidave masive, ajo ka kërkuar me durim të mos jetë nga varësia nga Rusia, duke investuar edhe më shumë në teknologjinë e gjelbër, duke blerë gaz natyror të lëngshëm, duke rihapur termocentralet me qymyr dhe madje duke debatuar nëse duhet të mbajë tre termocentralet e fundit bërthamore funksionojnë më gjatë se sa ishte planifikuar.
Bashkimi Evropian ka sugjeruar një reduktim prej 15 për qind të konsumit të gazit natyror këtë dimër. Gjermania po përpiqet të arrijë një ulje prej 20 për qind vetëm për të qenë e sigurt.
Industria gjermane po tregohet e shkathët për efiçencën e energjisë dhe kompanitë madje po mendojnë të ndajnë burimet me konkurrentët, të gjitha për të kapërcyer krizën.
Fillimisht Scholz u konsiderua si një person i lehtë, i paaftë për të përputhur me gravitatet dhe aftësitë udhëheqëse të paraardhësit të tij Angela Merkel. Por vetë Merkel u pa në mënyra të ngjashme kur erdhi në pushtet.
Me kalimin e kohës ajo zhvilloi aftësitë për të fituar respekt nga të gjitha anët.
Ajo mund të kishte gabuar në përpjekjen për të zhvilluar një marrëdhënie shumë pajtuese me Moskën, por kur Rusia pushtoi Ukrainën në vitin 2014, ajo ishte në ballë për ta dënuar atë dhe për të bindur Evropën që të vendoste një program ambicioz sanksionesh.
Ajo gjithashtu udhëhoqi botën në reagimin ndaj krizës së refugjatëve sirianë, duke siguruar vendin e saj duke deklaruar: “Ne mund ta bëjmë këtë”.
Nga mesi i vitit 2021, Gjermania pret më shumë se 1.2 milionë refugjatë, gjysma e të cilëve janë nga Siria.
Në fakt, Gjermania e ka menaxhuar këtë akt mahnitës integrimi me probleme minimale.
Ne gjithmonë e nënvlerësojmë Gjermaninë moderne dhe udhëheqjen e saj. Republika federale ka pasur një seri të jashtëzakonshme liderësh në epokën e pas Luftës së Dytë Botërore, nga kancelari i saj i parë, Konrad Adenauer, tek Willy Brandt tek Helmut Schmidt te Merkel – dhe tani, le të shpresojmë, tek Scholz.
A mund të krahasohet ndonjë vend tjetër gjatë shtatë dekadave të fundit?
Më kujtohet reagimi ndaj Helmut Kohl, i cili u quajt “njeri pa ngjyrë” sepse nuk vinte nga klasa elitare e vendit. Megjithatë, ai tregoi se ishte njeriu që ia doli të ribashkonte Gjermaninë duke e mbajtur atë të ankoruar fort në Perëndim.
Gjermanët kanë paguar për këtë integrim në një shkallë që është pothuajse e paimagjinueshme, duke investuar rreth 2 trilion euro në Lindje gjatë dy dekadave, sipas një vlerësimi.
Në vitin 1945, askush nuk do ta kishte parashikuar se Gjermania do të zhvillohej ashtu siç është zhvilluar.
Ajo doli nga lufta krejtësisht e shkatërruar, qytetet e saj të rrafshuara, popullsia e saj e uritur. Rreth 12 milionë gjermanë etnikë që ishin dëbuar nga vende të tjera u derdhën në Gjermani.
Mbi të gjitha, Gjermania e pasluftës u godit nga trashëgimia e tmerrshme e Adolf Hitlerit dhe Holokaustit.
Por vendi gjeti një mënyrë për të kapërcyer të kaluarën e tij, për t’u bërë, sipas fjalëve të Henry Kissinger, “një vend normal … me një kujtesë jonormale”.
Dhe kjo Zeitenwende shumë më e madhe është një nga lajmet e mira të kohës sonë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Peshat e rënda’ të BE, presion për marrëveshjen e G7
“Procesi i Berlinit është i nevojshëm për integrimin në BE”
