Presidenti kinez Xi Jinping mbajti një fjalim në Pekin në fund të muajit të kaluar në një konferencë mbi Punën e Frontit të Bashkuar.
Siç raportoi agjencia shtetërore e lajmeve Xinhua, Xi “theksoi promovimin e unitetit dhe punës së palodhur të popullit kinez brenda dhe jashtë vendit për përtëritjen e madhe të kombit kinez”. Dhe ai e përshkroi përpjekjen e “frontit të bashkuar”, tha agjencia, si një që do të “bashkonte me të vërtetë të gjithë djemtë dhe bijat e kombit kinez nga parti të ndryshme politike, grupe etnike, shtresa sociale dhe grupe, si dhe ata me besime të ndryshme dhe sisteme të ndryshme shoqërore.”
Parimi unifikues i fjalimit dukej në mënyrë të paqartë se ishte etnik, gjuhësor ose kulturor.
Por qëllimi kryesor, ishte të siguronte besnikëri ndaj Partisë Komuniste Kineze.
Termi “front i bashkuar” ka një histori të gjatë me PKK.
Në vitin 1939, Mao Ce Duni tha se partia kishte lulëzuar gjatë 18 viteve të saj të para falë tre “armëve magjike”: ndërtimi i fortë i partisë, lufta e armatosur dhe fronti i bashkuar.
Partia, një entitet i pakundërshtueshëm, vendosi dominimin e saj duke përdorur forcën dhe kontrollin ideologjik.
Pavarësisht sukseseve të saj, PKK-ja është rrënuar nga mungesa e besimit, për të paktën dy arsye.
Njëra është një shqetësim për të drejtën e saj për të sunduar. Ky është një problem i kahershëm, i pashmangshëm dhe i pazgjidhshëm. CCP e paraqet veten para popullit kinez dhe botës si përfaqësuesi legjitim i një kombi dhe populli të tij, por udhëheqësit e saj e dinë se populli kinez nuk e zgjodhi partinë.
Populli nuk ka të drejtë të votojë lirisht dhe as të flasë lirshëm. Edhe e drejta për të mos folur – për të mbajtur heshtje – ndonjëherë është e mohuar. Nuk ka shtyp të lirë apo gjyqësor të pavarur.
Rendi shoqëror varet, në fund të fundit, nga forca. Ky sistem funksionon, por “uniteti” i tij është një rimeso.
Një arsye e dytë për pasigurinë e PKK-së, dhe një reflektim i saj, është nevoja e vazhdueshme e partisë për një armik kundër të cilit të përkufizohet – dhe të justifikojë dëshirën për një “front të bashkuar”.
Në vitin 1925, Mao filloi një ese me dy pyetje: “Kush janë armiqtë tanë? Kush janë miqtë tanë?” Miqtë dhe armiqtë aktualë të PKK-së kanë ardhur dhe kanë shkuar ndër vite, por nevoja themelore për një armik nuk ka ndryshuar kurrë.
Si mund ta njohim një mik nëse nuk kemi një armik?
Dikush mund të mendojë se ideologjia mund të ndihmojë në zgjidhjen e miqve dhe armiqve, por jo. Me kalimin e viteve, partia e ka imituar Bashkimin Sovjetik dhe e ka akuzur atë, e ka dënuar kapitalizmin dhe e ka përqafuar atë, ka sulmuar Konfucin dhe e ka lavdëruar atë.
Armiku mund të ndryshojë, por nevoja për një të tillë jo.
CCP kërkon sot të vendosë një vijë midis “bijve dhe bijave të kombit kinez” dhe pjesës tjetër të njerëzimit. Por “kombi kinez” është një koncept artificial.
Njerëzit që jetojnë në Kinë ose vijnë prej saj janë një miks i më shumë se 50 grupeve etnike dhe gjuhësore. Pjesa më e madhe e historisë së këtyre grupeve etnike janë tregime të dhimbshme konflikti, përjashtimi dhe asimilimi të detyruar ose të paforcuar.
Trajtimi sot i ujgurëve në rajonin e Xinjiang, nuk është asgjë tjetër veçse një shembull flagrant i n
jë historie që tibetianët, mongolët dhe të tjerë etnitë më të vogla dhe më të dobëta mund të tregojnë gjithashu.
Por a nuk duan ndonjëherë njerëzit në këto grupe të asimilohen? Ndoshta disa e bëjnë.
Por, për të mësuar se çfarë duan ata, së pari duhet t’u jepet fuqia e vetëvendosjes, dhe kjo është pikërisht ajo që koncepti i detyruar i “kombit kinez” i mohon ata.
Theksi i Xi mbi “ëndrrën kineze” të “përtëritjes” zbulon pasigurinë e natyrshme në sundimin e CCP.
Dikush nuk do të kishte nevojë të promovonte një ëndërr mbi realitetin nëse do të ishte i sigurt se realiteti po shkonte mirë.
Duke parë ngërçin sot midis CCP në njërën anë dhe Hong Kongut dhe Tajvanit nga ana tjetër, mund të shohim se termat “Kinë” dhe “kinezët” nuk i referohen më tokës apo kombësisë. Pyetja tani është nëse kultura e PKK-së do të përhapet apo jo.
A do të shkatërrohen të gjitha dallimet e gjuhës, klasës, fesë e kështu me radhë nga CCP dhe do të varrosen me të kur partia të shkojë përfundimisht? Kjo do të ishte tragjike. Por ne nuk ka gjasa ta shohim atë
Në ndërkohë, ka shumë gjëra – poezi, art, kaligrafi, daoizëm, kuzhinë dhe më shumë – me të cilat “bijtë dhe bijat e kombit kinez” anembanë botës mund të identifikohen me krenari. Ë
shtë një zgjedhje e çuditshme për të lidhur identitetin e dikujt me një grup egoist dhe të korruptuar që qëndron në krye të një rekord historik brutal.
Ai Weiwei është një artist dhe autor i “1000 vjet gëzime dhe pikëllime: Një kujtim”.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
