Vladimir Putin ka bërë një hap tjetër të pakthyeshëm. Të premten ai do të nënshkruajë traktate që aneksojnë katër rajone të Ukrainës.
Strategjia nuk është befasi duke pasur parasysh historinë e tij të pushtimeve të territoreve që nuk i përkasin Rusisë. Me sa duket, kjo u vu në lëvizje sapo u bë e qartë – ditë pas pushtimit të shkurtit – se planet e tij për të rrëzuar me shpejtësi qeverinë ukrainase kishin dështuar.
U bë më e mundshme kur u bë e qartë se Rusia po ia dilte keq si në frontin ushtarak ashtu edhe në atë diplomatik, dhe se pakënaqësia e brendshme po rritej.
Sigurisht, ishte e qartë se kjo do të ndodhte sapo të bëheshin referendumet e rreme, me deri në 99.2% të votuesve në këto rajone që supozohej se zgjodhën të bashkoheshin me Rusinë, dhe llogaritë e zyrtarëve që mbërrinin në shtëpitë e ukrainasve dhe u thanë të hidhnin votën e tyre përpara ushtarëve të armatosur rusë.
Por lëvizja nuk është më pak e gabuar apo e rrezikshme për parashikueshmërinë e saj.
Vërtetë, kishte pak perspektivë për bisedime, por ky vendim në fakt e ka penguar rrugën drejt tyre.
Toka përbën rreth 15% të Ukrainës dhe përfshin rreth 4 milionë njerëz. Rusia nuk kontrollon plotësisht asnjë nga këto rajone; megjithëse kontrollon pothuajse të gjithë Kherson dhe Luhansk, ai mban vetëm pjesë të Donetsk dhe Zaporizhzhia. Kievi nuk mund dhe nuk do ta lëshojë këtë territor, dhe NATO ka thënë në mënyrë eksplicite se kufijtë e Ukrainës janë të pandryshuar, se ajo mbështet të drejtën e Ukrainës për vetëmbrojtje dhe se do të “mbetet e vendosur” në mbështetjen e saj politike dhe praktike.
Megjithëse mbështetësit e Ukrainës duhet të veprojnë me kujdes, ata gjithashtu duhet të veprojnë me vendosmëri.
Aneksimet konfirmojnë se kjo do të jetë një luftë e gjatë.
Presidenti rus në thelb po kërcënon një përshkallëzim të madh nëse Ukraina nuk tërhiqet nga kundërofensiva e saj e papritur e suksesshme.
Moska e ka bërë të qartë se çdo sulm ndaj rajoneve tani do të trajtohet si një sulm i drejtpërdrejtë ndaj Rusisë – edhe pse logjikisht kjo do të ishte e vërtetë. Aneksimet vijnë së bashku me urdhrin e mobilizimit dhe, shumë besojnë, me sabotimin e gazsjellësve Nord Stream (ndërsa Rusia duket qartë se fajtori më i besueshëm, inteligjenca amerikane ka qenë veçanërisht e kujdesshme në ngarkimin e fajit).
Aneksimi u dërgon një mesazh rusëve, si dhe Kievit dhe qeverive të tjera.
Ai siguron një rezultat të prekshëm për “operacionin ushtarak special” dhe një justifikim të rremë për të.
Dy të tretat e publikut treguan se do të mbështesin që rajonet ukrainase të bëhen pjesë e Rusisë në bazë të referendumeve. Miratimi i performancës së Putin ka rënë me gjashtë pikë në sondazhet e fundit – por ende është 77%, edhe pse në pjesën më të madhe falë propagandës dhe censurës.
Shumica e njerëzve u tronditën nga mobilizimi, por mbështetja për luftën mbetet relativisht e lartë.
Megjithatë, përkeqësimi i mëtejshëm i ekonomisë ka të ngjarë të bëjë që shumica e rusëve të kërkojnë fundin e luftës – ndërkohë që presidenti i tyre, sapo i ka përkeqësuar gjërat.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Sa herë që rusët nisin një luftë dështojnë, kur mbrohen fitojnë”
“Qeveria serbe do mundohet të ulet në dy karrige…”
“Paqja në Ukraine, përtej të marrosurve nga ambiciet e përgjakshme” !
