Ikja e Lulzim Bashës nga drejtimi i Partisë Demokratike pas zgjedhjeve të pjesshme të 6 marsit, ka sqaruar mjaft gjëra s si kanë qëndruar realisht në opozitën shqiptare.
Është thënë nga qarqe kritike me PD-në Lulzim Bashën gjithë këto vite se ai nuk është krealisht krytari fuqiplotë i PD-së, pasi Sali Berisha ka pozitën bazike të vendimarrjes. E me ikjen e Lulzim Bashës, u pa se ky dimension ishte edhe më i thellë se ç’dukej, pra rrezja vepruse e Bashës në PD ishte më pas se margjinale.
E duhet thënë në këtë rast se një nga shembujt më piktoresk është qëndrimi i të të vetmit zyrtarë të lartë qeveritarë të opozitës që nga viti 2013. Bëhet fjalë për ministrat që PD-ja pati pas çadrës të 2017-s e deri në shtator, kur Edi Rama ndërtoi qeverinë e dytë socialiste.
Përveç Gazmend Bardhit, i cili sot është sekretar i Përgjithshëm i PD-së dhe ka qenë njeriu më i afërt i Lulzim Bashës, të gjithë ministrat e tjerë janë sot përkrahës të fortë të Sali Berishës dhe kundërshtarë të Bashës. Dritan Demiraj, ministri i Brendshëm i propozuar nga Basha në vitin 2017, është prej vitesh qytetar i SHBA-së.
Por ai në qëndrimet publike përkrah fort Sali Berishën, edhe pse vendi, shtetas i të cilit ai është, e ka shpallur Non Grata. Mirela Karabina, ministrja e Arsimit e propozuar nga Basha në qeverinë e Edi Ramës gjithashtu është pjesë e qëndrimit kundër Lulzim Bashës.
Ndërkaq, ministrat e tjerë të zgjedhur në diapazonin teknik si Financat e Shëndetësia, dihet që atëherë se nuk ishin nomnklaturë e Bashës, por e familjes së ngushtë të Berishës.
Gjithsesi, një fenoment që njihet tashmë në Shqipëri është që ministrat apo zyrtarët e lartë janë përgjithësisht besnikët më të mëdhnj të shefit të partisë, si pasojë e marrëdhënies së ngushtë apo karrierës së dhënë.
Dhe është logjike, që skuadra e ngushtë të ishte luajale me Lulzim bashën, madje edhe ditën më të keqe të tij. Ose të paktën, edhe nëse ja hante mishin, kockën t’ja linte.
Marrëevshja e 17 Majit 2017 është quajtur dhe quhet vazhdimisht si “tradhti” nga ana e Sali Berishës dhe njerëzve të tij. Edhe pse kanë kaluar më shumë se 5 vjet, si vetë Berisha, por edhe mbështetësit e tij mediatik nuk e harrojnë asnjëherë, dhe e përmendin vazhdmisht. Ministrat e asaj kohe janë pjesë e kësaj marrëvshjeje, që realisht nuk se ndikuan politikisht, apo patën ndonjë rol të lart ekspertësh. Më shumë shërbyen si pjesë e një modus vivendi që opozita e çadrës të hynte në sistem.
Politikisht Berisha mallkoi marrëveshjen e 17 majit, së bashku me grupin që e zbatoi atë deal. Po atëherë përse pjesa më e madhe e marrëveshjes së 17 majit janë sot me doktorin?
Duket qartësisht se nuk ka shpjegim tjetër, përveçse faktit se Sali Berisha ka pasur kontrollin PD-së çdo ditë, edhe kur zyrtarisht nuk bënte punën e kryetarit.
Madje, gjasat janë që Berisha ka kontrolluar PD-në më shumë në kohën e Lulzim Bashës sesa sot, kur janë zgjuar natyrisht në mënyrë të brishtë vibrimet antiberisha brenda PD-së. Kontrolli i tij ka qenë thuajse total, e sipas gjasave, “dublimi” që përmend Basha, ka qenë në të vërtetë imponim. Por këtë, duhet ta thotë vetë ish-kryetari publikisht.
Thesht të shpjegojë rolin e Berishës kur ai nuk ka qenë kryetar. Në këtë rast, kjo vln më shumë për atë pjesë të PD-së që po i bën rezistencë modelit berishan, sesa publikut në përgjithësi ose atij kritik, i cili është i bindur se Sali Berisha nuk ka reshtur asnjë ditë të jetë kryetar i PD-së, ashtu si ortaku i tij politik, Ilir Meta.
