Komentatori i Bloomberg, Leonid Bershidsky, kohët e fundit argumentoi se një “humbje strategjike ruse” është një “teori dëshirore”. Siç argumenton Bershidsky:
“E meta në logjikën e ‘humbjes strategjike’ është se, ndërsa aftësia bërthamore e Rusisë shihet si shaka në dorën e [Vladimir] Putinit, nuk ka asnjë mjet praktik për Perëndimin që ta bëjë Rusinë të të butë. Për të arritur objektivat maksimale, Perëndimit do t’i duhet të injorojë armët bërthamore të Putinit. Sepse, përsëri në këtë perspektivë, nëse Rusia nuk nënshtrohet në mënyrë të ngjashme, ajo nuk mund të ‘denazizohet’ ashtu si Gjermania dhe Japonia hodhën imperializmin e tyre falë dekadave të okupimit, çmilitarizimit të detyruar dhe strukturave politike të imponuara nga jashtë.
Meqenëse Perëndimi nuk do ta angazhojë Rusinë në një luftë, “çdo perspektivë për një rend të ri botëror në të cilin Rusia bëhet një shtet i butë, i penduar, post-perandorak, tani qëndron mbi supet e ukrainasve”, të cilët mund të fitojnë ose jo dhe, madje. nëse e bëjnë, “ata nuk kanë interes të pushtojnë dhe ‘de-nazizojnë’ Rusinë: Ata thjesht duan që vendi i tyre të kthehet dhe kanë shumë për të rindërtuar”.
Argumenti, ndonëse bindës në shikim të parë, është fatalisht me të meta.
Bershidsky injoron zhvillimet e brendshme ruse dhe fokusohet vetëm në atë që Perëndimi dhe Ukraina mund të bëjnë përballë Rusisë.
Natyrisht, nëse dikush e konsideron Rusinë si të fortë dhe të qëndrueshme dhe pak a shumë të papërshkueshme nga ndikimi i jashtëm, atëherë rrjedhimisht, Rusia do të jetë në gjendje t’i rezistojë përpjekjeve perëndimore për ta mposhtur atë strategjikisht.
Sigurisht, performanca jashtëzakonisht e dobët e forcave të armatosura ruse – pavarësisht nga pritshmëritë e përgjithshme perëndimore se ushtria e dytë më e fuqishme në botë do të kapërcejë Ukrainën brenda pak ditësh – mund t’u ketë dhënë mbështetësve të kësaj pikëpamjeje pauzë.
Në fund të fundit, gjendja e trishtuar e ushtrisë ishte produkt jo i ndikimit perëndimor, por i korrupsionit dhe joefikasitetit të brendshëm rus.
Realiteti është se Rusia – si shtet dhe si regjim – është e dobët. Ekonomia, është në rënie. Ushtria shumë e lavdëruar ka dëshmuar të jetë një tigër letre.
Shoqëria është gjithnjë e më e pakënaqur me kushtet në rënie të jetesës, dhe indiferencën e regjimit ndaj faktit që të paktën 65,000 ushtarë rusë thuhet se kanë vdekur. Deri në një milion burra kanë ikur nga mobilizimi dhe vdekja në Ukrainë.
Gjeneralët dhe policët sekretë janë duke shpresuar të largojnë fajin për luftën katastrofike nga vetja.
Elitat politike dhe ekonomike janë gjithashtu të pakënaqura me gjendjen aktuale të punëve dhe biseda për alternativa ndaj udhëheqjes së Putinit është bërë e zakonshme.
Putini, shtylla kryesore e shtetit dhe regjimit, është dukshëm i dobët dhe legjitimiteti i tij është hemorragjik. Rusët i janë nënshtruar dhunës dhe rezistencës së armatosur, shkatërrimit të shinave hekurudhore, daljes nga binarët e trenave dhe vandalizimit të posterave, flamujve dhe simboleve ruse.
Asnjë nga këta faktorë nuk flet për një regjim apo shtet rus të shëndetshëm, të lulëzuar, të fortë.
Sikur të mos mjaftonte kjo, shumë kombe jo-ruse të Federatës Ruse po shqetësohen. Çeçenët, çerkezët, burjatët, kalmikët dhe dagestanët kanë protestuar në mënyrë aktive kundër mobilizimit. Bashkirët, republika e të cilëve është e pasur me burime minerale, kanë krijuar grupe opozitare – Qendra Kombëtare Politike e Bashkirit dhe Komiteti i Rezistencës së Bashkirit – që kanë akuzuar autoritetet ruse për gjenocid dhe kanë bërë thirrje për pavarësi.
Në përgjithësi, mundësia e shfaqjes së lëvizjeve të shumta nacionaliste jo-ruse, që kërkojnë dhe kapin pavarësinë, nuk është gjë tjetër veçse e largët – veçanërisht kur ekonomia ruse, regjimi dhe performanca e fushëbetejës vazhdojnë të degradojnë.
Ashtu si në vitin 1991, elitat jo-ruse do të zgjedhin pavarësinë si mjetin e vetëm të mbijetesës në një Rusi të shkatërruar.
Dobësia e brendshme ruse do të thotë se Rusia do t’i imponojë vetes një humbje strategjike.
Nuk ka nevojë që Perëndimi të pushtojë ose të promovojë në mënyrë aktive humbjen strategjike. Gjithçka që nevojitet është një vazhdim i status quo-së: suksesi ushtarak ukrainas, mbështetja perëndimore për Ukrainën dhe problemet e brendshme e Rusisë.
Putin po shkatërron Rusinë që ai krijoi.
Një Rusi ndryshe, një Rusi më e mirë, është e mundur vetëm nëse Putini largohet dhe Rusia e tij shkatërrohet. Ka pak për të bërë Perëndimi, veçse të ulet duarkryq, të lexojë analizat e Bershidsky dhe të shikojë fashizmin e Putinit duke u ndezur flakë.
Alexander J. Motyl është profesor i shkencave politike në Universitetin Rutgers-Newark. Një specialist për Ukrainën, Rusinë dhe BRSS, si dhe për nacionalizmin, revolucionet, perandoritë dhe teorinë, ai është autor i 10 librave jofiction.
Burimi: The Hill
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Çelësi’ i fitores së Ukrainës tani është NATO!
