Çlirimi i Khersonit nga Ukraina vjen gjashtë javë më herët.
Vlerësimet e inteligjencës perëndimore në shtator ishin se do të duheshin disa javë deri në Krishtlindje përpara se rusët të detyroheshin të largoheshin nga i vetmi kryeqytet provincial që kanë pushtuar.
Gjeneralëve rusë u duhet shumë një pauzë, për të rigrupuar dhe riorganizuar forcat e tyre të goditura dhe të demoralizuara. Por komandantët ukrainas nuk janë në gjendje të ndalojnë. Opsionet janë të shumta. “Ura tokësore” drejt Krimesë përgjatë bregut verior të Detit Azov është tani në rrezen e sulmeve me raketa ukrainase.
Kështu është edhe vetë gadishulli. Trofeu i madh i Putinit tani duket si një peng.
Mbrojtja e infrastrukturës së saj, linjave të furnizimit dhe bazave detare dhe ushtarake do të ketë një dhimbje koke të vazhdueshme.
Fitorja është një ndryshim i lojës në një fushë tjetër beteje: gara në Perëndim midis simpatisë, ndrojtjes dhe lodhjes.
Rezultati është i qartë. Ndryshe nga parashikimet e kundërshtuesve, mbështetja ushtarake dhe të tjera për Ukrainën nuk ka rezultuar as e kotë, as jashtëzakonisht e rrezikshme dhe as e kushtueshme.
Në të vërtetë, ne duhet të kishim bërë shumë më tepër dhe ta kishim bërë shumë më herët.
Mungesa e pendimit apo edhe e reflektimit për këtë në Perëndim është e habitshme.
Çmimi i ankthit është se dhjetëra mijëra njerëz kanë vdekur, shumë janë gjymtuar dhe miliona jetë janë dëmtuar.
Fatura për shkatërrimin fizik është tashmë afër një trilion dollarë, e lëre më koston e mundësive të humbura për t’u marrë me ndryshimet klimatike, urinë dhe fatkeqësitë natyrore gjetkë.
Ne mund të presim për ca kohë për një epifani për këto dështime.
Por të paktën mësimi është të bëjmë më shumë tani.
Çlirimi i Khersonit po i shtyn disa të argumentojnë se është koha për të menduar më shumë për diplomacinë.
Synimet e luftës së Ukrainës – çlirimi i të gjithë territorit të okupuar – janë jorealiste.
Kështu është edhe refuzimi, i frymëzuar nga zemërimi për krimet e luftës, për t’u marrë me Vladimir Putin. Megjithatë, shtyjeni Kremlinin shumë fort dhe mund të përshkallëzohet.
Ose më keq, Putini mund të rrëzohet.
Paqëndrueshmëria, ose Rusia e sunduar nga një junta hakmarrëse, do të ishte edhe më keq. Më mirë, argumentojnë ekspertët, të gjesh një zgjidhje tani.
Aversioni ndaj përshkallëzimit ose ndryshimit të çrregullt të regjimit ndahet nga Partia Komuniste Kineze.
Raportimi mbi këtë marrëveshje të heshtur midis Pekinit dhe Uashingtonit është një nga zbulimet e shumta në Overreach, një libër i ri nga Owen Matthews. Kina nuk po i jep Rusisë dronët dhe municionet që i duhen dëshpërimisht.
Në këmbim, Shtetet e Bashkuara frenojnë dërgesat e avionëve luftarakë dhe artilerisë precize me rreze të gjatë veprimi në Ukrainë.
Por proceset politike kanë ritm in e tyre. Tridhjetë vjet më parë, udhëheqësit perëndimorë ishin shumë më të shqetësuar për rënien e çrregullt të Bashkimit Sovjetik sesa për lirinë e kombeve të robëruara.
Lexuesit mund të kujtojnë fjalimin famëkeq të Presidentit George HW Bush “Chicken Kiev” në 1991, duke denoncuar luftën e Ukrainës për pavarësi. Por edhe presidentët amerikanë mund ta shohin historinë të pabindur. Bashkimi Sovjetik ra tre javë më vonë.
Kjo është arsyeja pse fronti i tretë në këtë luftë – ai në Moskë – ka më shumë rëndësi.
Putini fajëson në mënyrë implicite gjeneralët e tij për humbjen e Khersonit. Por kjo përgënjeshtron pretendimin e tij se është lideri i vërtetë i vendit.
Rrëfimi zyrtar i hartuar me kujdes për luftën është në copa.
Drejtuesit e Talkshow janë haptazi të dëshpëruar.
Të fortët – rreziku real për Putinin – janë kaustikë.
Faji për luftën duhet të faturohet diku së shpejti.
Udhëheqësit perëndimorë duhet të përgatiten për të ardhmen që nuk mund ta shmangin, në vend të asaj që e shohin më të përshtatshme.
Burimi: Center for European Policy Analysis
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Aneksimet, një shtet i copëtuar apo sundimtarë kukull?
