Një autor anglez shumë i dashur edhe nga të rinjtë, imagjinon një aventurë Krishtlindjesh në pyjet finlandeze, perfekte për lexuesit e të gjitha moshave. Në të cilën një njeri gjen shpresë falë një magjie të çuditshme
Kisha ecur gjithë ditën në pyllin e dendur finlandez. Laura nuk kishte qenë kurrë në Finlandë, pasi pyjet nuk i interesonin. Ndoshta kjo shpjegonte gjithçka. Nuk kishte asgjë në Finlandë që të më bënte të mendoja për të. Por mbi të gjitha doja të largohesha për Krishtlindje; ishte një strategji shmangieje. Vitin e kaluar e kisha gjetur veten të bllokuar. I bllokuar nga Krishtlindjet, i rënduar me peshën e zisë, i paaftë për të dalë nga shtëpia. Gjithë ato dritare, ato pemë Krishtlindjeje dhe gjithë ato familje të lumtura.
Nuk po funksiononte. Edhe këtu, në natyrën e egër të Finlandës, nuk mund t’i shpëtoja mungesës së shpresës. Kuptova se njeriu mund të jetë i aftë për të mbajtur larg të ftohtin, por jo dhimbjen.
Dhe pastaj e pashë.
Plaku u ul në tokë, me shpinën pas një peme.
Pema ishte si mijëra të tjera që kisha parë tashmë. Ishte një pishë, jo bredh. Burri i mbante sytë mbyllur dhe kishte veshur një pardesy ngjyrë kafe. Duhet të ketë qenë tek të shtatëdhjetat, ndoshta edhe më shumë. Fytyra e tij, sipër mjekrës, ishte e skuqur, me shenja. Për një moment mendova se kishte vdekur. Kish mbetur i palëvizur. Por më pas, vura re lëvizjen e lehtë të barkut të tij të rrumbullakosur. Ishte si një diell që lindte, perëndonte dhe lindte përsëri.
“Ah,” tha me një buzëqeshje të butë, sikur të ishte mikpritës në një festë ku nuk e dija se isha ftuar. “Ja tek qenke. Pothuaj në kohë.” Anglishtja e tij ishte e përsosur, madje edhe përtej standardeve skandinave. “Pothuaj në kohë?”, përsërita unë, i hutuar.
Ai qeshi me të madhe. Pastaj ai u ngrit në këmbë, duke u mbështetur me njërën dorë në tokë.
“A jeni mirë, zotëri?”, e pyeta.
“Rrallëherë,” tha ai. “Por unë nuk ndalem së shpresuari. Dhe gjithmonë duhet të shpresosh, apo jo? Në çdo moshë”.
Nuk kisha përgjigje. Si mund të shpresosh, kur të ka ikur gjëja më e mirë në gjithë jetën tënte?
Një zog u ul pranë çizmes së majtë të plakut. Hodhi sytë përreth, duke lëvizur me tundje, si të gjithë zogjtë.
Plaku zgjati dorën dhe mbylli sytë.
“Unë shpresoj që ky zog të ndalet në gishtin tim,” tha ai.
Ishte i çmendur, mendova. Natyrisht. U përpoqa të gjeja një justifikim për t’u larguar. Problemi me pyjet është se të gjitha ligjet që rregullojnë arratisjen në jetën moderne (ke një takim dhe nuk mund të vonohesh, ke rezervuar një restorantet, do të të mbyllet dyqani) nuk vlejnë.
Por në atë moment, ndërsa belbëzova fjalën e parë të një fraze të improvizuar, zogu i vogël fluturoi dhe u ndal mbi gishtin tregues të burrit. Ai e pa krijesën me aq ëmbëlsi dhe habi, sa nuk i ngjante aspak një plaku.
Mund të ishte fare mirë edhe 7 vjeç.
Sikur të më kish lexuar mendjen ai tha, “A të kujtohet kur ishe nëntë vjeç, Sam?”
Sam.
Nga e dinte emrin tim?
“E mban mend shtëpinë e zogjve që kishin prindërit e tu? A të kujtohet që shihje zogjtë që mbërrinin dhe nuk gjenin ushqim? A të kujtohet mëngjesi i Krishtlindjes kur dilje për të ushqyer zogjtë para se të hapnit dhuratat? Ti vishje pantoflat e babait dhe dilje në oborrin e mbuluar nga ngrica”.
Ndjeva një shtrëngim në gjoks. “Kush dreqin je ti?”
Ai pa zogun. “Tani shko. Thuaj që jam gati”.
“Shiko, më mirë të shkoj… duhet të kthehem. Në hotelin tim. Nëse errësohet, rrezikoj të mos e shoh rrugën”.
Ai tundi kokën mençurisht. “Nëse errësohet, rrezikon të mos e shohësh rrugën. Kurrë nuk kam dëgjuar gjë më të vërtetë. Por rruga është ende aty”.
“Më falni, nuk jam shumë i mirë në gjëegjëza.”
“Më ke parë një herë, apo jo?”
Tashmë isha larguar prej tij dhe falë Zotit, sepse tashmë fytyra ime ishte ngrirë nga tronditja e vetëdijes së papritur. Ose të paktën, vetëdijësimit se ndoshta po çmendesha.
“Nuk kam parë asgjë. Kam pasur një imagjinatë të madhe kur isha fëmijë. Besoja çdo gjë. Edhe drerët fluturues. Në fakt, ishte një yll që po binte”.
“Fëmija është ende aty, ta dish. Vetëm duhet të gjejë përsëri një shpresë. Pak besim”.
Mbylla sytë nga trishtimi. U përpoqa të kontrolloja zërin tim. “Eshte e pamundur”.
Ai shikoi qiellin. “Pamundësia është vetëm një mundësi që nuk e kupton ende”.
Ndoqa vështrimin e tij dhe e pashë edhe unë. Atë që kishte parë si fëmijë. Dhe në atë moment ndjeva një ngrohtësi që nuk e kisha ndjerë për një kohë të gjatë. Një ngrohtësi që nuk kishte lidhje me shtatë shtresat e rrobave që kisha veshur.
