Unë, veten time, më s’ do ta mashtroj,
tash, zemra e mjegulluar s’ do t’ ja dijë.
Më thonë: je sharlatan! – rrugës nga shkoj!
Më thonë: je grindavec, si një fëmijë!
Por, kriminel nuk jam, cub a shpellar,
fatkeqë, nëpër biruca, nuk kam torturuar.
Plëngprishës po, rrugaç dhe pijetar,
që mbart buzën në gaz, për ta dhuruar.
Në Moskë, një argëtues, plot humor,
në Tverskoje kushdo mua më njeh,
dhe çdo qen rruge në sokakun qorr,
më ndjen nga çapi i lehtë dhe ëmbël leh.
Çdo kalë i mjerë që rend para pajtonit,
sa më shikon, gjithë qejf më përshëndet,
se unë nuk rroj pa kafshë, e pas zakonit,
për to thur vargje që shërojnë vërtet.
Nëse mbaj republikë, nuk është për femrat,
ndjenja idiote s’ mbart dhe jam i qartë,
ndihem komod ama, pa ja u dredhur zemrat,
kur ushqej pelën me tërshërë të artë.
Në racën njerëzore nuk kam miq, – punë geni,
një mbretërie tjetër i përkas, me të jetoj,
kravatën e mëndafshtë në një qafë qeni,
pasi e lidh, me të rri dhe festoj.
Kështu, tani e tutje nuk do vuaj
furtuna brenda shpirtit s’ ka më re.
Më quan: sharlatan! – shiko dhe shkruaj!
Më quan: grindavec! – ama, ç’ na the!
