De-dollarizimi i industrisë globale të naftës është në një fazë të zvarritjes së misionit të pabesë. Gjëra të tilla nuk ndodhin shpejt, por me vendosmëri dhe gradualisht, duke mos u përshtatur saktësisht në lojën e sotme të titullit mediatik që merr parasysh vetëm zhvillimet e menjëhershme. Por kjo po ndodh dhe batica nuk do të kthehet në bazë të zhvillimeve gjeopolitike aktuale dhe afatmesme. Zoltan Pozsar i Credit Suisse kohët e fundit paralajmëroi klientët, në thelb, se de-dollarizimi i industrisë globale të naftës është në lëvizje të plotë – edhe nëse nuk mund ta shohim finalen e lojës nga këtu.
Dhe gjithçka ka të bëjë me Kinën, natyrisht. Pozsar bën llogaritë e OPEC-ut për ne.
Rreth 40% e rezervave të provuara të naftës që i përkasin anëtarëve të OPEC+ janë në pronësi të Rusisë, Iranit dhe Venezuelës – të gjitha prej të cilave po i shesin Kinës me zbritje të mëdha, dhe të gjithë janë në bordin e planit të petro-juanit të Pekinit.
Vendet e Këshillit të Bashkëpunimit të Gjirit (GCC) – më së shumti Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe – përbëjnë një tjetër 40% të rezervave të provuara të naftës, dhe ato janë gjithnjë e më komode drejt Kinës.
Pjesa e mbetur prej 20% është gjithashtu e aksesueshme për Kinën, dhe Kina është tashmë importuesi më i madh i naftës së papërpunuar në botë.
E gjithë kjo do të thotë se de-dollarizimi po marshon me ritme të qëndrueshme. Për sa i përket tregtisë globale, juani përbën rreth 2.7% të vendbanimeve, ndërsa dollari 41%. Këto janë numrat që nxisin trendin e ri të kënaqësisë së menjëhershme për të sugjeruar se ky nuk është një kërcënim i menjëhershëm për dollarin. Ata e kanë gabim. Kërcënimet më të mëdha kërkojnë një kohë të konsiderueshme për t’u zhvilluar. Nga këtu e tutje, ritmi do të rritet.
Kina dhe GCC
Siç raportoi Oilprice.com më herët në dhjetor, presidenti kinez Xi Jinping është zotuar të shtojë përpjekjet për të promovuar përdorimin e juanit në marrëveshjet energjetike, duke sugjeruar në një samit në kryeqytetin saudit që vendet e GCC duhet të përdorin plotësisht naftën e Shangait. dhe Bursa e Gazit Natyror për të kryer marrëveshjet e saj tregtare në juan.
Viti nga i cili sapo dolëm duhet të konsiderohet viti në të cilin petro-juani me të vërtetë fitoi, pasi Kina hap rrugën e blerjeve gjithnjë e më të mëdha të naftës dhe gazit nga vende që janë miqësore me petro-juanin. Lufta e Rusisë ndaj Ukrainës dhe përgjigja e sanksioneve perëndimore ka vepruar vetëm si një katalizator i mëtejshëm.
Në një shënim për klientët e mbajtur nga Irish Times, Pozsar paralajmëron: “Kina dëshiron të rishkruajë rregullat e tregut global të energjisë” dhe do ta bëjë këtë duke hequr së pari dollarin nga orbita e vendeve Bric (Brazil, Rusi, India, Kina) që janë prekur nga “armatizimi” i rezervave valutore të dollarit që synon të ndëshkojë Rusinë dhe të pengojë Putinin të mbushë arkat e tij të kohës së luftës.
Ajo që ka ndodhur këtu është një dritare e mundësive të mëdha për Pekinin, i cili tani u ka thënë vendeve të Gjirit se ata janë blerës absolutisht të garantuar për naftë dhe gaz, për pagesa në juanë, me Xi që premton të “importojë naftë bruto [dhe gaz natyror] në një në mënyrë konsistente dhe në sasi të mëdha nga GCC”.
Udhëtimi i Xi në Arabinë Saudite në fillim të dhjetorit ishte pikërisht në lidhje me juanin. Ky ishte momenti përcaktues për petro-juanin. Ishte një ftesë dhe u prit mirë. Kina dhe Arabia Saudite nënshkruan mbi 30 miliardë dollarë marrëveshje tregtare gjatë vizitës. Kjo është 30 miliardë dollarë në levë që vetëm do të ndihmojë në promovimin e mëtejshëm të planit petro-juan.
Më shumë se 25% e importeve të papërpunuara të Kinës vijnë nga Arabia Saudite dhe duket e pashmangshme që GCC të miratojë gradualisht petro-juanin, edhe nëse do të ketë shumë pengesa gjatë rrugës për shkak të ekspozimit të tyre ndaj financimit perëndimor.
Ajo që mendjet perëndimore po përdorin – fjalë për fjalë – është fakti se vetëm Kina ka 1 miliardë dollarë në obligacionet e thesarit të SHBA. Dhe sa i përket sauditëve, ata janë vërtet të lidhur me sistemin financiar perëndimor dhe me petrodollarin. Shkëputja e rialit nga dollari, megjithëse është diskutuar shumë në heshtje (vetëm nga një këndvështrim thjesht kërkimor), do të ishte një tronditje mjaft dramatike për Mbretërinë – një që Princi i Kurorës nuk ka të ngjarë të jetë i gatshëm të rrezikojë për një kohe e gjate. Por ai do të diskutojë në mënyrë aktive marrëveshjet e naftës me Kinën në juan.
Synimi kinez është shumë më i durueshëm sesa mund ta kuptojë çdo mendje perëndimore. Bëhet fjalë për largimin e ngadalshëm të fronit të dollarit në tregjet e naftës dhe të mallrave dhe si monedhë rezervë e zgjedhur. Kjo është ajo që ka të bëjë me Brics dhe Organizata e Bashkëpunimit të Shangait (SCO).
Dhe me çdo shqetësim gjeopolitik në nivelin Rusi-Ukrainë, dhe me çdo shtrëngim të vidhave të sanksioneve nga Perëndimi, Pekini shkon pak më tej me qëllimet e tij petro-juan.
Nuk do të ketë asnjë njoftim. Nuk do të ketë zhurmë të madhe. Do të ndodhë gradualisht. Do të ndodhë shumë ngadalë. Dhe Perëndimi do të luftojë për të gjetur bazën e tij kur një rend i ri global energjetik të shfaqet në të ardhmen afatgjatë.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga “OilPrice.com“
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Hakmarrja’ e Kinës kundër sanksioneve të SHBA
Rusia po ‘heq qafe’ zotërimet e borxhit të saj në SHBA
