Duke autorizuar dërgimin e tankeve luftarake të nivelit të lartë në Ukrainë, kancelari gjerman Olaf Scholz la mënjanë hezitimin e tij të dukshëm – së bashku me opozitën brenda partisë së tij dhe mes shumë gjermanëve – dhe iu bashkua aleatëve të tjerë të NATO-s, për të sfiduar frontalisht luftën e përgjakshme të Vladimir Putinit.
Vendimi i tij, i marrë nën presionin e aleatëve të NATO-s, ishte një riafirmim i zgjuar dhe i guximshëm i vendosmërisë së Perëndimit për të parandaluar një fitore ruse dhe për të mbrojtur një parim bazë të rendit ndërkombëtar: palejueshmërinë e luftërave të agresionit.
Sfida e aleancës është të ruajë atë që ka qenë solidariteti i saj i jashtëzakonshëm në përballjen me Moskën – pavarësisht rreziqeve të përshkallëzimit të luftës, tensioneve ideologjike midis qeverive të Evropës Lindore dhe Perëndimore dhe opozitës politike të brendshme në disa vende të NATO-s.
Tani për tani, Rusia është e pabesë.
Në Organizatën për Siguri dhe Bashkëpunim në Evropë, në Vjenë – 57 shtetet pjesëmarrëse të së cilës e bëjnë atë entitetin më të madh rajonal të sigurisë në botë – përfaqësuesit rusë që përdorin forume zyrtare për të hapur propagandën e Moskës përgjithësisht përballen me heshtje dhe fytyra të ngrysura, madje edhe nga përfaqësuesit të aleatëve të tyre nga ish-republikat sovjetike në Azinë Qendrore.
Vetëm Bjellorusia, një shtet kukull rus, tenton të marrë miratim.
Pavarësisht pengimit rus, organizata është përpjekur të vazhdojë misionin e saj, duke përfshirë shfaqjen e krimeve të luftës ruse në Ukrainë. Diplomatët perëndimorë thonë se Rusia ka të ngjarë të përjashtohet nga OSBE-ja nëse do të kishte një mekanizëm për ta bërë këtë, gjë që nuk ekziston.
Mbështetja për Ukrainën, si dhe sanksionet e ashpra kundër Rusisë, përmirësojnë shanset që Kievi të jetë në një pozicion të fortë negociator kur lufta të arrijë në fundin e saj.
Kjo është arsyeja pse solidariteti i Perëndimit është kaq kritik: për të përforcuar mesazhin se Putin nuk mund të përfitojë nga ëndrra e tij e etheve perandorake.
Megjithatë, do të ishte gabim të merret si i mirëqenë uniteti relativ i NATO-s, ose të injorohen ‘çarjet’ që mund të duken të vogla tani për tani.
Financial Times argumenton se vendimi i kancelarit Olaf Scholz për të dërguar tanke Leopard 2 në Ukrainë është një përparim për Kievin dhe sinjalizon një evolucion në të menduarit gjerman.
Ndërkohë, El País në Spanjë thotë se dërgimi i tankeve perëndimore në Ukrainë mund të jetë një ndryshim i lojës në luftë.
Përpara se gjermanët të hiqnin dorë dhe të binin dakord të lëshonin tanket Leopard 2, Le Monde e Francës argumentoi se kishte shenja shqetësuese të një përçarjeje në aleancën franko-gjermane, shtylla kryesore e solidaritetit evropian pas Luftës së Dytë Botërore.
Solidariteti i aleatëve i detyrohet shumë zemërimit popullor të shkaktuar nga një luftë ilegale dhe mizoritë ruse në terren.
Ishte fat që dimri ka qenë jashtëzakonisht i butë në Evropë deri më tani,për të pakësuar frikën, nga armatimi i Rusisë për furnizimet me energji dhe për rezervat e varfëruara të gazit natyror për ngrohje.
Më e rëndësishmja, vendet e mëdha evropiane po i japin fund varësisë prej dekadash nga nafta dhe gazi rus, një tjetër goditje strategjike që Putin nuk duket se e ka pritur mirë.
Ndërsa Shtetet e Bashkuara kanë dërguar armë dhe ndihmë ekonomike në Ukrainë, Evropa gjithashtu ka avancuar në të dyja fushat, si dhe duke marrë një valë refugjatësh ukrainas, shumica prej tyre gra dhe fëmijë.
Disa milionë, të dëbuar nga shtëpitë e tyre, janë vendosur në Poloni, Gjermani, Republikën Çeke dhe shtete të tjera– një sfidë për rrjetet e sigurisë sociale të atyre vendeve dhe, veçanërisht, shkollat e tyre.
Megjithatë, konfliktet për dërgimin e tankeve gjermane është një shenjë paralajmëruese për tensione të tjera që mund të sfidojnë unitetin e aleancës.
Sulmet sistematike me raketa të Rusisë ndaj infrastrukturës kritike të Ukrainës po shtojnë faturën që Perëndimi do të duhet të paguajë për energjinë elektrike, ngrohjen dhe ujin e ukrainasve.
Kievi do të vazhdojë të kërkojë më shumë municion dhe pajisje ushtarake për të shmangur sulmet ruse dhe për të rimarrë territorin e tij.
Ndërkohë që NATO vetëm tani ka filluar të rrisë shpenzimet ushtarake, Putin ka nisur një ‘kryqëzatë’ që ai e konsideron si ekzistenciale për Rusinë – dhe për mbijetesën e tij politike.
Do të ketë teste në të dy anët e Atlantikut. Presidenti Biden do të duhet të vazhdojë angazhimin e Amerikës për të mposhtur agresionin rus. Ai do të bënte mirë ta jepte atë mesazh para një audience ndërkombëtare – veçanërisht në Jugun Global.
Lidershipi do të jetë gjithashtu kyç në Capitol Hill.
Vitin e kaluar, demokratët liberalë i kërkuan Biden të shtyjë Ukrainën drejt negociatave që ka të ngjarë të nënkuptojë heqjen dorë nga territori i saj sovran.
Anëtarët e Kongresit mund të kenë parasysh se mesazhet e përziera nga Uashingtoni vetëm do të nxisin simpatizantët e Rusisë në Evropë, të cilët do ta shfrytëzojnë atë për të pakësuar mbështetjen për Ukrainën.
Në Evropë, liderët do të duhet të menaxhojnë tensionet ideologjike.
Ato janë tashmë të dukshme në ndarjen midis pikëpamjeve të zyrtarëve gjermanë dhe francezë nga njëra anë, të cilët janë kapur pas shpresave për negociata për t’i dhënë fund luftës, dhe qasjen më të ashpër në Poloni dhe shtetet baltike, të cilat vuajtën gjatë dekadave të sundimit sovjetik dominojnë dhe synojnë të mposhtin Rusinë.
Të dy duhet të kenë parasysh se Ukraina nuk është një komb i huaj. Është pjesë e Evropës dhe ukrainasit po sakrifikojnë dhe po vdesin për të mbrojtur një pjesë të kontinentit.
“Duke ndihmuar Ukrainën,” tha ambasadori Yevhenii Tsymbaliuk, përfaqësuesi i vendit në OSBE, “Evropa ndihmon veten”.
Udhëheqësit në kontinent, si në Shtetet e Bashkuara, duhet të kuptojnë se Ukraina është viktimizuar sepse nuk dëshiron asgjë më shumë se të jetë plotësisht perëndimore – e lirë të thotë, të mendojë, të votojë dhe të bashkohet me aleancat sipas dëshirës.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
