Mbështetja e Mbretërisë së Bashkuar për Ukrainën është një qëndrim fisnik që maskon një boshllëk strategjik.
Në një auditim të kohës së Boris Johnson si kryeministër, një vendim i mirë – ndoshta i vetmi – ishte mbështetja e palëkundur për Ukrainën kur ajo u pushtua nga Rusia.
Rëndësia e kësaj aleance dhe mirënjohja ukrainase për të, u shpreh fuqishëm në një fjalim në parlament të mërkurën nga Presidenti Volodymyr Zelenskiy, në atë që është vetëm sulmi i tij i dytë jashtë vendit që nga fillimi i luftës.
Ushtria ruse deri më tani nuk ia ka përmbushur pritshmëritë e Vladimir Putin, por ai e kompenson mungesën e aftësive ushtarake me vëllimin e artilerisë dhe trupave të rekrutuar për t’i hedhur në vijën e frontit. Është një metodë e përgjakshme dhe çnjerëzore, por me sa duket e qëndrueshme për një diktator që kujdeset aq pak për jetën e qytetarëve të tij, sa për ukrainasit.
Kjo është arsyeja pse mbështetja perëndimore për Zelenskiy duhet të qëndrojë e palëkundur.
Rishi Sunak me të drejtë nuk është lëkundur nga kursi i vendosur nga Johnson. Është firma e tij e politikës së jashtme, falë rëndësisë së Ukrainës si sfida e vetme më e madhe e sigurisë me të cilën përballet Evropa.
Të kesh një qëndrim të spikatur për luftën krijon një iluzion të drejtimit dhe qëllimit në botë kur, në realitet, Britania është e humbur.
Kjo është pjesa më diskredituese e amanetit strategjik të Johnson për pasardhësit e tij – një Brexit i krijuar për të minimizuar angazhimin praktik me partnerët kontinental.
Disa barriera ndaj diplomacisë ishin të pashmangshme nga fakti i thjeshtë i largimit nga BE: samitet e Brukselit janë ato ku liderët e demokracive të kontinentit zakonisht i interesojnë.
Versioni i Brexit që z. Johnson miratoi lindi nga një bindje ideologjike se Evropa është një zvarritje e performancës ekonomike britanike, se shkëputja nga tregjet e saj nuk ka kosto dhe se partnerë më fitimprurës janë duke pritur diku tjetër në mbarë globin.
Ky ishte një mashtrim. Ajo ngjalli frikën e ndonjë ndërlikimi ligjor përtej marrëveshjes relativisht joambicoze të tregtisë dhe bashkëpunimit që Johnson negocioi. Brexit shkaktoi mosbesim dhe rivalitet aty ku më parë kishte pasur partneritet automatik.
Pika e ulët ishte sigurisht gara e lidershipit konservator të vitit 2022, kur Liz Truss nuk ishte në gjendje të thoshte nëse presidenti francez, Emmanuel Macron, ishte një “mik apo armik” i Britanisë.
Marrëdhënia e një kryeministri me Evropën – udhëheqësit dhe institucionet e saj – në mënyrë të pashmangshme ka nevojë për më shumë pjekuri dhe kujdes. A e kupton Sunak këtë? Ai ka kultivuar marrëdhënie më të mira me Macron; ka një samit anglo-francez në fillim të marsit, megjithëse axhenda e kryeministrit kufizohet nga nevoja për të shfaqur përparim të shpejtë në ndërprerjen e migracionit të paligjshëm.
Ndërkohë, nuk ka asnjë përpjekje të dukshme për të ndërtuar një raport me kancelarin gjerman, Olaf Scholz.
Dikur, politika evropiane e Britanisë u formësua nga anëtarësimi në BE. Tani është pa formë. Agresioni rus kundër Ukrainës ka përqendruar mendjet në të gjithë demokracitë e kontinentit në nevojën për solidaritet dhe aleancë strategjike.
NATO është pjesë e kësaj, siç është edhe BE-ja. Britania mbetet një element kyç në njërën prej atyre aleancave, ndërkohë që thellë mohon funksionin e tjetrës.
Ky nuk është një koncept i qëndrueshëm i politikës së jashtme.
Angazhimi ushtarak i Sunak ndaj Ukrainës është pozicioni i duhur, por ai nuk mund të ekstrapolohet në asgjë më shumë se një aleancë taktike, ndërkohë që shumë pyetje të tjera për vendin e Britanisë në botë janë pa përgjigje.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
