“Tankeschön”, lexon një meme që bën xhiron e internetit këto ditë. Ajo tregon një panzer gjerman me një flamur ukrainas.
Një vit pas luftës, Gjermania ka vendosur papritmas të dorëzojë 14 tanke Leopard 2.
Vendimi sinjalizon një ‘përmbysje’ të një parimi të kahershëm dhe të mbështetur në mënyrë obsesive të politikës së jashtme gjermane: pa fyerje për Ukrainën; ne gjermanët nuk mund të përballojmë të ngacmojmë rusët.
Fillimisht, Gjermania dërgoi vetëm helmeta dhe forca të blinduara për ukrainasit që luftonin me pushtuesit rusë.
Teksa presioni nga aleatët e Gjermanisë dhe ukrainasit u rrit, armët po dërgoheshin pak nga pak: artileri, raketa antitank, transportues të blinduar të personelit, panzera dhe raketa me rreze të shkurtër veprimi.
Por tanket e betejës ishin rreptësisht të ndaluar. Të konsideruara si armë fyese, këto gjoja do ta ekspozonin Gjermaninë ndaj zemërimit të presidentit rus Vladimir Putin.
Pra, ishte “nein” për një vit të tërë. Tani, tanket e prodhimit gjerman do të futen në Ukrainë.
Çfarë fshihet pas kësaj? A e ka kuptuar më në fund qeveria e kancelarit Olaf Scholz se ka më shumë gjëra në rrezik sesa detyrimi moral ndaj viktimave të luftës së Rusisë?
Ka edhe një interes themelor strategjik. Nëse Putini fiton këtë luftë, ai do të anulojë një rend evropian 77-vjeçar të bazuar traktate për frenimin, parandalimin e luftës. Ai do të nxitet të shkojë për më shumë dhe të frikësojë pjesën tjetër të Evropës.
Një logjikë e tillë bindëse, gjithsesi nuk e zgjidh enigmën e vendosmërisë së re të Gjermanisë.
As nuk po vepron si vendi më i pasur dhe më i populluar në Evropë. Pazari transatlantik dhe parimi “ndiq liderin e vërtetë”, Shtetet e Bashkuara, është një shpjegim më i mirë.
Për muaj të tërë, Scholz ishte ‘strkur’ pas refuzimit të presidentit amerikan Joe Biden për të dërguar tankun amerikan M1A1 Abrams. Mantra e kancelares ishte “kein Alleingang” – nuk mund të veprojmë vetëm. Pra, në prapaskenë, nësen Amerika s’do ta bënte, Gjermania nuk do të provokonte carin e sotëm të Rusisë.
Në fund, Biden u dorëzua, edhe pse tanku Abrams mund të mos jetë ideal për luftime në Evropën Lindore.
Thuhet se është shumë i rëndë për terrenin e butë ukrainas dhe kërkon furnizim kompleks, për shembull, funksionon me karburant avioni, jo me naftë dhe personel mirëmbajtjeje shumë të trajnuar.
Por këto janë teknika të përshtatshme, sipas kritikëve të marrëveshjes. Ajo që me të vërtetë kishte rëndësi ishte simbolika. Angazhimi i SHBA-së e siguron Gjermaninë, e cila, që nga fillimi i Ostpolitikës të kancelarit të atëhershëm Willy Brandt në vitet 1970, ishte përpjekur të pozicionohej në anën e Kremlinit.
Kjo është arsyeja pse qeveritë gjermane vazhduan të mos hiqnin dorë pas Nord Stream 2, tubacioni që do të sillte gazin rus direkt në Gjermani, duke anashkaluar Ukrainën dhe Poloninë. (Deri në luftë, Rusia përbënte 55 për qind të importeve të gazit të Gjermanisë.)
Me ardhjen e tankeve amerikane, Gjermania mund të ngrejë rrezikun e hakmarrjes ruse.
Por ankthi për këtë rrezik nuk duhet të jetë i tepruar. Zëdhënësi i Kremlinit Dmitry Peskov hodhi poshtë vendimin e SHBA. Tanket amerikane dhe gjermane ishin “qartësisht të mbivlerësuara” dhe “do të digjeshin si gjithë të tjerët”.
Pra, gambiti i Scholz-it funksionoi: ju bëni për mua, dhe unë do të bëj për Kievin.
Atij i pëlqen të citojë nga muzika e famshme Carousel i vitit 1945: “Nuk do të ecësh kurrë vetëm”. Kjo është pika e vërtetë e strategjisë jo aq madhështore të Gjermanisë.
Të rrethuar nga të tjerët, veçanërisht nga Amerika e fuqishme, qengjat nuk duhet të kenë frikë nga ujqërit. Ju kurrë nuk duhet të kullosni vetëm.
Ata që mendojnë se Gjermania më në fund do të heqë dorë nga instinktet e tufës, do të duhet të presin. Kombi që shkoi në portat e Moskës në Luftën e Dytë Botërore është bërë agresiv si një mace që përkëdhelet.
Pse të hedhim poshtë “kulturën e rezervimit” të shumëpërfolur të Gjermanisë tani?
Përgjigja është e thjeshtë: realiteti ndryshoi brutalisht kur Putin u përpoq të pushtonte Kievin shkurtin e kaluar dhe aktualisht ai po përgatit përforcime masive për një ofensivë pranverore. Agresioni i Rusisë ka ndryshuar gjithashtu opinionin publik gjerman. Shumica favorizojnë transferimet e armëve në Ukrainë. Po kështu edhe të Gjelbrit, partnerët e koalicionit të Scholz. Për të parafrazuar Samuel Johnson: Asgjë nuk e përqendron mendjen më mirë se një kërcënim ekzistencial.
Pra, jepini Çezarit, atë që i takon Çezarit. Gjermania ka braktisur Nord Stream 2. Ajo i është bashkuar sanksioneve gjithnjë e më të ashpra kundër Rusisë. Ajo renditet shumë përpara Francës në listën e vendeve që furnizojnë Ukrainën me para dhe armë. Ajo ka premtuar një shtesë prej 100 miliardë eurosh (109 miliardë dollarë) për Bundeswehr-in, një ushtri që për tre dekada vazhdimisht ka shkurtuar fuqinë punëtore dhe ka reduktuar pajisjet. Që kur ushtari i fundit rus u largua nga Evropa Lindore në 1994, forcat e tankeve të Gjermanisë janë reduktuar nga 3000 në pak më shumë se 300.
Megjithatë, përvoja e lumtur e Gjermanisë si një “fuqi e paqes” (Friedensmacht) do ta dekurajojë vendin të heqë dorë nga strategjia. Ishte shumë komode të vraponte me një tufë të udhëhequr dhe të mbrojtur nga SHBA.
Në dramën e tankeve, SHBA-të duhej të lëviznin së pari në mënyrë që Gjermania të mund ta ndiqte.
Pak rëndësi ka që Bashkimi Evropian dhe Mbretëria e Bashkuar të jenë ekonomia e dytë më e madhe në botë dhe të kenë një popullsi tre herë më të madhe se ajo e Rusisë. Roli i Amerikës mbetet më vendimtar se kurrë.
Kur Presidenti Barack Obama foli keq për “kalorësit” e Evropës dhe Donald Trump e quajti NATO-n “të vjetëruar”, Putini duhet të ketë marrë shënime dhe më pas t’i ketë bërë gabim llogaritë.
Se sa do të zgjasë ky unitet aleat nëse lufta mbetet e pavendosur është një histori tjetër.
Ne dimë vetëm se si fillojnë luftërat, jo si përfundojnë ato.
Tani për tani, le t’i heqim kapelet Biden dhe Scholz.
Të dy nuk donin të dërgonin tanke, por ata arritën marrëveshjen e duhur. Uroj që forca të blinduara të reja të mbërrijnë në kohë, përpara se Putini të nisë ofensivën e tij pranverore.
Josef Joffe, një anëtar i këshillit redaktues të Die Zeit, është bashkëpunëtor në Institutin Hoover dhe jep mësim politikën ndërkombëtare në Shkollën Johns Hopkins të Studimeve të Avancuara Ndërkombëtare.
Burimi: Project Syndicate
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
