Edhe pse administrata e Biden ka siguruar dhjetëra miliarda dollarë në ndihmë të SHBA-së për të furnizuar ushtrinë e Ukrainës me armët që i nevojiten për të luftuar forcat më të mëdha e më të forta ruse, përgjigjes së SHBA-së i mungon mendimi afatgjatë në një luftë që nuk do të përfundojë së shpejti.
Një shembull kryesor është rezistenca e Uashingtonit për të përgatitur forcën ajrore të Ukrainës për të fluturuar me avionë luftarakë të avancuar amerikanë, një komponent i strategjisë së mbrojtjes që me siguri do t’i duhet.
Furnizimi i Kievit me F-16 të prodhuar nga SHBA, avionë luftarakë të nivelit të lartë të përdorur për dekada nga pilotët ushtarakë në këtë vend, si dhe nga një numër vendesh të NATO-s, do të kërkonte kohë – më shumë se një vit duke pasur parasysh trajnimin intensiv që nevojitet jo vetëm për aviatorët por edhe për mekanikët dhe personelin tjetër logjistik.
Është koha për të filluar. Por Biden ka thënë jo edhe pse zyrtarët dhe ekspertët më të lartë të mbrojtjes këtu dhe në Evropë e pranojnë domosdoshmërinë.
Disa aleatë të NATO-s janë më të qartë. Kryeministri britanik Rishi Sunak ka miratuar trajnimin e avancuar të avionëve luftarakë për pilotët ukrainas. Si Polonia ashtu edhe Holanda, arsenalet ajrore të të cilave përfshijnë F-16, kanë sinjalizuar se janë të përgatitur të bëjnë të njëjtën ose më shumë.
Presidenti francez Emmanuel Macron ka thënë se po mendon t’i sigurojë Kievit avionë luftarakë. Megjithatë, pa udhëheqjen nga Uashingtoni, asgjë e madhe nuk ka gjasa të ndodhë.
Ky ka qenë modeli që nga fillimi i pushtimit rus në shkallë të plotë të Ukrainës një vit më parë, veçanërisht me furnizimin me tanke luftarake të nivelit të lartë. Ukraina kishte nevojë për ta muaj më parë. Por ishte vetëm vendimi i Biden në janar për të furnizuar tanke M1 Abrams të prodhuara në SHBA që i dha fund zvarritjes nga kancelari gjerman Olaf Scholz, miratimi i të cilit ishte i nevojshëm përpara se ushtria e tij dhe ato të partnerëve të tjerë të NATO-s të dërgonin Leopard 2 të prodhimit gjerman në Ukrainë.
Duke folur me anëtarët e Parlamentit në Londër muajin e kaluar, ministri britanik i Mbrojtjes Ben Wallace sugjeroi se një dinamikë e ngjashme mund të jetë në punë me avionët luftarakë. “Që kur ne filluam betejën për dërgimin e tankeve në Ukrainë, njerëzit po pyesin se cila do të jetë aftësia e ardhshme”, tha ai.
“Ajo që dimë për të gjitha këto kërkesa është se përgjigja fillestare është jo, por përgjigja eventuale është po.”
Problemi është fjala “përfundimtare”. Shqetësimi për armët për Ukrainën ka të ngjarë të përkthehet në ngërç, i cili i shërben interesave të presidentit rus Vladimir Putin. Diktatori i Kremlinit beson se vendosmëria e tij për të nënshtruar Ukrainën do të zgjasë më shumë se durimi i Perëndimit për të qëndruar i palëkundur me Kievin.
Nëse ai ka të drejtë, besueshmëria, ndikimi dhe prestigji i SHBA-së dhe NATO-s do të jenë të humbasin.
Edhe nëse forcat ruse do të shkonin përsëri aty ku ishin përpara pushtimit të plotë të Putin një vit më parë – edhe nëse ato do të dëboheshin tërësisht nga Ukraina – Perëndimi do të bënte mirë ta konsideronte kërcënimin nga Moska si një tipar të peizazhit të sigurisë.
Kjo do të thotë t’i sigurohen Ukrainës mjete parandaluese për të ardhmen e parashikueshme.
Avionët luftarakë të avancuar nuk janë ilaç; ato janë një element parandalues. Nëse administrata Biden insiston, ata mund të sigurohen me mirëkuptimin se Ukraina nuk do t’i përdorë ato për të sulmuar objektivat në territorin rus – ku, në çdo rast, sistemet ruse të mbrojtjes ajrore do t’i bënin këto fluturime shumë të rrezikshme. Megjithatë, brenda hapësirës ajrore të Ukrainës, F-16 mund të ngushtojnë hendekun midis fuqisë ajrore të Moskës dhe Kievit dhe të operojnë relativisht të sigurt në koordinim me armë të tjera të furnizuara nga Perëndimi. Ato përfshijnë raketat shkatërruese të radarëve AGM-88 HARM të prodhuara në SHBA që do të kufizonin aftësinë e Rusisë për të përdorur raketa tokë-ajër për të rrëzuar avionët luftarakë.
Megjithatë, pa një deklaratë zyrtare nga Uashingtoni, F-16 nuk mund t’i jepen Ukrainës.
Të gjitha luftërat mbarojnë, por historia është e mbushur me luftëra që zvarriten, rriten dhe zbehen pa një ndërprerje të vërtetë të armiqësive.
Nëse ky është skenari me të cilin përballet Ukraina – dhe ka arsye për të besuar se është – Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj duhet të fillojnë të mendojnë përtej ofensivave pranverore ose zgjedhjeve të ardhshme.
Luftërat e gjata kërkojnë planifikim dhe vizion afatgjatë dhe fuqia ajrore efektive është thelbësore.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
