Kur Summer Love, një varkë me vela prej druri gati e shkatërruar, u përplas dhe u copëtua, ajo ishte vetëm disa qindra metra larg bregut të një vendpushimi në jug të Italisë.
Ishte aq afër sa mund të dëgjoheshin britmat për ndihmë.
Por ishte ora 4 e mëngjesit, dallgët e vrullshme i larguan ata nga toka dhe shumë prej emigrantëve – nga Afganistani, Siria dhe gjetkë – nuk mund të notonin.
Në kohën kur një anije shpëtimi e rojës bregdetare italiane mbërriti pothuajse tre orë më vonë, afërsisht gjysma e 200 pasagjerëve të varkës ishin mbytur, duke përfshirë të paktën 34 fëmijë.
Ai incident, më 26 shkurt, përfaqësoi tragjedinë e vetme më të keqe në det këtë vit mes një rritjeje dramatike të emigrantëve nga Afrika dhe Lindja e Mesme – të dëshpëruar për të arritur në tokën evropiane.
Incidenti ka hedhur dritë mbi qëndrimin e ngatërruar, çnjerëzor dhe mohues të Evropës ndaj problemit.
Pa një politikë më koherente, më të koordinuar dhe të dhembshur, rezultati do të jetë më shumë trupa që do të dergjen në breg dhe më shumë shtrëngime duarsh nga zyrtarët.
Ndërsa Summer Love u nis nga Turqia, eksodi i këtij viti – më i keqi në shtatë vjet – ka konsistuar gjithnjë e më shumë në emigrantë afrikanë në Tunizi që ikin nga mostoleranca në rritje dhe një ekonomi në rënie.
Ajo ka shkaktuar paralajmërime nga Italia, destinacioni kryesor i emigrantëve, se qindra mijëra të tjerë po planifikojnë të bëjnë udhëtimin e rrezikshëm pasi kushtet e motit dhe detit përmirësohen këtë pranverë dhe verë.
Batica e fryrë njerëzore ka marrë një numër të tmerrshëm në det – më shumë se 500 emigrantë që shkonin në Evropë kanë vdekur këtë vit, sipas Kombeve të Bashkuara, dhe më shumë se 30 mijë të tjerë kanë arritur në Itali.
Kjo shifër është katër herë më shumë se numri i mbërritjeve në periudhën ekuivalente të vitit të kaluar.
Vetëm në katër ditët që përfunduan më 10 prill, autoritetet italiane thanë se kishin organizuar operacione në Mesdhe për të shpëtuar më shumë se 3 mijë pasagjerë në bordin e varkave.
Javën e kaluar qeveria italiane shpalli një gjendje të jashtëzakonshme kombëtare gjashtëmujore për të përballuar krizën.
“Të jemi të qartë, kjo nuk e zgjidh problemin, zgjidhja e të cilit është e lidhur me një ndërhyrje të ndërgjegjshme dhe të përgjegjshme të Bashkimit Evropian”, tha ministri i Mbrojtjes Civile dhe Politikave Detare, Nello Musumeci.
Bazuar në mbërritjet e mëparshme, ne mund të supozojmë se shumica e emigrantëve shpresojnë të arrijnë në Mbretërinë e Bashkuar ose Gjermani, asnjëra prej të cilave nuk është e prirur t’i mirëpresë ata pavarësisht tregjeve të punës.
Kjo armiqësi është pjesë e moskoherencës së reagimit evropian.
Faji për atë që po bëhet me shpejtësi një emergjencë ndahet gjerësisht.
Pushtimi i Ukrainës nga Rusia, pas shkatërrimeve ekonomike të pandemisë, nxiti inflacionin për karburant, ushqim dhe mallra të tjera, të cilat përkeqësuan kushtet tashmë të këqija në Afrikën Sub-Sahariane.
Emigrantët nga ai rajon kanë marrë rrugën për në Afrikën e Veriut – së pari në Libi, e cila imponoi një goditje dhe kërcënoi anijet e shpëtimit vullnetare në det të hapur, dhe së fundmi në Tunizi.
Këtu presidenti autoritar, Kais Saied, ka nxitur një reagim racist kundër emigrantëve ndërsa numri i tyre është rritur.
Emigrantët janë përballur me sulme të përshkallëzuara dhe diskriminim pas akuzës së tij në shkurt se “hordhitë” e emigrantëve të paligjshëm kishin sjellë “dhunë, krim dhe praktika të papranueshme”.
Kjo retorikë e pabazë preku dëbimet, pushkatimet dhe sulmet fizike ndaj emigrantëve, mijëra prej të cilëve, së bashku me vetë tunizianët, kanë dalë në det në kërkim të fatit më të mirë.
Më 6 prill, Saied, duke hedhur poshtë kushtet e përshkruara nga Fondi Monetar Ndërkombëtar, thelloi ankthin e kombit të tij duke refuzuar një paketë shpëtimi prej 1.9 miliardë dollarësh.
Pjesërisht si rezultat i trazirave të vazhdueshme të Tunizisë, Italia ka parashikuar që rreth 900 mijë emigrantë mund të tentojnë të lundrojnë për në Evropë.
Kryeministrja italiane e krahut të djathtë, Giorgia Meloni, e cila si kandidate vitin e kaluar u zotua të bllokojë ardhjen e emigrantëve, ka dështuar në këtë përpjekje.
Ajo e ka shtyrë FMN-në që t’i lirojë fondet Tunizisë, pavarësisht refuzimit të Saied për të pranuar reformat e lidhura me kredinë.
Meloni me të drejtë kërkon ndihmën e Evropës për emigrantët, relativisht pak prej të cilëve duan të qëndrojnë në Itali.
Ndër propozimet e tjera ajo ka kërkuar nga BE-ja që të derdh para në vendet e Afrikës së Veriut në këmbim të ndalimit të fluksit të emigrantëve dhe goditjes së kontrabandistëve që përfitojnë nga gjendja e tyre e vështirë.
Por lutjet e saj deri më tani nuk kanë dhënë asnjë rezultat nga partnerët në BE, duke përfshirë shumë që kanë pranuar qindra mijëra refugjatë ukrainas.
Ndërkohë, Meloni e ka përkeqësuar krizën duke vendosur rregulla të rrepta për anijet e shpëtimit – për shembull, duke i detyruar ata të lundrojnë në portet e largëta në bregdetin e Italisë pasi të marrin emigrantët në vështirësi, duke kufizuar kohën që ata mund të kalojnë duke kërkuar për varka të tjera në telashe.
Ideja është që të dekurajohen kontrabandistët duke u bërë të ditur se nuk do të ketë rrjet sigurie për anijet që hasin probleme.
Efekti ka qenë që udhëtimet tashmë të rrezikshme të kenë më shumë gjasa të përfundojnë me humbje jete.
Evropa do të tregonte mençuri të zgjeronte hapjen e rrugëve legale të imigracionit nga Afrika dhe Lindja e Mesme, siç ka bërë administrata Biden me emigrantët nga Amerika Latine.
Kjo mund të sigurojë një valvul sigurie për të lehtësuar disa presione mbi vendet që emigrantët po largohen, si dhe një furnizim të fuqisë punëtore ligjore dhe me kosto të ulët për rajonet e prekura nga mungesa e punëtorëve. Në planin afatgjatë, do të duhet ndihma perëndimore, përfshirë fondet për të ndihmuar në sigurimin e stabilitetit dhe mundësive ekonomike në vendet afrikane që ofrojnë pak nga këto për qytetarët e tyre të vuajtur, duke i shtyrë ata të kërkojnë jetë më të mirë në Evropë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
