Duke marrë parasysh historinë antisemite të Frontit Kombëtar Francez (FN), tingëllon e pabesueshme të thuhet se liderja e partisë Marine Le Pen e sheh mundësinë kryesore zgjedhore në premtimin se partia e saj do të mbrojë komunitetin hebre. Politico shkruan se lëkundjet morale të së majtës së ashpër franceze, e cila refuzon të karakterizojë Hamasin si një organizatë terroriste, po i shtyn hebrenjtë francezë në dëshpërim. Pikërisht këtu hapet hapësira për Le Pen. Ndryshe nga e majta franceze, ajo mund të mbrojë një axhendë anti-islamike dhe të mbështesë hapur Izraelin. Megjithatë, shkruan Politico, Le Pen nuk i mbështet hebrenjtë francezë sepse shpreson në votat e tyre, por përkundrazi është pjesë e një plani më të madh për të normalizuar partinë dhe për të “larë” të kaluarën e saj. “Më e keqja po ndodh, ne po shohim masakër në tokën izraelite, të kryera nga një grup terrorist me kafshë të papërshkrueshme…Izraeli duhet të lejohet të zhdukë Hamasin”, tha Le Pen pas sulmeve që morën më shumë se 1400 jetë izraelite. Të njëjtën gjë thotë edhe lideri i partisë së djathtë Rassemblement National , Jordan Bardella. “Për shumë hebrenj francezë, ne jemi një mburojë kundër ideologjisë islamike,” tha ai. Në të kundërt, mesazhi i partisë së ekstremit të majtë France Unboëed ishte i paqartë, në disa raste duke e quajtur Hamasin një “lëvizje rezistence” ose duke nënkuptuar se Izraeli ishte fajtor për sulmet. Politico thekson se ky është një ndryshim i madh në narrativë. Për shumë vite, Balli Kombëtar ishte sinonim i antisemitizmit. Themeluesi i partisë, Jean-Marie Le Pen, ishte i njohur për shakatë antisemitike dhe tha se Holokausti ishte pjesë e historisë. Por vajza e tij Marine u përpoq me këmbëngulje ta ndryshonte këtë. Në vitin 2015, ajo përjashtoi babanë e saj nga partia. Dhe sipas Jean-Yves Camus, një ekspert për të djathtën ekstreme dhe radikalizimin, mbështetja e palëkundur e Izraelit është “një përpjekje e re për të normalizuar” Frontin Kombëtar. “Marine Le Pen e dinte për një kohë të gjatë se antisemitizmi i babait të saj do të thoshte se dera e pushtetit ishte e mbyllur për të”, shtoi ai.
Marshimi për Izraelin
Në ditët pas 7 tetorit, mijëra francezë u mblodhën në Paris për të mbështetur Izraelin. Politikanët atje lanë mënjanë mosmarrëveshjet e tyre dhe marshuan dorë për dore. Marine Le Pen dhe Jordan Bardella nuk u shfaqën. Por disa deputetë relativisht të panjohur të Ballit Kombëtar iu bashkuan në mënyrë diskrete marshimit. Ata testuan pulsin e kombit. Camus, i cili gjithashtu mori pjesë në marshim, pohon se megjithëse ardhja e tyre ishte një dukuri e pazakontë, askush nuk reagoi. Jo shumë kohë më parë, gjërat do të kishin luajtur ndryshe. Për shembull, kur Le Pen mori pjesë në një tubim për nder të një të mbijetuari të Holokaustit, i cili u godit me thikë për vdekje në vitin 2018, ajo u “shkund” nga turma dhe u detyrua të largohej. Kështu që tani, pas sulmit të Hamasit, këshilltarët e Ballit Kombëtar kanë konsideruar me kujdes se është koha për t’u bashkuar.
Plani i madh
Është pjesë e planit të madh të së djathtës ekstreme franceze, qëllimi përfundimtar i së cilës është të përshtatet në rrjedhën kryesore politike franceze. Që nga fitoret e tyre historike në zgjedhjet parlamentare të vitit të kaluar, deputetët e ekstremit të djathtë kanë ndjekur me përpikëri rregullat parlamentare dhe kanë votuar rregullisht për projektligjet e propozuara nga qeveria. Ndërkohë, e majta ekstreme France Unboëed, ka kundërshtuar qeverinë në çdo hap, ka kërkuar të nxisë debatin mbi reformat që ajo kundërshton dhe për shkak të refuzimit të ekstremit të majtë për të dënuar qartë ofensivën e Hamasit kundër Izraelit, Politico përfundon se hebrenjtë në Francë sot kanë frikë nga e majta më shumë se nga e djathta ekstreme. A po përpiqet vërtet Marine Le Pen të fitojë votat e hebrenjve? Për Camus, kjo duket e pamundur, duke pasur parasysh se komuniteti është relativisht i vogël. Ai përbëhet nga rreth 500,000 njerëz. “Përpjekja për të joshur hebrenjtë francezë është më “simbolike” dhe qëllimi është të paraqesë një imazh të ri të partisë në botë”, përfundoi Camus.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
