“Kadima”, përpara: në një moment të caktuar – sonte, nesër, pas një jave, nuk e dimë – do të vijë porosia.
Dhe do të jetë një luftë krejt e re.
Jo me bomba artilerie, jo me goditjet kirurgjikale të dronëve apo sulmet ajrore, por avancimin e këmbësorisë.
Përparimi i patrullave të armatosura me pushkë dhe granata dore do të duhet të gjejnë foletë e rezistencës, të identifikojnë hyrjen në tunele, eliminojnë snajperët, kërkojnë nëse është e mundur për pengjet (ose kufomat e tyre) dhe depërtojnë në qendrat komanduese të Hamasit.
Makthi i çdo ushtrie, tmerri i oficerëve, frika e ushtarëve.
Sepse në këtë pikë Hamasi do të përdorë të gjitha teknikat guerile që ka studiuar me kujdes vitet e fundit, duke u mbështetur shumë në përvojën e Hezbollah-ut libanez, për të shkaktuar humbje maksimale.
Pika e fortë e saj nuk është vetëm kontrolli i territorit, sistemi i fortifikimeve dhe tuneleve që ka hapur që në vitin 2006 në labirintet e ngushta të rrugëve midis zonave të mbipopulluara urbane të “Rripit të Dëshpërimit” në të cilat ka grumbulluar rezerva municioni, ushqim dhe ujë, por mbi të gjitha zbulohet vullneti për të vdekur i milicëve të tij.
Arsenali i terroristëve
Le ta themi sinqerisht: armët që Hamasi ka në dispozicion janë më të ulëta se ato të izraelitëve.
Dy ditë më parë, zëdhënësit ushtarakë na ftuan të vizitonim një bazë në periferi të Gazës, ku kishin grumbulluar materialet e gjetura tek komandot që pushtuan zonat afër Rripit më 7 tetor dhe kryen masakrën e civilëve.
Kishte mina të bëra vetë, eksplozivë për t’u hedhur në shtëpi, RPG të prodhimit sovjetik të viteve 1970, kallashnikovë të vjetër dhe mitralozë izraelitë të blerë në tregun e zi. Me pak fjalë: asgjë e mahnitshme.
Për rrjedhojë, elementi njerëzor mbetet themelor, veçanërisht në luftën guerile urbane.
Të gjithë ekspertët sot e krahasojnë sfidën për Gazën me betejat kundër ISIS-it në Mosul dhe Raqqa në vitet e fundit.
Mund të shtojmë ato për Sirte në 2016, ose përplasjen në Kobane mes kurdëve dhe ISIS-it në 2014.
Në mars 2022, Putin urdhëroi tërheqjen e kolonave të tij të blinduara nga rajoni i Kievit, kur kuptoi se kishte qindra mijëra qytetarë të gatshëm për rezistencë në kryeqytetin ukrainas: ata u armatosën, ndërtuan barrikada dhe kokteje molotov.
Në shkollat e strategjisë ushtarake mësohet se raporti midis pushtuesve dhe të pushtuarve duhet të jetë 7 me 1 për të shpresuar për ndonjë sukses në zonat e ndërtuara dhe në çdo rast kostoja për sa i përket vdekjeve dhe lëndimeve do të jetë gjithmonë shumë e lartë.
Sot vlerësohet se luftëtarët e Hamasit numërojnë nga 30 mijë deri në 40 mijë, si dhe 15 mijë luftëtarë të Xhihadit Islamik. Të gjithë të rinjtë që i njohin ato rrugica në pëllëmbë të dorës: aty kanë lindur e janë rritur, nuk kanë mundur të dalin kurrë për shkak të ndalimeve izraelite dhe egjiptiane.
“Xhihadistët duan të bëhen dëshmorë. Për ta është turp të mos vdesësh në betejë. Lufta kundër armiqve të tillë bëhet një makth. Kur plagosen, vendosin një granatë dore nën uniformë dhe presin që ne të afrohemi për të hedhur veten në erë”, na kanë thënë gjithmonë ushtarët në ato fusha beteje.
E njëjta gjë vlen edhe për Gazën.
Territori, peizazhi
Megjithatë, duhet shtuar se izraelitët këtu kanë një njohuri të thellë të territorit, ata e kontrolluan atë me “çizme në tokë” deri në vitin 2005 dhe më pas prania e gati 15 mijë kolonëve hebrenj i detyroi ata të kryenin vëzhgime të vazhdueshme.
Lajmi më shqetësues janë tunelet. Disa duket se janë edhe kilometra të gjata dhe shumica janë gërmuar vitet e fundit.
Sipas banorëve izraelitë të Kfar Aza, një nga kibucitë e masakruar, dy tunele mbi 3 kilometra të gjatë madje përfunduan në kopshtet e tyre. Izraelitët do t’i spërkasin me gaz, por palestinezët kanë maska me filtra.
Nëse komandantët e Hamasit vendosin më pas se është më mirë të ndalojnë luftën për të shmangur të gjithë të vrarët, njerëzit e tyre kanë përgatitur rrugë shpëtimi: ata janë civilë, ata mund të përzihen me familjet e tyre, të fshihen në kampet e refugjatëve.
Thënia e famshme e Maos për guerilët e pakapshëm si “peshku në ujë” zbatohet më shumë se kurrë në Gaza./ Corriere della Sera
