Nuk është e vërtetë se asgjë nuk ka ndryshuar në politikën amerikane: pas 7 tetorit Biden e kuptoi se sulmi ndaj Izraelit ishte një sulm ndaj ekzistencës së tij dhe qytetërimit, se mizoritë e kryera mund të kundërshtoheshin vetëm me eliminimin e kriminelit terrorist.
Tani, në OKB, SHBA-ja ka “goditur” Izraelin ndërsa është në luftë, ndërkohë që stuhia antisemite vazhdon të përhapet në mbarë botën. Nuk ka më frena, çdokush tani mund t’i kërkojë Izraelit të ruajë Rafahun në emër të ligjshmërisë ndërkombëtare, Hamasi dhe Irani janë të kënaqur me atë që ndodhi, Rusia është pas tyre, dhe ky është gjithashtu një rezultat i çuditshëm për politikën amerikane.
Para së gjithash, një rezolutë për të cilën entuziazmohet Hamasi nuk mund të jetë e mirë dhe Biden nuk duhet të kishte arritur në atë pikë cinizmi politik edhe nëse do të kishte zgjedhje.
Në vend të kësaj, Ismail Hanyeh, i maskuar si diplomat, shkoi në Teheran me kreun e Xhihadit Islamik. Ata ripërshtatin strategjinë: forcohet boshti i së keqes dhe diskutohet lëvizja e radhës.
Amerika duket se e ka humbur mendjen: në Paris, në Kajro, në Doha ishte apostulli i çlirimit të pengjeve. Po, por ato gjashtë javë përfshinin një reciprocacion, për të cilin ishte angazhuar edhe Amerika.
Dhe tani e gjithë puna e tij shembet: dokumenti parashikon një armëpushim të menjëhershëm dhe vetëm lirimin e përgjithshëm të pengjeve, të shkëputur nga armëpushimi.
Kuriozë, duke qenë se marrëveshja ishte pothuajse e arritur. E megjithatë SHBA po rrezikon gjithçka për të penguar idenë e Kamala Harris, e cila e konsideron “një ide të keqe” hyrjen në Rafah.
Rezultati: Hamasi është i lumtur me zgjedhjen e Shteteve të Bashkuara.