Gënjeshtrat e Rusisë për NATO-n janë të pafundme. Dështimi i sistemeve arsimore perëndimore, i kombinuar me pamundësinë për të kontrolluar faktet ose për të moderuar informacionin e rremë në internet, i ka mundësuar propagandës ruse të helmojë diskursin publik në Perëndim.
Gënjeshtrat më famëkeqe të Moskës janë se NATO premtoi se nuk do të zgjerohej në Europën Lindore dhe se ky zgjerim i supozuar tani kërcënon Rusinë. Këto pohime janë të gabuara për të paktën tre arsye.
Së pari, nuk kishte asnjë premtim.
Ish-presidenti sovjetik Mikhail Gorbaçov ka deklaruar vazhdimisht se tema e zgjerimit të NATO-s nuk është diskutuar kurrë para dhe pas rënies së Bashkimit Sovjetik. Edhe nëse do të ishte bërë një premtim, ajo deklaratë do të kishte të bënte vetëm me shtetin anëtar, jo aleancën në tërësi.
Në vitin 1997, Boris Yeltsin, president i Rusisë, i propozoi një marrëveshje sekrete presidentit Bill Clinton. Jo vetëm që Jelcin kërkoi në mënyrë qesharake një veton ruse mbi të cilën vendet e Europës Lindore mund të anëtarësoheshin në aleancë, por ai gjithashtu donte një garanci që ish-republikat sovjetike (Ukraina, Bjellorusia dhe shtetet baltike dhe të Azisë Qendrore) nuk do të merreshin në konsiderattë në valën e parë të zgjerimit të NATO-s.
Clinton u përgjigj, në mënyrë të përsëritur dhe pa mëdyshje, se ai ” nuk mund të marrë angazhime në emër të NATO-s “, sepse kjo do të “shkelte frymën demokratike dhe vullnetare ” të aleancës.
Së dyti, NATO nuk zgjerohet.
Aleanca nuk kërkon në mënyrë të vazhdueshme anëtarë të rinj. NATO mban një politikë të dyerve të hapura sipas nenit 10 të Traktatit të Uashingtonit. Standardet janë të larta. Anëtarësimi është një privilegj. Shtetet e ardhshme anëtare aplikojnë për t’u bashkuar me vullnetin e tyre.
Përkatësisht, në përgjigje të perceptimit të tyre për kërcënimet në mjedisin ndërkombëtar të sigurisë. Pasi të miratohen nga qeveria e vendit aplikues, aplikimet debatohen dhe miratohen nga shtetet individuale anëtare të NATO-s.
Kur Suedia dhe Finlanda hoqën dorë nga neutraliteti dhe aplikuan për t’u bashkuar me aleancën në vitin 2022, të 30 vendet anëtare të NATO-s duhej të miratonin aplikimet e tyre.
Shqetësimet e Hungarisë ishin të njejta po aq sa miratimi i Shteteve të Bashkuara. Të gjithë për një dhe një për të gjithë. Vendimet merren me konsensus.
Ndërkohë, Federata Ruse, që përfshin 11 zona kohore, po zgjeron ende kufijtë e saj dhe po rikthen të ashtuquajturën sferën e saj të ndikimit duke kryer krimin e agresionit kundër Ukrainës 24 vjet në shekullin e 21-të.
Së treti, NATO është një aleancë mbrojtëse.
Ideja se NATO po kërcënon Rusinë është për të qeshur. Republika e Irlandës ka ndarë një ishull me Mbretërinë e Bashkuar që nga themelimi i aleancës në vitin 1949. Suedia ruajti neutralitetin gjatë gjithë Luftës së Ftohtë, pavarësisht se ndante një kufi me shtetet anëtare të NATO-s, Norvegjinë dhe Danimarkën. Po kështu, Zvicra, Austria dhe Andorra janë të rrethuara plotësisht nga shtetet anëtare të NATO-s për dekada. Kufijtë e tyre mbeten të pambrojtur por të rrethuar plotësisht.
Akoma më mirë, politikat e Kremlinit nuk përputhen me perceptimin e pretenduar të kërcënimit të NATO-s.
Rusia ka reduktuar numrin e ushtarëve të vendosur përgjatë kufijve të saj me anëtarët e aleancës si Letonia dhe Finlanda që nga fillimi i pushtimit të saj të paligjshëm dhe të pajustifikuar të Ukrainës më 24 shkurt 2022.
Nëse NATO do të kërcënonte vërtet Moskën, ajo do të kishte bërë të kundërtën.
Rusia nuk është e kërcënuar nga NATO apo nga i ashtuquajturi zgjerim i saj në lindje. Nuk ka qenë kurrë. Nuk do të jetë kurrë. Kremlini është thjesht i zhgënjyer që, ndryshe nga Ukraina, anëtarësimi në NATO u ka dhënë ish-republikave sovjetike si Estonia dhe Lituania politikën më të mirë të sigurimit kundër agresionit rus.
Gënjeshtrat e Moskës nuk do ta ndryshojnë kurrë këtë.
