Në zgjedhjet e cunguara lokale, ku një pjesë e opozitës nuk konkurroi, Aleksandër Vuçiç triumfoi në 84 qytete e komuna nga 88 ku u mbajtën zgjedhjet. Të paktën kështu tha ai natën e zgjedhjeve, shkruan media kroate “Jutarnji List”. Ai nuk fitoi vetëm në Tutin, ku boshnjakët janë shumicë absolute, por dhe në qytetet e Vojvodinës me një komunitet të konsiderueshëm hungarez, Baçka Topola, Knjazhevc dhe Senta, megjithëse nuk fitoi as në Preshevë, ku shqiptarët kanë shumicë. Por kjo nuk është aq e rëndësishme dhe nuk e shqetëson as atë. Gjithsesi shumicën dërrmuese do ta kenë. Dhe ajo që është më e rëndësishmja për të, ai ka pushtet absolut në Beograd, Novi Sad dhe me shumë gjasa në Nish, megjithëse edhe opozita dhe SNS e tij shpallën fitoren atje.
Manipulimi i Vuçiçit
Opozita shpresonte se “pushtimi” i Beogradit do të ishte fillimi i fundit të Aleksandër Vuçiçit, por tani Beogradi është plotësisht nën pronësinë e tij dhe protestat disamujore të “Serbisë kundër dhunës”, ku u mblodhën dhjetëra mijëra njerëz, janë edhe një herë të ngjashme me protestat e mëparshme kundër Vuçiçit, që nuk dhanë rezultate dhe ai ia doli të krijojë përçarje edhe mes tyre. Në fund, edhe me manipulimin e tij, Vuçiç arriti ta kthejë në favor të tij masakrën e tmerrshme në shkollën fillore Ribnikar në Beograd dhe fushatën e përgjakshme në Mlladenovc, megjithëse ato ishin shtysë për protesta të mëdha civile që paralajmëruan rënien e tij përfundimtare. Kujtojmë se ai solli në mitingjet e tij familjet e viktimave të atyre masakrave të çmendura.
Përçarja e opozitës
Një fitore e tillë dërrmuese për Vuçiçin ia mundësoi në masë të madhe opozita e paaftë, e cila u shpërbë plotësisht, sepse nuk arritën të bien dakord nëse do të shkonin së bashku në zgjedhje apo jo në zgjedhje. Të gjithë interesoheshin vetëm për veten e tyre, kështu që i shfrenuari Aleksandar Shapiq do të bëhet sërish kryetar i kryeqytetit. Por tani Savo Manojloviç, kreu i lëvizjes “Kreni – promeni”, është shfaqur si një lloj lideri i ri i opozitës serbe, por vetëm sepse disa nga politikanët e mëparshëm të opozitës më të dukshme, por edhe të padëmshme për Vuçiçin nuk morën pjesë në zgjedhje, si Dragan ?ilas, Marinike Tepiç, ish-president Boris Tadiç ose Zdravko Ponoš. “Se sa larg do të shkojë ai, do ta shohim”, shkruan “Jutarnji List” Kështu, me “mosveprimin” e tyre e ndihmuan dukshëm Vuçiçin, si dhe pjesëmarrjen e ulët, e cila mesatarisht ishte 50 për qind, e ndoshta edhe pak më e ulët.
“Kim Jong-un serb”
Nuk është larg së vërtetës, por është edhe një konfirmim se Serbia është shndërruar në një autokraci të vërtetë dhe se Vuçiç po sillet si paraardhës i një dinastie të re, sipas modelit të Koresë së Veriut. Së fundi, ai është gjithmonë në shoqërinë e djalit të tij të madh Danilo Vuçiç, prania e të cilit në festën në ambientet e partisë nuk u injorua nga asnjë media e regjimit. Por le të kthehemi te opozita. Pse Vuçiç ka arritur t’i mashtrojë me vite të tëra? Jo vetëm sepse ai arriti të kontrollojë të gjitha mediat, të blejë dhe të fitojë shumë serbë të njohur, të marrë institucione dhe të krijojë një kult të çuditshëm dhe grotesk, patetik të martirëve, por në radhë të parë sepse opozita nuk ndryshon shumë nga memorandumi nacionalist i Vuçiçit-mantra e Millosheviçit.
Rreziqet
Opozita e ka “personalizuar” luftën e saj politike vetëm mbi të dhe është fiksuar në largimin e tij si “diktator”, por rrallëherë del kundër politikave të tij, të cilat janë shumë shkatërruese dhe të rrezikshme si për Serbinë, ashtu edhe për rajonin. Nuk duhet të shkosh larg, qëndrimi i tyre për Kosovën, Malin e Zi, Republikën Srpska apo Rezolutën për Srebrenicën në fakt nuk ndryshon nga ai i propaganduar nga Vuçiç. Opozita do ta përqeshë mbështjelljen e tij patetike me flamurin serb në OKB, por edhe do ta shpallë rezolutën “antiserbe” apo edhe do ta akuzojë Vuçiçin për tradhti në lidhje me Kosovën, ndërsa do të ofrojë ndonjë propozim alternativ për të tentuar zgjidhjen e problemit. Rezultatet e zgjedhjeve nuk janë befasuese. Dhe Vuçiç është edhe më i fuqishëm dhe më i rrezikshëm.
