Unë e kuptoj që Parkinsoni im konsiderohet Parkinsonizëm për të Mitur sepse unë u diagnostikova kur isha një vajzë e vogël, por tani unë jam një grua e re që jeton me të, dhe dua që njerëzit (veçanërisht gratë me Parkinson ) të dinë se nuk duhet të kenë frikë nëse duan të kenë një familje.
Përkundër vështirësive gjatë shtatzënisë sime, më pëlqen të jem një nënë, sepse djali im më jep forcën që duhet të vazhdoj të luftoj kundër sëmundjes sime.
Isha vetëm 12 vjeç, kur gjithçka filloi. Unë nuk i kushtova vëmendje këtyre gjërave derisa një pasdite isha duke bërë detyrat e matematikës dhe dora filloi të më dridhej. Unë nuk mund të shkruaja një numër të vetëm në letër. Kjo ishte hera e parë që u ndjeva e pafuqishme.
Shkova te neurologu i gjyshit tim (ai kishte shumë Parkinson). Pasi bëra shumë teste, MRI, skanimet e trurit, mjeku me diagnostikuar me Parkinson. Ishte shumë e vështirë për familjen time dhe për mua ta besoja atë. Ne bëmë shumë kërkime dhe nuk ishim në gjendje të gjenim një person tjetër të moshës sime që kishte Parkinson. Isha vetëm një vajzë e vogël.
Unë kam qenë me të vërtetë e frikësuar, sidomos kur mendova për gjyshin tim. Ai kaloi shumicën e kohës në shtrat, i paaftë për të lëvizur, për të folur ose për të ngrënë vetë. Unë u përpoqa të jetoj si një vajzë normale dhe të bëja të njëjtat gjëra si miqtë e mi me dallimin e vetëm që duhej të merrja pilula tri herë në ditë. Asnjë nga miqtë e mi nuk e dinte për sëmundjen e Parkinsonit, sepse unë mund t’i fshehja shumë mirë simptomat.
Koha kalonte dhe sëmundja u përkeqësua. Më duhej mjekim më shumë për të mbajtur veten aktive si pjesa tjetër e vajzave të moshës sime. Efektet anësore të ilaçeve u shfaqën papritmas. Unë nuk mund të kontrolloj diskinezitë e mia. Njerëzit zakonisht më thanë se isha hiperaktive, sepse lëvizja shumë. Nuk e lashë sëmundjen e Parkinsonit të ndalonte që të bëja ëndrrat e mia realitet. Shkova në kolegj dhe isha një nga të parët e klasës sime që morra një diplomë ekonomiste.
Më vonë, takohem akohem me dashurinë e jetës sime. I thashë atij për sëmundjen e Parkinsonit para se të fillonim marrëdhënien tonë. Besoja se kisha të drejtën të isha e lumtur, të martohesha, të kisha fëmijë dhe të kisha një familje. Ai më tha se gjithçka do të ishte mirë dhe se ai më pranon ashtu siç jam dhe se do të jetë pranë meje dhe do më dojë përgjithmonë. Ne u martuam dhe kemi një djalë të shëndoshë që sapo bëri një vjeç. Ata janë forca ime për luftën time të përditshme kundër Parkinsonit.
Është aq frustruese kur truri dërgon urdhrin në trupin tuaj, por nuk ai nuk i përgjigjet atyre urdhrave. Për momentin unë po marr pilula çdo tre orë. Zgjohem edhe në mes të natës për të marrë pilulat, përndryshe unë nuk do të jem në gjendje të lëvizë ose të fle. Është e vështirë për mua të eci. Unë ngrihem dhe duhet të bëj shumë përpjekje për të balancuar trupin, përndryshe unë do të bie.
Ka shumë vite që unë çdo ditë zgjohem dhe pyes veten se si do të jetë dita ime, nëse do të kem episode apo ndoshta jo.
E tashmja është është ajo që kemi, dhe duhet të bëjmë më shumë atë.
Motoja ime e cdo dite është kjo: Mëso nga dje, jeto për sot, shpreso për nesër.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
