Ndonjëherë të gjithë ndjehen të pikëlluar ose të pa motivuar ndonjëherë.
Këto ndjenja zakonisht kalojnë me pak kohë. Depresioni – i quajtur edhe “depresioni klinik” ose “çrregullimi depresiv” – është një çrregullim i humorit që shkakton simptoma shqetësuese që zgjasin për të paktën dy javë.
Këto ndikojnë në mënyrën se si ndiheni, mendoni dhe trajtoni aktivitetet e përditshme, siç janë gjumi, ngrënia apo puna.
Fëmijët e vegjël të moshës 3 vjeçare mund të diagnostikohen me depresion klinik. Megjithatë, terapia që përdoret për të trajtuar depresionin në adoleshencë dhe të rritur nuk është e përshtatshme për fëmijët e vegjël. Alternativat që janë më të përshtatshme për të punuar me fëmijët e vegjël dhe prindërit e tyre janë të nevojshme.
Një lloj terapie, i quajtur Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) ose terapia prin-fëmijë , është treguar të ndihmojë në trajtimin e çrregullimeve të sjelljes tek fëmijët e vegjël. Në trajtimin PCIT, prindërit mësohen me teknika për bashkëveprimin e suksesshëm me fëmijët e tyre.
Ata i praktikojnë këto teknika në situata të kontrolluara, ndërsa trajnohen nga një mjek i specializuar.
Për të provuar nëse PCIT mund të përshtatet për të trajtuar depresionin e fëmijërisë, një ekip i udhëhequr nga Dr Joan Luby në Shkollën e Mjekësisë të Washingtonit në St Louis regjistroi 229 fëmijë (mosha 3-6 vjeç) me depresionin e hershëm të fëmijërisë dhe prindërit e tyre.
Gjatë një periudhe 18-javëshe, ata testuan PCIT me një komponent shtesë të zhvillimit emocional (ED). Terapia përdorte teknikat themelore të PCIT për 12 sesione trajtimi, por shtoi tetë sesione me prindërit e trajnuar , për të qenë më efektive në ndihmën e tyre në mënyrë që fëmijët të rregullojnë emocionet.
Rezultatet u shfaqën në internet në American Journal of Psychiatry më 20 qershor 2018.
Fëmijët dhe prindërit e tyre u caktuan rastësisht ose në trajtimin PCIT-ED ose në një grup pritësish. Aktualisht nuk ka trajtime të provuara për depresionin e fëmijërisë së hershme, kështu që fëmijët në grupin e listës së pritësve janë monitoruar por nuk kanë marrë ndërhyrje aktive gjatë periudhës së studimit.
Para dhe pas periudhës së trajtimit, studiuesit vlerësuan simptomat psikiatrike të fëmijëve, aftësitë vetë-rregulluese emocionale, nivelin e dëmtimit dhe funksionimin, dhe tendencën për të përjetuar faj. Prindërit u vlerësuan për depresion, stilet e tyre të përballimit në përgjigje të emocioneve negative të fëmijës së tyre, dhe stresin prindëror.
Në përfundim të periudhës së studimit, fëmijët në grupin PCIT-ED kishin më pak gjasa të përmbushnin kriteret për depresion dhe kishte ndikime më të ulta në peshën e depresionit sesa fëmijët në grupin e pritjes. Fëmijët në grupin e trajtimit gjithashtu kishin përmirësim të funksionimit, aftësi më të mëdha të rregullimit emocional dhe një “dëmshpërblim më të madh” (p.sh., duke thënë spontanisht “keq” pasi kishte bërë diçka të gabuar).
Prindërit në grupin PCIT-ED gjithashtu treguan shumë përmirësime. Familjet në grupin e listës së pritësve ju ofrua trajtim PCIT-ED pas përfundimit të studimit.
“Studimi siguron dëshmi shumë premtuese se një ndërhyrje e hershme dhe e shkurtër psikoterapeutike që fokusohet në marrëdhënien prind-fëmijë dhe në rritjen e zhvillimit të emocioneve mund të jetë një qasje e fuqishme dhe me rrezik të ulët për trajtimin e depresionit”, thotë Luby.
“Do të jetë shumë e rëndësishme të përcaktohet nëse përfitimet e bëra në këtë trajtim të hershëm janë të qëndrueshme gjatë kohës dhe nëse ndërhyrja e hershme mund të ndryshojë rrjedhën e çrregullimit”.
