Rajhu i Tretë nuk kujtohet vetëm për zvarritjen e botës në konfliktin më të përgjakshëm global. Por ai është gjithashtu digjet nga kujtesa për Holokaustin, ndoshta krimi më i madh kundër njerëzimit i regjistruar në histori.
Në pak vite, gjashtë milionë hebrenj u vranë, bashkë me qindra mijëra ciganë, homoseksualë, të burgosurë sovjetë lufte dhe njerëz të tjerë që nuk përshtateshin me modelin nazist arian disa prej tyre ishin gjermanët me ngjyrë.
Kur Hitleri erdhi në pushtet në vitin 1933, padyshim që kishte njezër me ngjyrë që jetonin në Gjermani – ata nuk u numëruan kurrë dhe vlerësimet ndryshojnë shumë. Në zemër të një komuniteti me ngjyë në zhvillim ishte një grup burrash dhe grash nga kolonitë afrikane të Gjermanisë (të cilat ishin humbur nën traktatin e paqes që i dha fund Luftës së Parë Botërore).
Ata ishin të përhapur në të gjithë Gjermaninë edhe jashtë saj nga lidhjet familjare dhe të disa ishin aktive në organizatat komuniste dhe anti-raciste. Ndër aktet e para të regjimit nazist ishte shtypja e aktivitetit politik me ngjyrë.
Kishte gjithashtu 600 deri në 800 fëmijë të lindur nga ushtarët kolonialë francezë – shumë, por jo të gjithë, afrikanë – kur ushtria franceze pushtoi Rhinelandin si pjesë e marrëveshjes së paqes pas vitit 1919, Hitleri i quante “bastardët e Rhinelandit”. Trupat franceze u tërhoqën në vitin 1930 dhe Rheinland u çmilitarizua derisa Hitleri stacionoi njësitë gjermane atje në vitin 1936.
Në një akt të fshehtë më 1937, rreth 400 fëmijë të Rhinelandit u sterilizuan me forcë. Hans Hok, aso kohe 16 vjeç na tregon përvojën. Rrëfimi i tij është mjaft rrënqethës:
“Pashë përreth dhomës dhe ishin 30 fëmijë të cilët fare lehtë mund të kishin qënë miqtë e mi, ngjyra e lëkurës së tyre ishte kafe per edhe e zezë. Mjekët fillluan të më masnin nga koka deri te hunda. Në fund ata më thanë se do të sterilizohesha. U desh afro 40 minuta dhe ishte mjaft e dhimbshme.”
Gjermanët e tjerë me ngjyrë u larguan nga vendi për t’i shpëtuar sterilizimit, ndërsa lajmet e miqve dhe të afërmve të cilët nuk kishin ikur intensifikuan frikën që dominonte jetën e njerëzve.
Në vitin 1941, fëmijët me ngjyrë u përjashtuan zyrtarisht nga shkollat publike, por shumica prej tyre kishin pësuar abuzime racore në klasat e tyre. Disa u detyruan të dilnin jashtë shkollës dhe askush nuk u lejua të vazhdonte shkollimin universitar ose profesional.
Intervistat dhe kujtimet e publikuara nga burrat dhe gratë, dëshmitë e pabotuara dhe kërkesat e kompensimit pas luftës dëshmojnë për këto dhe përvoja të tjera të përbashkëta.
Perspektivat e punësimit të cilat ishin tashmë të dobëta para vitit 1933 u përkeqësuan më pas. Në pamundësi për të gjetur punë të rregullt, disa u hartuan për punë të detyruar si “punëtorë të huaj” gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Filmat dhe shfaqjet në skenë duke bërë propagandë për kthimin e kolonive afrikane të Gjermanisë u bënë një nga burimet e pakta të të ardhurave, veçanërisht pasi njerëzit me ngjyrë u ndaluan nga llojet e tjera të performancës publike në 1939.
Kjo heshtje ndihmon për të shpjeguar përgjigjet gjermane ndaj krizës së refugjatëve të sotëm. Mirëpritja e ofruar nga kancelarja gjermane Angela Merkel dhe shumë gjermanë të zakonshëm u ka dhënë zë humanitarizmit liberal që ishte gjithmonë i pranishëm në shoqërinë gjermane dhe u përforcua nga mësimet e Holokaustit.
Reagimi kundër refugjatëve zbulon anën tjetër të monedhës: Gjermanët që kanë frikë nga emigracioni nuk janë vetëm në Evropë. Por ankthet e tyre kanë një vizion që ka mbetur shumë i fuqishëm në shoqërinë gjermane që nga viti 1945.
