Por një ditë më parë, Klara ishte bashkuar me kolegët në një udhëtim pune në një pistë me kuaj për të festuar përvjetorin 10-vjeçar të menaxherit të tyre në punë. Pas kësaj kishte planifikuar të bëntë një séance yoga.
Papritur e kapi një dhimbje koke e cuditshme. Ndihej sikur do i binte të fikët dhe frymëmarrja u rëndua. Klara kishte migrenë më parë, por kjo dhimbje dukej edhe më e fortë.
“Kjo është kaq e çuditshme”, mendoi ajo. “Unë kam nevojë të shkoj në shtëpi”. I shkruajti një mesazh menaxherit të saj, për ta bërë të ditur se çfarë po ndodhte.
“Por unë nuk mund ta lëvizja krahun,” tha Klara. “Mundohesha, por nuk mund ta lëvizja”. Qëndro e qetë, tha ajo me vete dhe doli korridor në mënyrë që të kërkonte ndihmë.
Në korridor menjëherë rastisi me një kolegqë e pyeti: “A jeni mirë?” “Jo”, tha Klara. “Krahun e kam të palëvizshëm dhe fytyrën e ndjej të mpirë”.
Megjithatë kogegia mezi i kuptonte fjalët. Fjalimi i Klarës ishte i paqartë. Duke ditur që Klara ishte alergjike ndaj kikirikëve, pyeti nëse ky mund të ishte problemi. Menjëherë telefonuan shkoi në zyrën e saj për të marrë
EpiPen që klara e mbante në dispozicion në rast të një reaksioni alergjik. Mjekët ndihmës mbërritën me një diagnozë tjetër të dyshuar – ajo e goditjes në tru.
Në spital, një MRI tregoi një mpiksje që pengonte rrjedhën e gjakut në tru, një goditje klasike ishemike. Për fat të mirë, ajo arriti në spital me kohë që mjekët të administronin një dozë të ilaçeve që hapnin mpiksjen.
“Unë isha shumë e frikësuar”, tha Klara, e cila në atë kohë ishte 37 vjeç. “Unë vetëm vazhdoja të mendoja,” Zot, mos më lejo të vdes “.”
Ilaçi me të vërtetë e treti mpiksjen. Megjithatë , disa dëmtime u shkaktuan.
Pas një jave në spital, ajo shkoi në një qendër rehabilitimi për dy javë kujdes spitalor, pasuar nga tre muaj vizita ambulatore. Nëna e saj erdhi dhe qëndroi me të për disa muaj ndërsa ajo mësoi aftësitë themelore.
“Herën e parë që fola, tingëllova sikur isha e dehur”, tha Klara. “Kur u përpoqa të shkruaja emrin tim, dukej sikur shkruante një 4-vjeçar. Unë ende e kam atë copë letër.”
Më shumë gjëra që ajo duhej të mësonte përsëri: si të hante, të ecte, të lante dhëmbët, të vishej dhe të lahej vetë dhe të voziste.”Një gjysma e mendjes tënde është:” Unë e di këtë”. Dhe tjetra është, ‘Jo, nuk mund ta bëj këtë.’ ” Ndërsa ishte e vendosur të përmirësohej, Crenshaë gjithashtu ishte e vendosur të mësonte se si ndodhi goditja.
Mjekët nuk panë ndonjë shkak të qartë. Ajo ushtronte, hantemirë, kurrë nuk kishte pirë duhan dhe nuk dinte për çështje trashëgimore.
Goditja në tru është shkaku kryesor i paaftësisë së rëndë, afatgjatë. Megjithatë, pavarësisht prevalencës së saj, arsyeja për rreth 1 në 4 goditje ishemike (lloji i shkaktuar nga një mpiksje) është i papërcaktuar; këto quhen goditje kriptogjene.
“Vazhdoja të mendoja:” Çfarë i bëra vetes? Si e lëndova trupin? ” Mendova se duhet të isha kujdesur për veten time, “tha Klara. “Pastaj një terapist më tha,” Sapo ndodhi. Ata nuk e dinë pse. Vetëm përqendrohuni në ecjen përpara. ” Kjo është ajo që jam përpjekur të bëj “.
Klara u kthye në punë me kohë të pjesshme tre muaj pas goditjes.
“Ajo me të vërtetë duhej ta mësonte përsëri punën, kështu që ne vendosëm ta trajtonim atë si një punë të re,” thanë kolegët e saj.
Tre muaj më vonë, Klara ishte përsëri në punë me kohë të plotë. Në fillim të këtij viti, ajo mori një promovim.
Gjatë pandemisë, ajo ka punuar nga shtëpia, ka qenë e rregullt në palestër, por gjithashtu ka zhvendosur shumicën e stërvitjeve në shtëpi.
Ajo është gjithashtu në një mision për të treguar se të rinjtë mund të pësojnë goditje në tru, dhe veçanërisht dëshiron të sjellë ndërgjegjësim tek ata.
“Disa njerëz hezitojnë të shkojnë te mjeku për shkak se nuk merren seriozisht për gjendjen e tyre ose nivelin e dhimbjes,” tha ajo. “Por duhet të merrni përsipër shëndetin tuaj, veçanërisht nëse keni kushte themelore mjekësore. Por edhe përtej shkuarjes tek mjeku, ju duhet të jeni një kampion i shëndetit tuaj.”
