Pjesa më e madhe e ekspertëve në atë që quhet “Lufta e Dytë e Karabakut” janë përqendruar tek një mungesë misterioze.
Moska, çuditërisht, ka qenë relativisht e heshtur për këtë koflikt të ndezur në lagjen e saj.
Përtej disa shprehjeve zyrtare të shqetësimit, përfshirë praninë e raportuar të mercenarëve sirianë në rajon, Rusia deri më tani është përmbajtur.
Në vend të kësaj, shumica e veprimtarisë së saj ka qenë e kufizuar në kontakte telefonike me palët e përfshira drejtpërdrejt, Ankaranë dhe lojtarë të tjerë kryesorë, si brenda Grupit të Minskut ashtu edhe jashtë.
Disa e kanë theksuar këtë si vazhdimin e një trendi afatgjatë: Ndikimi i Rusisë mbi rajonin ka qenë, gradualisht, duke u zvogëluar që nga rënia e Bashkimit Sovjetik.
Ajo nuk ka më baza ushtarake as në Gjeorgji dhe as në Azerbajxhan (përveç përmes pranisë së saj të detyruar ushtarake në Abkhazia dhe Osetinë e Jugut).
Moska ishte e shpejtë në ndërhyrjet e saj diplomatike gjatë luftimeve në prill 2016.
Këtë herë, megjithatë, ajo po i kushton kohë asaj që duket të jetë një diplomaci me intensitet të ulët dhe një qasjeje të ekuilibruar me kujdes, disa do të thoshin hezituese, që bën shumë kontrast me mbështetjen e plotë të Turqisë për palën Azerbajxhanase.
Sidoqoftë, mungesa e reagimit publik të Kremlinit nuk është një tregues se ai ka hequr dorë nga ky rajon;Kaukazi i Jugut, të cilin e ka parë vazhdimisht si pjesë të “sferës së tij me interes të veçantë” që nga rënia e BRSS.
Disa faktorë duhet të merren parasysh para se dikush të arrijë në një përfundim të tillë.
Rusia është treguar mjaft e ndjeshme ndaj sulmeve të tilla të huaja në të kaluarën në pjesë të tjera të hapësirës post-Sovjetike.
Për më tepër, qasja e ekuilibruar dhe e kujdesshme e Rusisë nuk është asgjë e re.
Vendi është angazhuar gjithmonë në atë që është referuar si “parandalim kryesor” midis Armenisë dhe Azerbajxhanit, pavarësisht nga aleanca e tij zyrtare me të parën.
Mbështetja turke tani e ka prishur strategjinë afatgjatë rajonale të Rusisë. Kombinuar me lidhjet që krijojnë me teatrot e tjerë ku Ankaraja dhe Moska qëndrojnë në opozitë (Siria, Libia), këta elementë të rinj përjashtojnë mbështetjen te modelet e vjetra, të besuara.
Rusia e Vladimir Putin gjithashtu ka një tendencë të “blejë kohë”. Pushtimi i saj në Krime në vitin 2014 dhe ndërhyrja hibride ushtarake në Ukrainën Lindore ndodhi pa ndonjë zhurmë paraprake, ashtu si paraqitja e papritur e trupave ruse në Siri në 2015 kur shumë kishin supozuar se Kremlini kishte hequr dorë nga njeriu i tyre në Damask.
Ka gjithashtu tendencë të ketë një hendek të konsiderueshëm midis deklaratave publike dhe veprimeve në terren.
Gjërat shpesh nuk janë ato që duken.
Prania e Turqisë i shton një kthesë të re dhe potencialisht shumë të rrezikshme situatës.
Pyetja mund të mos jetë aq shumë nëse Rusia është “akoma atje”, por nëse, ballafaquar me një përshkallëzim të mundshëm, Ankaraja dhe Kremlini do të jenë përsëri në gjendje të kërkojnë llojin e pragmatizmit të shfaqur më parë në Siri.
Burimi: The Guardian, The Washington Post, Defence Post, BBC/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Konflikti Armeni-Azerbajxhan/ A rrezikohet Evropa?
Konflikti Armeni-Azerbajxhan/ Po nëse ndërhyn Putin e Erdogan?
