Përshkallëzimi i fundit në Nagorno-Karabak “rindezi” retorikën anti-Turqi në arenën ndërkombëtare.
Turqia, nën udhëheqjen e Presidentit Rexhep Tajip Erdogan, po ndihmon Azerbajxhanin të rimarrë territoret e tij të okupuara nga Armenët.
Kryeministri i Armenisë, Nikol Pashinian, bëri një gabim të madh duke sulmuar rajonin e Azerbajxhanit Tovuz më 12 korrik. Ai dyfishoi dhunën dhe nxiti ndjenjat anti-Turqi dhe anti-Erdogan duke akuzuar Ankaranë për “rifillimin e gjenocidit “, sikur Erdoğan, jo Pashinyan, të niste konfliktin.
Disa grupe në Shtetet e Bashkuara, Evropë, u bënë jehonë pretendimeve të Armenisë.
Dikush mund të mendojë lehtësisht se Armenia, javët e fundit, ka luftuar Turqinë, dhe jo Azerbajxhanin. Një revistë franceze madje iu referua përplasjeve të Nagorno-Karabakut si “lufta e re e Erdoganit”. Presidenti turk, thonë ata, hapi një front të ri në Kaukazin e Jugut pas operacioneve të tij në Siri, Libi, Mesdheun Lindor, Irak dhe Qipro.
Le Point, një revistë franceze, e çoi anti-Erdoganizmin në nivelin tjetër duke krahasuar presidentin e Turqisë me Adolf Hitlerin dhe duke e akuzuar atë për promovimin e nacionalizmit osman për të “rikthyer ditët e vjetra të mira”. Revista theksoi se Erdoğan, edhe një herë, solli në qendër të vëmendjes Emmanuel Macron, që është padyshim shkaku i agresivitetit aktual të Francës.
Azerbajxhani vë në dyshim hapur përfshirjen e Francës në Grupin e Minskut dhe i kërkon Turqisë të jetë në tryezën e negociatave.
Kurdoherë që Ankaraja bën një lëvizje të re të politikës së jashtme, media perëndimore del me etiketa të reja: Sulltani i ri. Kalifi Diktatori.
A është Erdoğan një udhëheqës islamik i Vëllazërisë Myslimane? A është ai një neo-otomanist? Një pan-turk apo një euroazianist? Apo, ndoshta, një udhëheqës që përqafoi nacionalizmin? Një neo-Kemalist?
Padyshim, presidenti turk nuk është asnjë nga këto gjëra. Ai është një udhëheqës i fortë, me përvojë që përpiqet të mbrojë interesat kombëtare të Turqisë.
Aktivizmi i Turqisë me politikën e saj të re të jashtme nuk është i rrënjosur në ideologji, por përkundrazi reflekton një aftësi për të identifikuar ndryshimet në çështjet rajonale dhe globale. Qëllimi i vendit nuk është zgjerimi territorial, por forcimi i tij.
Le Point me siguri e çoi retorikën anti-Turqi në nivelin tjetër duke bërë paralele midis pseudonimit jozyrtar të Erdoganit, Reis (Shefi) dhe fjalës Führer. Në zemër të kësaj retorike të re është pakënaqësia n ga operacionet ushtarake të Turqisë, të cilat ishin krijuar për të mbrojtur interesat e saj. Ata me të vërtetë janë xhelozë për lëvizjet dhe iniciativat e fundit të Turqisë.
Një “konkurs i madh fuqie” është bërë emri i lojës në arenën ndërkombëtare me Shtetet e Bashkuara që krijojnë një vakum pushteti.
Kjo është një kohë kur mungesa e dikujt shpesh rezulton në paaftësinë e dikujt për të mbrojtur të drejtat e tij.
Në ato rrethana, askush nuk ka të drejtë t’i thotë Turqisë të përmbahet nga përdorimi.
Burhanettin Duran është një studiues i jetës politike turke më i njohur si autor i studimeve akademike mbi transformimin e Islamit politik nën sundimin e Partisë së Drejtësisë dhe Zhvillimit në Turqi. Ai është një ish-anëtar i Departamentit të Shkencave Politike dhe Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Universitetin e Stambollit Sehir.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
